Trouwe fans van de Zweedse hardrocksensatie H.E.A.T. kennen Welcome to the Future, de achtste plaat van het combo, allicht al van binnen en van buiten. Weerom véél echte knallers, meezingers en instant classics, gebald in een drie kwartier met twaalf songs, all killer no filler. Zo anders is die toekomst waar de band ons in verwelkomt dus niet. Opnieuw leveren ze topkwaliteit, wat dat betreft alvast absoluut geen verrassingen.
Het album barst van de catchy melodieën en riffs, aan dynamiek en kracht geen gebrek, en alles gespeeld aan 200km per uur in een aanstekelijke drive en met ongelooflijk veel ‘goesting’. De leegte, met de ondertussen schor geschreeuwde stem van David Coverdale die Whitesnake liet, werd al een tijdje geleden door deze Zweedse toppers mooi ingevuld, en met brio, zo ook bands als Def Leppard wandelen sturend. De toekomst was al begonnen en heet H.E.A.T.!
De plaat wordt smaakvol op gang geknald met Disaster. Meteen geldt: gaan met die banaan, en genieten van die geweldige keel van Kenny Leckremo, een absoluut bommetje. Ook die tweede absolute knaller op de plaat Bad Time for Love, is nu al een instant fave, niet alleen bij ons allicht. In Running to You, een semi-powerballad met heerlijke koortjes, wordt het wel heel poppy, en het wat cheesy karakter en geflirt met Scorpions vergeven we hen maar al te graag. Call My Name, gaat een beetje op dit elan verder, maar vinden we dan de betere van de twee, met een refrein dat je gegarandeerd meteen meezingt, en nog uren later ook.
In Disguise is wat ons betreft een van de sterkste songs op de nieuwe plaat. Het nummer wordt ingeluid door keys, waarna Leckremo invalt en de song meteen verder knalt, met het patroon van de keys dat herhaald wordt en Leckremo die zijn machtige keel ten volle benut. In Disguise zou niet misstaan op het Deep Purple-album Perfect Strangers, qua klankkleur. Al heeft het net toch dat meer power, met een gitaarmuur en -solo’s waar Richie Blackmore van kan dromen. Paradise Lost, vooral ook door het fraaie toetsenwerk, zouden we ook op Perfect Strangers kunnen situeren, al is deze song toch net ietsje steviger.
Wanneer The End zich op gang knalt, zijn we gelukkig nog helemaal niet aan het einde van deze fijne plaat. Met toetsenwerk en een sfeertje dat erg naar Foreigner in hun betere jaren neigt, maar dan hertaald en geupdated naar 2025. Met een geweldig refrein, nog meer toetsenpracht, heerlijk gitaarwerk weer en Leckremo zingt fantastisch. Rock Bottom dan; nog zo’n meezinger- en stamper, waarop het gitaarwerk hemels klinkt, en Leckremo zijn keel geweldig machtig open trekt.
Children of the Storm wordt ingezet met een gitaarriff, waarna de keys het overnemen en een gitaarmuurtje wordt opgezet. We worden wat terug geflitst naar powerpop en rock zoals we die uit de jaren zeventig en tachtig kenden, met toen vaandeldragers Journey en Foreigner. Wat wordt hier weer geweldig gemusiceerd, met halverwege de song geweldig gitaarwerk, de song volgepropt met machtige drums en veel keys en nog meer fijn keelwerk.
Losing Game is niet echt een favoriet van ons, al heerst hier ook gitaargalore en wordt er fenomenaal gezongen. Maar dan toch liever Tear It Down (R.N.R.R.), die R.N.R.R. staat dan voor Rock ’n Roll Rebel. Ons op een verkeerd been zettend, met de rustige start om dan geweldig te gaan knallen, opnieuw bewijzend, alsof dat nog nodig is, wat een powerhouse H.E.A.T is. Heerlijke gitaarsolo, knallende drums, moddervet totaalgeluid. En die keel van Leckremo, he!
De riff die We Will Nog Forget opent heeft iets Keltisch. Wat als die vervangen wordt door doedelzak? De titel wordt meteen gezongen, dan die gitaarriff, dan wordt de song op gang getrapt. Met een heerlijke vocalen, meerstemmig en met hoog meezinggehalte, als een ter plekke geboren anthem. “We will not forget the world we left behind…” klinkt het. Je zingt het geheid meteen mee. Wedden? Meer gitaargalore en een laatste keer haalt Leckremo vocaal ook alles uit de kast. En dan zit het feestje er alweer op. Wat? Gelukkig is er nog de repeat-functie, of je kan de vinylplaat gewoon ook opnieuw opleggen, bij kant A, toch?
Welcome to the Future, biedt weinig verrassingen in die zin dat de band niets geheel anders doet en ‘gewoon’ opnieuw uitpakt met hun melodieuze tongue-in-cheeck hardrock, met een dozijn aan catchy riffs en songs met hoog meezinggehalte. Leckremo zingt de sterren van de hemel. Opnieuw. Niets nieuws onder de zon dus, maar hoéft dat altijd?
Welcome to the Future is uit bij earMusic en ook te vinden op de gekende streaming-platforms.
H.E.A.T.: Facebook • Instagram
