In juni vorig jaar viel de review van het debuutalbum Regenerate van de Britse band Crooked Little Sons te lezen bij Luminous Dash. De bedoeling was om ongeveer terzelfdertijd een interview met zanger Josh Bessant te publiceren maar door drukke activiteiten van de band – waaronder een tour – én enige vergetelheid van de goede man in kwestie liet één en ander geruime tijd op zich wachten. Niettemin werd ruimschoots de tijd genomen om uitgebreid op onze vragen te antwoorden. Onder de Nederlandse versie kun je het oorspronkelijke interview in het Engels terugvinden.
(English version below)
First things first, Crooked Little Sons speelt reeds ongeveer tien jaar muziek, wat maakt dat jullie er zo lang over deden om met dit debuutalbum op de proppen te komen?
Josh : Ik zou graag zeggen dat je perfectie niet mag overhaasten, maar de realiteit is dat we traag werken. Begrijp me niet verkeerd, sommige van onze sterkste nummers komen voort uit de druk die we onszelf opleggen of om zaken los te laten tot het laatste moment, maar voor dit album (Regenerate) kunnen we dat excuus wellicht niet gebruiken. Ik wilde nooit meteen een volwaardig album uitbrengen. Ik wou verschillende nummers, kunnen touren om zo een fanbase op te bouwen om dan een doelpubliek te hebben voor wie we een album konden uitbrengen. Alleen al omdat sommige bandleden letterlijk uren van elkaar weg verblijven, wisselende line-up en natuurlijk covid, hebben we onze uitstel over de jaren wel gehad. Het duurde ruim anderhalf jaar tussen de opnames en de release. Maar het was het wachten waard om het album te releasen met de juiste mensen en op de manier die we altijd voor ogen hielden.
Wat gebeurde er muzikaal met de band na de release van de ep Cats & Rats uit 2016?
Josh: Wel, we hebben zeker en vast een wijdere sound ontwikkeld sindsdien. Cats & Rats is nog steeds één van mijn favoriete releases, niet alleen omwille van de songs erop, maar ook door de ruwheid van het album. Het is volledig live opgenomen net zoals een hoop bands die van invloed waren voor onze sound op dat moment. Ik raak nog steeds geen seconde verveeld om die nummers te spelen. Dit gezegd zijnde, wilden we wel een aantal uitdagende elementen voor Regenerate. Er zijn duidelijk met de loop der jaren andere invloeden binnengeslopen die we wilden integreren in onze sound zonder echter een totale ommekeer te willen veroorzaken. We wilden ons geluid niet heruitvinden, we wilden er gewoon andere elementen aan toevoegen.
Welke betekenis moeten we geven aan de titel? Heeft het iets te maken met het heruitvinden van de band?
Josh: Als song was Regenerate oorspronkelijk helemaal niet bedoeld als nummer voor Crooked Little Sons. Ik schreef dit nummer in de periode van de lockdown als een solostuk tijdens de heersende frustratie om weer muziek met anderen te willen maken. Tijdens een repetitie speelden we het nummer en leek het plots een goed idee om op die manier de sound te verruimen (net zoals bij enkele andere tracks). We wilden dat het album een nieuw hoofdstuk voor de band zou aansnijden en dat is meteen ook de reden waarom we dit nummer gekozen hebben als titeltrack. De oorspronkelijk werktitel was Ultra Violence, maar mettertijd verloren we een beetje onze liefde voor die titel. Maar nu ik dat zeg, vind ik het toch nog steeds een geweldige titel (lacht).
Wat ik leuk vind aan Crooked Little Sons, is de variatie aan stijlen en invloeden. Mij lijkt het altijd een voordeel maar denk je dat het helpt om een ruimer publiek aan te spreken of maakt het de zaken net gecompliceerder? Er zijn immers altijd puristen die de stelling hanteren dat je bij één welbepaald genre moet blijven…
Josh: Het is een interessant gegeven omdat ik denk dat je zeker moet opletten niet in de val te trappen om te veel genres of stijlen te willen spelen, maar je te beperken tot datgene wat je écht goed onder de knie hebt. Een beetje het principe van kwaliteit tegenover kwantiteit. Ik heb bands gezien én in bands gespeeld die van het ene genre naar het andere hoppen en zo van vrolijke ska-klinkende songs switchen naar depressieve, zelfingenomen emo. Ik heb het niet over bands die sounds blenden (zoals bijvoorbeeld Enter Shikari of Skindred dat op een vloeiende manier doen), maar over bands die zelf compleet verschillend klinken alsof het om een andere band gaat. Begrijp me niet verkeerd, ik heb tijd voor beide aspecten in mijn leven, maar uiteindelijk kom je toch vaak terecht bij een band omwille van hun “kerngeluid”. Toen we jonger waren, bleven we wellicht meer op één specifiek pad, maar stilaan groeide het besef dat we onze sound konden verbreden en toch nog steeds trouw blijven aan ons eigen geluid. Met nummers zoals Skin & Bone of Let’s Drink Again is er nog steeds voldoende van die core-attitude die doorschemert en toch ook die ‘crooked’ (vrij vertaald: scheef) klinkt en dat is iets wat ik nooit wilde verliezen bij onze muziek.
