Dat de wereld er met de minuut meer angstaanjagend uitziet is een understatement. Er is nood aan troost en wie weet vinden we die nog het meest in de muziek, met Little Did I Know bijvoorbeeld. Het tweede album van Floris Francis Arthur, het muzikale alter ego en de echte voornamen van Floris De Decker.
Dag Floris, de buzz rond jouw tweede plaat Little Did I Know zit enorm goed. Ik praat met een gelukkig man?
Floris: Jazeker. De mooie reacties van de pers en de fans doen heel veel deugd. Radio 1 en Willy Radio zijn deze keer ook helemaal mee, heel fijn. Gezien ik alles 100% DIY deed, geeft dit extra veel voldoening. Ik ben niet enkel blij als artiest, maar ook in mijn rol als platenlabel, manager, booker en producer. Vijf keer feest! (lacht)
Je koos voor Floris Francis Arthur en niet voor Floris De Decker. Waarom?
Floris De Decker klinkt niet echt sexy. Floris Francis Arthur ook niet bepaald, maar dat is toch al iets aanvaardbaarder. Dat zijn de drie voornamen die ook op mijn identiteitskaart staan. Die hebben wel een soort van statige elegantie en tristesse in zich die ik mooi bij de muziek vind passen.
Ook al klinkt Little Did I Know vrij melancholisch, maakt het je ook intens gelukkig. Je bewandelt graag de twee uitersten, niet?
Inderdaad, ik schrijf graag over het leven zoals het is. Een warrige chaotische boel van intense vreugde en verdriet waar niemand echt iets van begrijpt.
Is het in feite een vrolijke of een trieste plaat?
Haha, dat is het mysterie! Ik hoop vooral dat het een troostende plaat is. Muziek voor iedereen die geen winnaar is en daar trots op is, iedereen die zich angstig en onzeker voelt en dat probeert te aanvaarden, iedereen die niet hip is en dat eigenlijk ook niet wil zijn.
Je ziet er ook nu nog vrij onschuldig uit, maar voor de hoes koos je een foto van jezelf als broekventje dat de wereld nog moet ontdekken…
Het is een foto die al heel lang klaar lag om ooit eens te gebruiken als hoes van een plaat. Op dit album kijk ik regelmatig terug op herinneringen uit mijn jeugd en besef ik vooral dat “volwassen worden” eigenlijk niet bestaat. Iedereen blijft in se een angstig kind. In het beste geval kan je af en toe wat acteren dat je volwassen bent. De angst en hulpeloosheid in mijn ogen op deze foto vind ik fantastisch.
Je hebt duidelijk iets met de onschuld van kinderen, want op What We Don’t Know laat je je begeleiden door zingende kinderen. Heeft het iets te maken met de kinderlijke onschuld en hoe die later kan veranderen?
Zelf heb ik heel hard het gevoel dat je gedrag als volwassene voor een groot deel bepaald wordt door alles wat er gebeurde in je kindertijd. Mijn angsten en onzekerheden zijn daar alleszins heel duidelijk aan gelinkt. Over zo een zaken zing ik graag. Kinderen zijn over het algemeen ook veel interessantere gesprekspartners dan volwassenen door hun open en originele kijk op de wereld.
Ik las ergens dat heel wat songs van je op een rots in Tenerife zijn geschreven. Wat is daar van aan?
De songs zijn daar inderdaad grotendeels geschreven. Het is een kleine rots in de Tenerifiaanse zee waar ik heel graag schrijf. Een plek in de zon waar niemand komt en niemand me kan horen door het geruis van de zee. Heel inspirerend.
Ik las ook dat je jezelf als een outsider ziet. Ik neem aan, dan vooral in het dagelijkse leven?
Ik heb me altijd een outsider gevoeld. Mijn opvoeding en jeugd waren behoorlijk vreemd, wat dat gevoel enorm versterkte. Nu als bijna 40-jarige single zonder kinderen, zwervend van optreden naar optreden heb ik helemaal het gevoel dat ik buiten de verwachte norm sta. Prima hoor, ik vind het helemaal oké om een outsider te zijn. “I could never belong to a club that would have me for a member”, zoals Groucho Marx ooit zei. Als songwriter is het sowieso de interessantste positie om je in te bevinden. De vraag is: wordt de outsider een songwriter of wordt de songwriter een outsider. Bij mij was het de eerste optie.
Zelden had ik zo het gevoel dat ik een artiest als troubadour beschouw zoals jij dat bent. Het lijkt wel je missie om de wereld er ondanks alles toch een beetje mooier op te maken.
Ik zie muziek sowieso als iets troostend dat het leven in al zijn existentiële absurditeit wat draaglijker maakt. Dus bedankt, fijn dat je mijn muziek zo aanvoelt.
Het is geen sinecure om op te vallen in een vrij overbevolkt muzikaal landschap, hoe maak je het verschil denk je?
Vroeger stelde ik me vaak zo’n vragen en dan kom je denk ik bij heel geforceerde muziek en imago-keuzes uit. Nu doe ik geen enkele moeite meer om iets hip of origineel te maken. Ik laat simpelweg alles uit mijn onderbewuste stromen. Hoe minder ik nadenk, hoe beter de muziek. Ik denk dat veel mensen nood hebben aan zo iets puur en wat niet bedacht is.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
The Freewheelin’ Bob Dylan van Bob Dylan. Zo een briljante muziek kan je niet echt uitleggen. Eén Dylan-nummer bevat meer schoonheid (vooral tekstueel) dan wat de meeste songwriters in heel hun leven samen schrijven en Dylan heeft honderden songs geschreven. Alles wat een liedje moet zijn, is héél toevallig samengekomen in die ene man. Alsof er duizenden levens in één mens zijn samengepropt. Ik begrijp nog steeds niet hoe zoiets ooit is kunnen gebeuren. Een soort vreemde muzikaal-literaire anomalie in de natuur. Ik kan enkel dankbaar zijn dat ik naar zijn muziek mag luisteren.
Francis Floris Arthur kan je aan het werk zien op:
15/03 – Zappa, Oosterzele (Band)
22/03 – Aperto House, Mortsel (solo)
25/03 – RITCS café, Brussel (band)
28/03 – Café De Goudmijn, Wetteren (solo)
05/04 – Gonzo, Ninove (Solo)
17/05 – VONK, Kluisbergen (solo)
03/06 – Centrale, Gent (band)
Facebook – Instagram – Spotify
