2023 moet het jaar worden van April Maey. Net nog bracht ze een nieuwe ep uit, de voorbode van een jaar vol optredens en nog meer nieuwe muziek. Hoog tijd dus om kennis te maken met deze zangeres, haar inspiratiebronnen en haar levensverhaal. Daarover vertelt April bij haar thuis in Gent, waar ze ook alle muziek schrijft en opneemt.
De titel van je ep is Airplane Mode. Wat betekent die titel voor jou?
Airplane Mode heeft twee betekenissen voor mij. Eerst is er het opstijgen: even ben je afgesneden van de wereld, niemand kan je bereiken, je bent in vliegtuigstand. Maar tegelijk treed je een compleet nieuw universum binnen. Daarmee verwijs ik naar mijn eigen verhaal: ik ben van Nigeria naar België verhuisd en heb alles achtergelaten wat ik kende, voor een land waarvan ik niet kon weten wat ik ervan moest verwachten. Ik denk dus dat ‘airplane mode’ mijn emoties op dat moment het best vat: je zoekt en vindt momenten van vrede en vrijheid, maar je denkt ook aan alle dingen die je achter je hebt gelaten.
Je werkt voor je ep samen met een hele rij gastartiesten en producers. Hoe ben je bij hen terechtgekomen?
Er is één iemand die bij elk van mijn projecten betrokken is, als rapper of als engineer of wat dan ook, en dat is Citymonstar. We zijn al bevriend van voor ik naar België verhuisde. Voor mij is hij de verbinding tussen wat ik ken en wat nieuw voor me is. Ook Boogey is al lang een vriend van mij, hij is één van de beste rappers van Nigeria. Zonder overdrijven (lacht). Ook hij kon dus niet ontbreken op de ep, je hoort hem op Helping A Friend (HAF).
Dan is er nog Psycho YP, iemand stelde me aan hem voor en ik vroeg hem gewoon of hij wou meewerken. Ook een Nigeriaan, trouwens. En dan is er nog Lerr, van de Gentse groep Tweevieracht. Normaal doet hij nooit features, maar voor mijn nummer Darkness maakte hij een uitzondering. Hij schreef en rapt natuurlijk wel zijn eigen regels.
Nigeria heeft dus een bruisende muziekscene, ook al weten wij daar in Europa weinig over.
Er is hoofdzakelijk een type geluid dat populair is in Afrika, dat is afrobeats. Hier begin je dat ook wel op de radio te horen, met artiesten als Burna Boy. Maar daarbuiten heb je in Nigeria nog zoveel andere soorten muziek, zoals afro-electro, afro-r&b en afro-hiphop: mensen nemen elementen van afrobeats en mengen die met andere genres om iets nieuws te creëren.
Jammer genoeg zijn die nieuwe stijlen nog niet bij veel mensen bekend. Ze worden ook niet echt gepromoot. Terwijl ik net denk dat de inspiratie voor de volgende generatie muzikanten van deze artiesten zal komen. Op een dag zal afrobeat immers ‘op’ zijn, en wat is dan het volgende? Andere continenten zullen die afro-sound kopiëren, terwijl er in Nigeria nog zoveel spannende nieuwe muziek ligt te wachten.
Soms zijn je nummers vrolijk, maar dan weer behoorlijk pijnlijk. I’m In Pain Too, bijvoorbeeld, je meest kwetsbare lied, of Darkness, dat ook de duisternis opzoekt.
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen ooit door moeilijke tijden gaat, maar soms vergeten we dat van elkaar en beseffen we niet waar de ander mogelijk door moet. Ik heb meestal een brede glimlach, dus mensen staan er niet bij stil dat daar soms pijn achter schuilgaat. Dat heb ik in I’m In Pain Too willen weergeven: ik heb het zwaar, jij hebt het zwaar, laten we uitzoeken hoe we elkaars leven draaglijk kunnen maken.