Volledig in lijn met old school punk of punkrock band bevat Regenerate 14 tracks die voorbijvliegen in slechts 35 minuten. Het had wat mij betreft gerust 10 minuten langer mogen duren al verkies ik een korte killer album boven extra fillers. Was dat de opzet bij het opnameproces of waren er hevige discussies welke nummers of ideeën het album zouden halen? Het lijkt me dat wanneer je met een verschillende muzikale achtergrond in een band zit, het beslissingsproces moeilijk is, of niet?
Josh: Oh, zonder enige twijfel. We zijn allemaal verschillende individuen en we trekken soms in totaal verschillende richtingen waar we naartoe willen. Iedereen in een band zal je vertellen dat dit het moeilijkste en meest tijdverslindende gedeelte is om alle neuzen in één richting te krijgen. Ik zou niet zeggen dat we hevige discussies hadden over wat er uiteindelijk op het album terecht zou komen. 80% van de songs was in overeenstemming, zelfs over de tracklisting hadden we grotendeels gelijklopende meningen. We namen 16 nummers op en wisten dat we enkele B-kantjes over hadden. Ik denk dat 10 tot 12 nummers een perfect aantal is voor een album, maar omdat we er jaren aan gewerkt hebben, wilden we er zoveel mogelijk op krijgen zonder iets aan de sound in het geheel weg te nemen. De speelduur van 35 minuten is nooit een bewuste keuze geweest. We hebben nu eenmaal enkele kortere songs waar ik van hou omdat ik mensen altijd het verlangen wil geven van meer te willen. Dat gezegd zijnde, Lungs duurt 5 minuten, dus dat neemt al een ferme hap uit de totale speelduur. Het is onze grote power ballade (schaterlach).
Hoe moet de luisteraar het opnameproces zien? Het voelt als een live-opname wat me een behoorlijke prestatie lijkt aangezien de band voor mij een absolute “must see live”-band is, typerend ook voor de muziekstijl die jullie spelen. Of om het anders te formuleren, hoe moeilijk is het om nummers op te nemen op de manier zoals je wil dat ze klinken nadat je ze al jarenlang live muziek speelt?
Josh: Zoals ik al zei over Cats & Rats, hou ik van live opnames. Sommige van mijn favoriete albums zijn volledig live opgenomen. Dat was dus ook het idee bij deze plaat,maar de realiteit was ook dat we bij enkele songs extra lagen wilden toevoegen. We wilden anderzijds ook niet dat het geheel zou klinken als een compilatie met verschillende opnametechnieken gebundeld. Ik ben blij met het opnameproces zoals we het hebben aangepakt omdat ik denk dat we nog steeds onze livechaos en energie hebben kunnen weergeven, wat onze grootste angst was toen we eraan begonnen. Diverse bands hebben diverse sterktes en één van onze grote ligt ongetwijfeld in onze liveperformance, dus was het een must om daaraan prioriteit te verlenen.
Ik ga geen vragen stellen over elk nummer- we zouden dan uren kunnen doorgaan – maar er zijn toch een aantal zeer intrigerende songtitels. Bijvoorbeeld de openingssong The Young Eat The Old. Waar kwam dat idee vandaan? Ik heb het gevoel dat de oudere generatie (waar ik mezelf toe reken) evenveel kan leren van de jongeren als in de andere richting, maar ik heb nooit het gevoel gehad door de jeugd overweldigd te worden. Dus waarover gaat het nummer?
