Als er een show plaatsvindt op de bovenverdieping van een café in je thuisstad alwaar de eerste band die onze jongste ooit zag (als verjaardagscadeau voor zijn twaalfde verjaardag) en de band die hij, ondertussen twee jaar later, het meeste zag, dan fietsen we daar samen gezwind naar toe.
We hebben het over Colère en Röt Stewart, die beiden een excellente show neerzetten voor een dolzinnig publiek. Als honcho Tom Pang Pang ons nadien niet alleen de zeer lang verwachte behoorlijk kloeke baby Bloody Belgium in onze pollen duwt en ook een naar zijn goede smaak luisterende, schitterende plaat van het ons onbekende Oust, dan dienen we daar asap naar te luisteren natuurlijk.
En kijk, onze oren flapperen van plezier bij het horen van de eerste basgitaartrillingen op opener Rather Be A Fuck Up Than A Fascist. Alleen al voor de titel de aanschaf waard en het blijkt trouwens over de hele lijn een ferme plaat. Eentje dat naast die van de bands die we hier eerder vernoemden kan staan.
Net als Colère werken ze met een frontvrouw, net als bij de Röt drijft de ritmesectie tot horendolle waanzin tot iedereen aan het dansen slaat, zijzelf incluis.
Met leden uit Nijmegen, Rome en Amsterdam en momenteel opererend vanuit Amsterdam, brengt deze band pure hardcore die zowel muzikaal als inhoudelijk stevig uithaalt. Ze hebben iets te zeggen en weten dat krachtig te ventileren, precies zoals wij het graag horen. Hun optredens garanderen beweging en intensiteit – perfect voor wie zich graag in het moshpit begeeft. Zelf staan we meestal liever iets verder naar achter, waar we ongestoord kunnen meegenieten van de energie zonder onverwachte duwtjes of stoten. Een aanrader voor wie houdt van compromisloze, geëngageerde hardcore.