Die verschillende stemmingen horen ook bij een vliegtuigreis, natuurlijk. Er is altijd een beetje turbulentie. (Fluisterend:) Mijn kledinglijn, die ik binnenkort uitbreng, zal ook Light Turbulence heten.
Je eigen kledinglijn?
Toen ik mijn single Sweatshirt uitbracht, heb ik al een beperkte oplage uitgebracht, maar nu wil ik echt merchandise verkopen op mijn optredens en giveaways op poten zetten.
Mijn eerste kennismaking met je muziek was Starry Night, een jazzachtig nummer. Anders dan de meeste muziek die je sindsdien hebt uitgebracht.
Er zijn zoveel invloeden waarmee ik aan de slag wil gaan. Alternatieve r&b is wat ik het meest doe, maar ik wil ook met andere stijlen experimenteren. Mensen kleven maar al te snel een label op je, en dat is jammer. Airplane Mode is bedoeld als mijn visitekaartje: kijk, dit is wat je kan verwachten van mij, maar er is nog zoveel meer. Dat er op Airplane Mode niets staat dat klinkt als Starry Night, wil dus niet zeggen dat ik nooit meer zo’n muziek zal maken.
Tijd voor de clichévraag: hoe ben je begonnen met muziek maken?
Ik ben altijd omringd geweest door muziek. MTV was er elke dag toen ik thuiskwam, vrienden en buren waren met muziek bezig. Met muziek schrijven ben ik pas begonnen in 2017, toen ik bij Chocolate City Music terechtkwam, een groot label in Nigeria dat veel artiesten onder zijn vleugels heeft. CKay, bijvoorbeeld, die je kent van zijn hit love nwantiti. Met hem heb ik samengewerkt toen hij nog vooral een producer was. Daar heb ik dus veel geschreven, maar het was moeilijk om mijn muziek uitgebracht te zien. In 2018 ben ik naar België verhuisd en pas hier heb ik de stap gezet om mijn eigen muziek ook te zingen en op te nemen.
Wie of wat heeft je overtuigd om die stap te zetten?
Dat was dankzij Citymonstar en Boogey, en nog een andere artiest, Slay. Zij zijn degenen die me gepusht hebben om de micro in de hand te nemen. En om Logic te installeren, om zo mijn muziek zelf op te nemen en te producen, wat ik nog steeds doe.
Waarom ben je net naar België verhuisd, van alle plaatsen in de wereld?
Dat kwam door het WK voetbal (lacht). Ik wou mijn masteropleiding in het buitenland doen, en er waren best wat opties. Ik appliceerde voor plekken in het Verenigd Koninkrijk, Polen, Oostenrijk en België en werd overal toegelaten. Toen moest ik een keuze maken en uiteindelijk werd het België. Studeren is hier betaalbaar, dat speelde uiteraard mee, en ik ben hier nog altijd redelijk dicht bij Engeland, waar familie van me woont. En dan was er natuurlijk het befaamde WK waar België derde eindigde. Ik hield echt van Romelu Lukaku en dacht: “OK, dan verhuis ik maar naar zijn land.”
Intussen heb je twee ep’s en een handvol singles uitgebracht. Wat heeft 2023 voor je in petto?
2023 moet het jaar worden waarin ik nog meer nieuwe muziek uitbreng, op de radio te horen ben en op verschillende podia te zien ben. En samenwerk met Belgische artiesten. Er is hier zoveel talent, jammer dat het vaak zo moeilijk is om opgepikt te worden door de media en door te breken bij het grote publiek.
Optreden helpt ook om connectie op te bouwen met mijn fans. Mensen van over heel de wereld kunnen naar mijn muziek luisteren op Spotify, maar dat is toch nog anders dan dat ze mij live aan het werk zien en mij ook ontmoeten. Dan pas zijn ze er echt bij betrokken, en ik geloof dat mensen je muziek pas echt verspreiden als ze er zelf bij betrokken zijn.