Josh: Het is grappig want dat nummer was oorspronkelijk getiteld Bottle en was gewoon een venijnig lied over mezelf die dingen kapot wilde gooien. Ik ben blij dat de titel en onderwerp veranderden. De titel komt voort uit een zin in Rick and Morty, maar ik vond het de perfecte analogie naar hetgene jij erover zegt. In de periode van de pandemie zagen we veel verdeeldheid in het Verenigd Koninkrijk en veel daarvan leek te maken te hebben met de leeftijd die daarin een rol speelde. Ik was 29 toen ik het nummer schreef en het gaat in feite exact over die scheiding tussen leefwerelden. Beide uiteinden van de schaal die gebrek tonen aan het perspectief van de ander. Ik denk dat het belangrijk is om progressief te blijven met ouder worden en tegelijk trouw te blijven aan jezelf en je eigen waarden. Net zoals ik denk dat het belangrijk is om nederig te blijven en te aanvaarden dat anderen misschien meer weten dan jou en dat mee te dragen in dit leven. Uiteindelijk gaat de song over polarisatie en de mogelijkheid om zaken te bekijken vanuit het perspectief van de ander. Enigszins vergelijkbaar met Abe Simpsons klassieker ‘I used to be with ‘IT’. Then they changed what ‘IT’ was’. Ik vermoed dat The Young Eat The Old heel erg vergelijkbaar is met 77 maar misschien een beetje minder “beschermend”.
Een andere vraag die gesteld moet worden: wat gebeurde er in hemelsnaam met Nancy?
Josh: Wel, het punt is dat we het nooit zullen weten, specifiek in de context van de song is het seizoensgebonden dat depressies, de lockdown en rusteloosheid naar boven kwamen. Het nummer is duidelijk een verwijzing naar Sid en Nancy. Mijn vriendin destijds en ikzelf plaagden elkaar vaak en we gebruikten de namen als koosnaampjes (en twee punks samen die constant discussieerden), maar de titel kwam vanuit de frustratie van opgesloten te zitten binnenshuis, te bestaan maar zonder de dynamiek tussen beiden nog echt te herkennen. Het legde een grote druk op onze relatie tot op het punt dat ik er meerdere nummers over schreef. We vormen intussen geen koppel meer, maar ik ben blij te kunnen zeggen dat de hele situatie daar niet de reden toe is. Zoals een groot deel van de samenleving zijn we door de covid-storm geraakt en waren we bij de gelukkigen dat we er gezond uit zijn gekomen én dat we veel over onszelf te weten kwamen. Er heerste eenvoudigweg veel negatieve energie die voortkwam uit de pandemie en de winterperiode was voor mezelf zeker en vast de periode dat ik dat het meest gewaar werd. Het ganse album is duidelijk geschreven gedurende de lockdown waardoor er veel referenties in vervat zitten. Nancy was één van de nummers dat ontstond vanuit het gevoel gevangen te zitten of het gevoel van je hoofd tegen de muur te willen beuken.
De titel Lord Of The Flies brengt me altijd terug naar mijn tijd als teenager toen ik het gelijknamige boek las van William Golding. Ik heb geen idee of dit ergens een bron van inspiratie was voor het nummer, maar het brengt zeker een compleet andere vibe teweeg voor me. Het boek deed me destijds behoorlijk ongemakkelijk voelen terwijl de song me eerder het gevoel geeft bij een gang te willen horen – het kon een Peaky Blinders-soundtrack zijn.
Josh: Ik hou van het idee dat een song van ons zou gebruikt worden in Peaky Blinders. Ik hou van de reeks en heeft een ijzersterke soundtrack, dus je geeft een groot compliment hiermee. Vaak wanneer we nummers oefenen probeer ik vocale melodieën uit. Ik gooi er dan dikwijls lukraak maar iets uit waaraan we nadien een structuur of een gedachte kunnen ophangen. Ik vermoed dat ik er op dezelfde manier ergens Lord of the flies uitgooide en dat het is blijven hangen tot het definitieve schrijven van de tekst. De tekst voor dit nummer is zo vaak veranderd dat ik geen idee meer heb waarover ik het eigenlijk heb. Het is in die zin geen echte song in de betekenis dat er een specifieke intentie in verscholen zit. Niet elke song doet dat volgens mij. Ik hou van het nummer en de opname ervan zorgde voor een hoop fun, maar behalve de titel heeft het niks te maken met een boek of overleven op een eiland. Hoewel, het is heel goed mogelijk dat ik het ergens schreef vanuit een idee over hiërarchie of iets dergelijks. (lacht)
Welke plannen zijn er nog met de band in de toekomst?
