First things first, in de wereld van de zware metalen wordt er na meer dan 30 jaar nog steeds reikhalzend uitgekeken als er een nieuw album van Machine Head wordt aangekondigd. Deze Amerikaanse band met roots in Californië heeft dan ook een reputatie hoog te houden sedert debuutalbum Burn My Eyes in 1994 op zijn zachtst uitgedrukt een golf van enthousiasme én een toename van nekhernia’s teweegbracht. We kunnen meteen verklappen dat we zelf zelden méér van onze sokken werden geblazen door een debuutplaat. Eén en ander liet zich destijds ook vertalen in verkoopcijfers om van te duizelen. Jarenlang voerde Machine Head de ranglijst aan van best verkochte debuut bij platenlabel RoadRunner Records.
Een lange aanloop om duidelijk te maken dat de Amerikanen met hun elfde studio-album UNATØNED (het hoort klaarblijkelijk in hoofdletters en met de speciale Ø geschreven te worden) nog steeds hun plaats opeisen aan het metalfirmament.
Laten we na onze bekentenis over onze liefde voor hun debuut destijds ook maar in één vloeiende beweging bekennen dat we van de laatste albums warm noch koud werden. Daarenboven zijn we toch ook steeds ons kritische zelve als een groot platenlabel – in die geval Nuclear Blast – naar aloude gewoonte het nieuwste album promoot met termen als “terugkeer naar de beginsound” of “de beste plaat in hun rijkgevulde carrière”.
Maar kijk, toen vooruitgeschoven single UNBØUND onze trommelvliezen bereikte, waren we bijzonder aangenaam verrast. Robb Flynn is als enig originele bandlid nog steeds brulboei van dienst en het mag gezegd worden dat er vocaal nog geen greintje sleet te bespeuren valt na de jarenlange aanslag op zijn stembanden. Hij blijft met het grootste gemak switchen tussen cleane zanglijnen tot diep gebrul en rauwe grunts alsof het geen enkele moeite kost.
Waar we echter vooral vrolijk van werden toen we UNBØUND voor het eerst hoorden, was het feit dat de gitaarriffs als vanouds kort, krachtig en enorm catchy klinken. Korte snedige nummers die je vanaf de eerste noot bij de strot grijpen en je amper tijd gunnen om even naar adem te happen, dat is de manier waarop wij Machine Head het liefst voorgeschoteld krijgen. Drums die klinken als een machinegeweer, gitaarlijnen waarvan het haar op de armen rechtop gaat staan en een zang die brute razernij uitademt. Die elementen samen vormen voor ons de basisingrediënten voor een goede Machine Head-song.
Et voila, op UNBØUND worden we op onze wenken bediend. We moeten bekennen dat het begin van die andere single ØUTSIDER even ons hart ineen deed krimpen want de intro ervan is nogal melig en met de cleane zanglijn waarvan we even vreesden dat die de ganse track zou aanslepen. Maar ons hart kon zich vlug herstellen toen bleek dat er héél snel enige versnellingen hoger werd geschakeld en het geliefde furieuze geluid weer door de speakers knalde.
Het goede nieuws is dus dat het niet bij één knaller van een single blijft maar dat UNATØNED nog enkele dergelijke bommen bevat. Loodzware breakdowns gevolgd door alweer riffs aan orkaankracht zijn er op deze plaat ruimschoots te vinden zodat we nu al durven voorspellen dat ze live niet zullen misstaan in de setlist.
De aandachtige lezer heeft echter al lang door dat we enigszins angstvallig om de hete brij heen aan het draaien zijn: het is tot onze grote spijt niet allemaal rozengeur en maneschijn op UNATØNED. We durven boudweg stellen dat er ook ronduit stinkers te ontwaren zijn. Na amper drie tracks – intro LANDSCAPE ØF THØRNS rekenen we gemakshalve niet mee – krijgen we NØT LØNG FØR THIS WØRLD geserveerd. Het is een nummer waar Machine Head ons hoegenaamd geen plezier mee doet. Er zullen er vast zijn die vinden dat tussen al het bruut geweld best eens een rustpunt mag zitten maar wij vinden dit een compleet zinloze vuller zonder enige meerwaarde.
Het slechte nieuws is dat we daarmee niet het ergste gehad hebben. Het lijkt ons eerder het begin van een zwak middengedeelte van het album. THESE SCARS WØN’T DEFINE US doet nog enigszins zijn best om overeind te blijven maar teert ook net dat tikkeltje teveel op eerdere beproefde recepten om ons te overtuigen. Met DUSTMAKER wordt voor ons het dieptepunt bereikt. In de categorie “overbodig” scoort dit soundscape-achtige onding bijzonder hoog. De gesampelde vrouwenstem maakt het allesbehalve beter. Waar de eerste gedachte eentje van blijdschap is als je nadien BØNESCRAPER hoort, maakt dat gevoel ook snel plaats voor enige ontgoocheling. Er wordt ook hier gegrepen naar een té eenvoudige formule met een “oohoohooh” die ongetwijfeld over een hoog meezinggehalte beschikt maar het mag van ons toch wel ietsje meer bevatten.
Hoewel het afsluitende gedeelte van het album terug iets sterker voor de dag komt, overheerst in het geheel toch – alweer – een gevoel van te weinig voor een band met dergelijke status. Het kan aan onze te hoge verwachtingen liggen maar wetende wat Robb Flynn al uit zijn mouw heeft weten te schudden, mag het voor ons méér zijn dan drie héél goede songs, enkele middelmatige en meerdere ronduit zwakke vullers. Loyaal als we echter zijn, geven we de band graag de kans om ons ervan te overtuigen dat ze nog steeds verwoestend kunnen uithalen. Afspraak op Alcatraz in augustus.
