Sten Veiths is een allesbehalve vrolijke jongen. Een turbulente jeugd zorgde ervoor dat hij zich voor de rest van zijn leven een buitenbeentje voelde. Gelukkig voor hem kwam de verlossing er via de muziek. Op zijn zevende begon hij wat op de gitaar te tokkelen en een paar jaar later voegde hij er wat zang aan toe. Ideaal om emoties te uiten die je anders niet kwijt kan. Meer zelfs, dankzij de muziek kwam hij in contact met andere mensen die zich, net als hij, een buitenstaander voelen.
Sten zit wel bij de bands Breakfast at Midnight en Final Affliction, maar niets gaat boven zijn eigen soloproject, want dat is het meest persoonlijke en vooral meest helende. Na zijn debuut Die Young is Sten er met een nieuwe single: Where The Hell I Belong.
Een titel die maar weinig uitleg vergt. Veiths gaat inderdaad verder op zijn treurwilg-elan met een bijzonder donker nummer waarin je bij iedere noot hoort dat het leven voor hem geen pretje is. Deze neerslachtige kijk maakt het niet altijd even gemakkelijk voor de luisteraar en zoals steeds overdrijft Sten Veiths een beetje met zijn pessimistische stem. En ook al wordt het refrein net iets te vaak herhaald waardoor het allemaal wat monotoon dreigt te worden, past Where The Hell I Belong perfect in het troosteloze muzikale landschap van pakweg Mark Lanegan.