Josh: We hebben korte tijd geleden een tiendaagse tour door Europa afgewerkt en “it was a blast!” Wellicht één van de beste reeks optredens tot dusver. We verkochten het meeste van onze spullen compleet uit dus ik probeer niet al te veel reclame te maken tot we weer merch hebben, maar er zijn plannen om nieuwe platen te persen maar ik kan er momenteel nog niet veel over vertellen. We hebben nog een paar optredens gepland in 2025 maar we nemen even onze tijd nu om terug op onze plooien te komen. Het was heel intens en het is sowieso niet evident voor ons om gewoon als een stel vrienden te kunnen optrekken zoals we vaker zouden willen, puur omwille van het feit dat we verspreid wonen over diverse steden. Het maakt het lastig zowel om aan nieuwe nummers te werken als voor de opnames. Het zorgt voor magische momenten als het lukt, maar het is iets waar we echt tijd voor moeten uittrekken. Hopelijk duurt het niet te lang, want ik hou er te veel van om onze nummers live te spelen!
Als je eender welke band zou mogen kiezen, met wie zou je op tour willen gaan en waarom die?
Josh: The Hives, Green Day, The Hives, The Bronx, The Hives, Royal Republic, The Hives, Soft Play, The Hives, Bad Nerves, The Hives, The Jim Jones All Stars, The Hives, Fidlar, The Hives, Sum 41 en waarschijnlijkThe Hives. Er zijn er een pak meer uiteraard, maar degenen die ik heb opgesomd zijn degenen die mezelf of de band op één of andere manier hebben beïnvloed. Voor mezelf zou ik zeker Green Day naar voren schuiven omdat ik ze de beste band aller tijden vind, maar ik spreek hier louter voor mezelf en niet voor de hele band.
Heb je nog iets te zeggen aan de fans in België om het album te beluisteren en aan te schaffen?
Josh: Oh absoluut! Onze diepste en meest oprechte dankbaarheid. Niet enkel om jullie tijd en centen te steken in steun van de band en om naar de shows te komen, maar ook omdat jullie de eerste plek waren buiten de UK waar we speelden en jullie sloten ons meteen in de armen. Het was voor ons het coolste wat bestond om de nummers die we bedachten om in het buitenland te mogen spelen en dat hebben we intussen meermaals kunnen doen. En het is allemaal begonnen bij jullie. België België België. We zijn jullie oneindig dankbaar. Speciale vermelding voor Christof, de eerste promotor om ons te boeken nadat hij ons zag spelen op het Manchester Punk Festival. Peter en de rest van de crew van DjingelDjangel, Tom van Pang Pang Records en alle bands waarmee we mochten spelen. En uiteraard iedereen die ooit naar een show is gekomen. We love you more than you’ll ever know.
ENGLISH VERSION
First things first, Crooked Little Sons is playing music for about ten years now – if I’m not mistaking – what the hell took you guys so long to come up with this debut album?
I’d like to say you can’t rush perfection but the reality is we don’t work fast. Don’t get me wrong, some of our best work comes out of us putting ourselves under pressure or leaving things till the final moments but for this record (Regenerate) maybe we cant use that excuse haha. I (Josh) never wanted to put out a record straight off the bat. I wanted to put out different releases, be able to tour and have a following of people to actually release a full length to. But between some of us living literally hours from one another, members changing and of course Covid, we hit our fair share of snags over the last few years. It even took us well over a year and a half from recording to release with all of the background antics. But it was worth the wait to release the album with the right people and the way we always intended.
Also, there was the ep “Cats & Rats” in 2016, what happened musicly for the band since than? – apart from the covid-disaster that is.
Well, we definitely have had a wider sound since that time. ‘Cats & Rats’ is still one of my favourite releases not just because of the songs but because of the rawness of that record. We recorded it completely live like a lot of bands who influenced that sound and songs from that time. I am not bored of playing one bit those tracks one bit. That being said, we defiantly wanted a few wildcards on ‘Regenerate’. Obviously influences change over time but for us we just tried to add to the pot we were dipping form instead of changing sounds entirely. We didn’t want to reinvent our sound, just add to it.
What meaning do we have to give to the album title? Has it got anything to do with a regeneration of the band?
Well ‘Regenerate’ as a song was never intended for Crooked. I’d written that song in the lockdown just as a solo piece, amidst the frustration and wanting to be back in a room making music with people. We jammed it in practice one day and just thought it might be something fun to break up the sound (Similar to a few other tracks). We wanted the album to be a new chapter for the band and that’s actually part of the reason we used that as the title track. The original working title for the album was ‘Ultra Violence’ but as we got older the love for that changed. I’ll say now tho…. I still think that’s a great title haha
What I like about Crooked Little Sons is the variety of styles and influences involved. I always think of it as an advantage but do you reckon it to help reaching a wider range of fans or does it in an opposite way make things more complicated? There are always purists saying that one should stick to a single genre – which I think is simply not true, but who am I.
