Onze hersenen zijn oververhit. Hittegolven zijn namelijk niet aan ons besteed. Ze nemen al onze energie weg en we hebben nergens zin in. Ook niet in het typen van recensietjes over muziekjes, hoe huppelpunkerig ze ook mogen zijn.
Gelukkig zijn die hittegolfjes meestal van korte duur, krijgen we een welverdiend onweertje over onze kop en lukt het weer iets beter. Sex Beat mag daarbij de spits afbijten, gewoon omdat het leuke punky deuntjes maakt die soms klinken als The Fall, dan weer meer als Fugazi of The Wipers en bovenal rauw, chaotisch en punky.
Het kwartet kiest bewust voor korte, wilde liedjes en is volledig toegewijd aan het DIY-principe. Dat wil zeggen dat ze aan een stel nummers begonnen te werken zonder plan, zonder studio, zonder producer. Het zou zo ook wel lukken. Ervaring hadden ze al opgedaan in bandjes als Surf Nazis Must Die, Herpes en UV Glaze zodat ze wisten waar ze aan begonnen en waar ze mee bezig waren.
Het in Berlijn gevestigde bandje is met Crack aan zijn tweede plaat toe, na debuut Call Me. Feller, gedrevener, met betere en snijdender teksten en een frontvrouw die qua stem kan wedijveren met Amyl, meer moet dat soms niet zijn.
Snedige postpunk met meer punk dan post, kort en krachtig. We zouden de hitte bijna vergeten.
