Een buitenbeentje, de donkerst rockende troubadour van de lage landen,… we kunnen er nog wel een paar bij doen. Allemaal om te zeggen dat de Nederlander Niels Duffhues met zijn muziek iets doet waar slechts enkele muzikanten in slagen. Verhalen vertellen alsof hij met elk nummer enkel en alleen met jou praat, terwijl je samen een glas wijn drinkt.
Een eerlijke, open ‘naturelle’ siert zijn sound, die grungy blues, anti folk noir en avant-garde combineert. Gitaar en een warm diep – ietwat kreunende – stem die zingend spreekt, sprekend zingt, maar vooral een sprekende sound neerzet in nummers over het alledaagse en het absurde, verbeelding of actualiteit, met een plot of dan ook weer helemaal niet. Weemoed wordt in elke track tragisch duister en eigenzinnig verankerd.
Ook bij het beluisteren van Duffhues’ nieuwe, elfde album It Has No Face flitste Nick Cave meermaals door ons hoofd. Met elf songs over oorlogsstokers, prekende slangenbezweerders, een catnapper, despoten en apocalyptische voorstellingen maakt hij duidelijk wat iedereen al weet: de wereld is een duistere plek geworden, met een toekomst zonder gezicht.
“Ik ben niet enkel muzikant en voel me niet echt muzikant. Als ik me al iets voel dan zou ik het ‘auteur’ willen noemen, omdat het schrijven en maken vanuit de auteursgedachte al mijn werk verbindt. Er zijn allerlei kruisverbanden tussen de songs, literaire teksten en (kunst)video’s die ik maak. In al dat werk komt een beschouwende blik naar voren, wat betreft de wereld en haar bewoners. Niet enkel om mezelf te plezieren. Ik wil graag dat de wereld mijn kunst hoort, ziet, leest. Ik heb wat te melden”, vertelt hij over zijn muzikale missie.
Duffhues’ ongepolijste sound en bewuste keuze voor mono audio, zorgt voor een rauw geluid, dat focust op de essentie van elke track.
In Theatre Off Grid is dat het feit dat mainstream cultuur niet aan Duffhues besteed is. Nu ja, dat hadden we al door, want deze opener laat meteen horen dat Niels geen happy feelgood songs maakt. Een heerlijk doorleefde stem en warmvuile gitaar. “Skinnyjeans & noise”, we horen het graag.
“Bad blood, black blood, bloodred” Snakebitten. Een sterk ritmische, bijna venijnige track die van de heilige geest bezeten is, tot in de pit, dat wel wat postrockelementen in zich heeft. De titeltrack zalft even rustig, als dat het ons met onheil lijkt te bedreigen in zijn urgent ruisige fuzz. De blues in het postpunkcalyptisch landschap van It has no Face. Ronduit fraai.
De cirkel van leven en dood? Nee, Niels bekijkt het slimmer: de wereld is een vernuftig intelligent, gesloten systeem van leven en dood: Smart. En al even intelligent weet hij dat in een geruststellend donker deuntje te verpakken.
In 14 (All Humans Are Crazy) komt het folky kantje van de anti folk noir naar voor. Het meest opgewekte nummer over kattenmensen en getallen… Zo zijn nummers enkel voor mensen belangrijk. Veertien was er een te veel. Dertien katten waren voldoende voor de catnapper. Maar laten we eerlijk zijn: “Cats don’t give a fuck”. Wat zwarte humor. Heerlijk. Moest het over kinderlevens gaan, zou het een murder ballad geweest zijn.
Niels heeft wellicht iets met katten, want we horen ook het diep donkere bluesnummer Cat in Box. Lichtjes filosofisch, want: “De vraag is niet, of de kat wel of niet in de doos zit, maar wie hem erin heeft gestopt.”
Veel minder realistisch, klinkt Demon Witch, waarin het personage strandt op een ver afgelegen eiland, waar hij ten prooi valt aan een verhitte heks. Broeierig en koortsig klinkt het eiland, onder bijna brommende snaren.
Oorlogsstokers, ophitsers en haatmakelaars, die angst zaaien voor eigen gewin. Dat klinkt op dit moment jammer genoeg de dagelijks helse realiteit. In een punky sfeertje klaagt hij het rebels wrang aan in Warmonger.
The Bell. Er klonk een bel, er klonk een knal, de vlammen sloegen uit de kathedraal. Klanken galmen en smeulen na, terwijl Niels zijn verhaal volledig in schoonheid laat opbranden.
“De stad als eindpunt van de mens, op dat blauwe bolletje in het ijskoude heelal.” Donker laat deze track alle emoties uitdoven, zonder enig lichtpuntje – en o wat is de duisternis mooi – in Many Lights.
Het vaste recept van despoten die herinnerd willen worden, wordt onder knap spel van de Ierse bouzouki in afsluiter Dark Powers.
Iedere track is volledig Duffhues…. hij maakt zich zijn geluid volledig eigen en eist het helemaal op. Terecht! Een ferme aanrader voor iedereen die zich dark ’n bluesy voelt en even wil verdwalen in verhalen waar je teveel kan achter zoeken.
It Has No Face is digitaal en op cd verschenen.
Instagram – Facebook – Bandcamp