It’s interesting because I think you can definitely fall into the trap of doing multiple genres poorly as opposed to a smaller number, well. Sort of a quality over quantity thing. I’ve seen and played with bands who genre hopped and play a joyous, ska influenced, positive sounding songs and then switch into depressing, self-indulgent, emo. I’m not talking about blending sounds either (in the way bands like Enter Shikari or Skindread blend sounds so flawlessly) I mean it might as well be a different band. Now don’t get me wrong, I have time for both in my life but ultimately you often get into a band because of their core sound. When we were younger we perhaps tried to stay in one ‘lane’ a little more but we’ve since realised we can push the sound a lot more that we originally gave ourselves credit and still have a core sound. With songs like ‘Skin & Bone’ or ‘Lets Drink Again’ there is enough of that core attitude coming through where it still sounds, for lack of a better word, ‘Crooked’ And that was something I never wanted to lose in any of our music.
Completely in line of old school punk or punkrock bands “Regenerate” contains 14 songs which fly by in only 35 minutes. I could have done with at least 10 minutes extra although I prefer a short killer album rather than some extra fillers. Was that the idea when recording the album? Or did you have to fight severely about which songs or idea’s couldn’t make it? It seems to me when you got different musical backgrounds in a band, it makes decisionmaking even harder, or isn’t it?
Oh without a doubt… We are all different people and sometimes pulling in different directions of where we want to take things. Like anyone in a band will tell you, that’s often the hardest and most time consuming thing, to make sure you’re all singing from the same hymn sheet (Which most people rarely are unfortunately). I wouldn’t say we fought severely on what could or couldn’t make the album. 80% of the songs we were in agreement with on what would or wouldn’t make the record, even down to the track listing we all had similar ideas as to how these songs would play out. We recorded 16 songs and knew we’d be leaving a few B sides. I think 10 to 12 tracks is a perfect amount but as we had been working on this for years we really wanted to make sure we put as much as we could in there without taking anything away from the sound of the whole. The running time being 35 minutes was never a conscious choice. We just have a few shorter tracks which I love as I’m always about leaving people wanting more. That being said ‘Lungs’ is like 5 minutes long so relatively speaking that takes up a big chunk… thats our big old power ballad isn’t it haha
How do listeners of the album have to see the recording process? It almost feels like a live recording which is quite an achievement since the band to me is an absolute “must see live”- band – quite typically for the style you’ re playing. Or to put things things different, how hard is it to record songs in a way it sounds the way you want it to after playing live music for years?
As I said with ‘Cats & Rats’ I love live recording. Some of my favourite albums have been recorded live, off the floor as it was some we discussed with this album but the reality was we wanted to add some layers to a few of these songs and didn’t want it to sound like a compilation record with lots of different recording styles floating around. I’m glad we recorded the way we did and I think we were still able to capture our live chaos and energy which was a big fear going into the recording process. Different bands have different strengths and we know one of our big ones is our live performance so it was a must to prioritise that.
I’m not going to ask questions about every song – we could go on for hours – but there are some very intriguing songtitles. Like for example openingsong “The Young Eat The Old”. Where did that idea come from? I’m having the feeling that older people (counting myself to one of those as well) can learn as much as the young ones can learn the other way around but I’ve never got the feeling off being overwhelmed by the young. So what is the song actually about?
It’s funny, that one was originally called ‘Bottle’ and was just an angry song about me wanting to smash someone across the chops…. I’m so glad the name and subject matter changed one night. The title comes from a line in Rick and Morty but I found it to be a perfect analogy for something similar to what you are saying. Over the pandemic we saw a lot of divide in the UK over a lot of different subject matters and I noticed age playing a fairly big part in certain topics. I want to say I was 29 when writing the song and in not so many words, the song is about exactly that. Both ends of the scale have a lack of perspective to the other. I think it’s important to stay progressive the older you get while equally being true to yourself and your own values. Just like I think being humble and accepting people might know more than you is worth carrying in this life. Ultimately the song is about polarisation and having the ability to see other perspectives. Kinda like Abe Simpsons classic ‘I used to be with ‘IT’. Then they changed what ‘IT’ was’. I guess The Young Eat The Old is very similar to 77, but perhaps a bit less of an umbrella take.
