Death Machine is een kwartet uit Kopenhagen, Denemarken dat werd opgericht door zanger / gitarist Jesper Mogensen toen hij een helse week doormaakte. Zijn band viel uit elkaar, hij was zowel zijn job als zijn lief kwijt en dat allemaal op een daar dagen tijd. Het hoofd laten hangen zat er echter niet in. Liedjes zou hij schrijven, en zich als dogma opleggen dat elk liedje binnen acht uur klaar en opgenomen moest zijn.
Hoeveel platen ze dat idioom hebben volgehouden, geen idee, want Dawning Eyes is wat ons betreft de kennismaking met deze band, die sinds 2016 een carrière aan het opbouwen is. Voor deze plaat hebben ze alvast het dogma links laten liggen en hebben ze aan de negentien (!) liedjes gewerkt tot ze vonden dat ze klaar, af en naar hun zin waren.
Negentien liedjes, het is een hele zit. Ook nog omdat Death Machine het niet echt bij één stijl houdt. Een soort alternatieve folk die er geen is omdat er te veel andere elementen de revue passeren, van pure pop tot noiserock en alles er tussenin. Inspiratie halend uit de jaren 1970 en 1980 poogt Death Machine een grootse sound neer te zetten maar we hebben zo de indruk dat de band de lat zelf een beetje te hoog en te breed heeft gelegd.
Een aantal nummers werkt namelijk prima, bij andere slaat eerder onze verveling toe en hebben we geen zin meer om verder te luisteren. Op vinyl is dit namelijk een dubbelaar en we zouden zelf eerder geopteerd hebben voor een enkele plaat met alleen maar de beste nummers. Het zou een knaller van formaat zijn geweest, eentje die deze Denen echt helemaal tot hun recht zou laten komen.
Nu valt het kwartet te dikwijls tussen wal en schip en lijkt de focus wat zoek, zowel bij band als bij het beoogde publiek. We hebben de cd enkele keren zijn rondjes laten draaien, en telkens weer luisteren we naar het eerste trio nummers, die we wel kunnen hebben, waarna we weg dwalen. Te veel van hetzelfde, teveel invloeden in de liedjes verwerkt die weinig meerwaarde bieden en ook ’s mans stem begint op onze zenuwen te werken.
Naar het einde toe zijn we weer mee, alsof de plaat helemaal wegzakt en naar het einde toe de band nog een tandje bij steekt om ons weer bij de les te halen.
Dawning Eyes is goed voor even maar het mag allemaal niet te lang duren en dat doet het jammer genoeg wel.
