Gevormd in 2012 in Parijs werkt Mia Vita Violenta stug en hardnekkig verder aan hun noisy indierockrepertoire. Na diverse bezettingswissels en geëvolueerd van een trio naar een kwartet, bestaat de band voor deze plaat uit Hugo Lefebvre (bas, zang), Romain Saccoccio (gitaar, zang), Paul Deligny (gitaar, zang) en Alain Duguine (drums). Mia Vita Biolenta is beïnvloedt door jaren 1990 bands als Unwound en naar eigen zeggen ook Blonde Redhead, bij wie ze de naam van hun band leenden (naar het gelijknamige album uit 1995, Smells Like Records).
De connectie met Blonde Redhead begrijpen we ergens wel, maar het geschreeuw van de zangers van dienst zit een beetje in de weg als we denken aan de stem van Kazu Makino die bij de Amerikanen het hoge woord voert. Of het moet de arrogantie zijn van deze lieflijke dame, die nogal eens dwars en avelinks uit de hoek durft te komen, dat de Parijzenaars met hen verbindt.
De verwijzing die ze zelf maken naar Unwound snappen we al heel wat beter, zeker muzikaal. Probeer maar eens hun reeks platen uit de jaren 1990 op Kill Rock Stars, Fake Train en New Plastic Ideas voorop, en dat zonder afbreuk te doen aan de uitstekende platen die erna nog het levenslicht zagen.
Posthardcore, mathrock, postrock en noiserock worden op vakkundige wijze met elkaar vermengd, meestal dan toch. Waar de meeste bands hun plaat zouden openen met hun beste nummer of oorwurm of visitekaartje, lijken de Parijzenaars daar niet voor te vinden. Van de zeven nummers op het schijfje vinden wij namelijk opener Dysfunction veruit het zwakke broertje van het geheel.
Vooral de sfeervolle stukken waar de nadruk ligt op het gitaarwerk vinden we zeer geslaagd. We hebben wat meer moeite met de zang, waarbij dikwijls de schreeuwlelijk in de Fransman naar boven komt. We hebben het een beetje gehad met dat doelloze geroep en getier eigenlijk. Bekkie dicht werkt ook, bij deze band in de meeste gevallen zelfs beter al wordt het draaglijker hoe verder we in het album duiken.
Dat is dan inderdaad weer het fijne van deze plaat. De gitaarexcursies worden weelderiger hoe verder de plaat vordert en die duurt net lang genoeg om onze aandacht vast te houden.