Another question needed to be asked: What the hell did happen to Nancy?
Well That’s the thing… we’ll never know…. but specifically in the context of the song I think seasonal depression, lockdowns and restlessness happened… The song is obviously a reference to Sid and Nancy. Me and my girlfriend at the time often joked and used it as a bit of a pet name (plus being two punks who’d argue all the time…) but the title came from the frustration of being locked in the house, just existing and not really recognising each other or our dynamic. It put a real strain on our relationship to the point where I was writing a lot of songs about it. We aren’t together anymore but I’m happy to say this wasn’t why. Like most of society we braved the covid storm and were lucky enough to come out the other side with health and learning a lot about ourselves. There was just a lot of negative energy that came out of the pandemic for most people and around the winter I think was when I felt it most. Obviously this album was finished being written over lockdown so there’s a lot of references to it here and there. Nancy was just another one of those songs born out of feeling trapped or banging your head against a brick wall.
Last one about a song title. Seeing “Lord Of The Flies” throws me back at reading the intense novel of Willam Golding when I was a teenager. I don’t know if the novel was even a kind of inspiration on this one but it surely brings a completely different vibe to me. The novel made me feel quite uncomfortable at the time while the song makes me feel being part of a gang – could be a Peaky Blinders soundtrack.
I love the idea of any of our songs being used in Peaky Blinders. I love that show and it already has a real solid soundtrack so that’s a big compliment right there. Often when we are learning songs or I’m trying to figure out vocal melody’s I’ll often scat over the top of whatever dummy recordings we are making so we can remember structure or queues. I think the likelihood is I probably said ‘Lord of the flys’ in that hook and it just stuck until writing the actual final lyrics for the song. That being said, the lyrics for this one changed so many times I don’t have a clue what I’m talking about anymore. It’s a real nothing song in the sense of it has no specific meaning or truth. Not every song does in my opinion. I love the track and recording it was a lot of fun (any track where you spend hours picking up the right weighted chains to drop onto a patio tile you know is going to be a stand out) but aside from the title there is no link to the novel or surviving on an island. However it is possible I started writing about hierarchy or something like that.
What are the upcoming plans for the band in the (near) future? I’ve noticed only gigs in the UK so far? Any plans to conquer the continent or is Brexit making things even more difficult than before?
Well I know this interview is coming out a little later than intended (to the readers…. This is my fault for being so laxed on my messages… my apologies) but we have just recently come back from a 10 day run in Europe and what a blast it was! Probably one of our best runs out there. We’ve sold out of most things at this point so I won’t try promote too much of what we don’t have till the next merch run but there are plans to press a load more records with another label however I can’t say too much on that right now…We have a few gigs left to go in 2025 but ultimately I think we’ll be taking some time out soon to regather ourselves after this run. We’ve hit it quite hard and logistically it’s hard for us not being able to just hang out as friends as much as we’d like as we’re all in different cities now. It makes writing and studio time quite hard. Magic when it happens but it’s something we have to allocate time for so it will probably be something we’ll prioritise for a bit. Hopefully not too long tho, I love playing these songs live too much haha
If you could pick any band to go on tour with, which one would it be and why?
The Hives, Green Day, The Hives, The Bronx, The Hives, Royal Republic, The Hives, Soft Play, The Hives, Bad Nerves, The Hives, The Jim Jones All Stars, The Hives, Fidlar, The Hives, Sum 41 and probably The Hives. There’s loads more of course but I’d say the above have all influenced me/us as a band in one way or another. For me certainly Green Day as I think they are the best band ever but I’m not speaking on behalf of the band when I say that. Just me…
Have you got anything to say to fans in Belgium for listening and bying the album?
Oh absolutely. Our deepest and most heartfelt thanks. Not just for investing your time and money in us, supporting our work and coming out to shows… But also because you were the first place we played outside of the UK and you accepted us straight off the bat. It was the coolest thing to go to another country and play songs we’d written in another country and since then we have been able to do it multiple times. And it all started with you guys. Belgium Belgium Belgium. How we are eternally grateful. Special mention to Christof, the first promoter to ever book us after seeing us at Manchester Punk Festival. Pete and the rest of the crew at Djingle Djangle. Tom at Pang Pang. All the bands we’ve been lucky enough to play with. And of course every single person who’s ever made it down to a show. We love you all more than you’ll ever know x
