We voelen op dag 4 duidelijke sporen van de lange, (te) gevulde dagen… Maar gelukkig gevuld met muziek, sfeer en een fantastische massa medewerkers en toeschouwers!
Wij begonnen de laatste dag met The Foreign Resort, de Deense postpunkband die ons meteen verbaasde met de explosieve stevigheid van hun sound. De bassist en gitarist/zanger ruilen tijdens de show regelmatig hun instrumenten, alsof ze gedeeld goed zijn. Complexe gitaarlijnen, gedreven baslijnen en krachtige drumslagen hoorden we in nummers als Suburban Depression, Obsessed en Flushed terwijl de oprechte stem van Mikkel Borbjerg Jakobsen onze aandacht opeiste. Ook het uptempo nummer met gloomy gitaren She’s Lost, van hun laatste album viel ons in de smaak!
Warme coldwave uit Parijs: Je T’ aime klonk goed, zag er goed uit, maar bracht een geluid dat we – vooral door de te eentonige vocals – ondertussen al zo vaak hoorden en dus al gauw ging vervelen.
Het Duitse Kowalski bracht dan weer andere koek waar wij niet genoeg van kregen. Hoewel er naast de elektrische gitaar evengoed een akoestisch exemplaar aan te pas kwam, klonken deze overdonderend in combinatie met de drums. Wat ons lijf helemaal deed meetrillen was ongetwijfeld het typerende geluid van het ijzerwerk dat de band steevast integreert als instrument: de metalen ringen die beslaan werden, het gehamer op de staalplaat, de slijpschijf tegen het ruwe metaal… Dit buitengewone viertal, geleid door frontman Uwe Fellensiek, staat nog steeds sterk – zeer sterk – in hun schoenen! Een energieke storm van gitaren en metalen…
Mooi, het leven is mooi! En dat blijft het blijkbaar ook door de bril van Lavvi Ebbel. Want hoewel Luckas Vander Taelen niet de beste zanger is, weet hij met zijn band te entertainen en iets neer te zetten dat leuk, goed en amusant blijft klinken. “Wat zeggen we dan tegen Lavvi Ebbel? Dank u om op uwe leeftijd nog naar Waregem te komen!”, probeert Vander Taelen, maar dit ensemble leek geen leeftijdsissues te hebben. De ironische teksten en humor tussendoor, maar vooral ook het rijke muzikale arrangement dat de band bood met dolle saxofoonlijnen, heerlijke synths en opzwepende ritmes, maakten dit een optreden was dat tot de laatste minuut bleef boeien. Victoria moét een topdame geweest zijn, want ze klonk na al die jaren nog steeds goed, net als o.a. ook Give Me A Gun en Desire. En… omdat iedere band blijkbaar minimum toch één covertje moet spelen, bracht Lavvi Ebbel een psychedelische Psycho Killer (Talking Heads) ten berde als afsluiter.
Nooit eerder zagen we Peter Hook & The Light zo vroeg aantreden, maar dat is voor dit icoon geen probleem. Hoewel hij later op de avond misschien een andere outfit zou uitgekozen hebben dan een beige short met witte sokken onder. Als basgitarist had hij jaren een bepalende invloed op het geluid van Joy Division en New Order. In de eerste helft van de set kregen we Joy Division-songs te horen zoals Day Of The Lords, Isolation, Digital, She’s Lost Control en Transmission. Peter Hook heeft als individu een aantal erg trouwe fans, die we in de frontlinie terugvonden. Vandaag hadden we het gevoel dat het publiek meer feeling bleef houden met de Joy Division-nummers, hoewel we ook een aantal echte New Order-fans – waaronder heel wat leden van de Duitse fanclub ‘The German Order’ – op de eerste rijen vonden. Deze kwamen in het tweede deel van de set volledig aan hun trekken met Blue Monday, Regret, True Faith, Temptation en Ceremony. En als een van de grondleggers van onze donkere muziekscene, sloot Peter Hook in grootse sfeer en geluid af met het onovertroffen Joy Division-nummer Love Will Tear Us Apart!
Whispering Sons was reeds present op W-Festival 2016, enkele maanden nadat ze de Rock Rally gewonnen hadden. Vroeg in de namiddag keken enkele honderden nieuwsgierigen in de brandende zon toe. Evident moet het niet geweest zijn: piepjong en spelen voor een oudere generatie gepokt en gemazeld in de 80’s sound. Opboksen tegen het clichématige verwijt een voorbijgaande hype te zijn. De fascinatie voor de duistere kant is een onbestemd gevoel dat zich niet beperkt tot een generatie of decennium. Voor Whispering Sons zijn de wavebands van de jaren ‘80 een bron van inspiratie: ze omarmen de diepdonkere sfeer, blazen er nieuw leven in en vooral: ze geven er hun eigen draai aan. Ze spreken een breder en jonger publiek aan, zonder te verwateren tot een commercieel product.
Whispering Sons toonde op deze editie welke evolutie ze doorgemaakt hebben. Een gelauwerd debuut (Image) is ingeblikt, tracks als Alone en Hollow haalden zowaar de hitlijsten. De omineuze, claustrofobische sound brengen ze live met steeds meer overtuiging. Na tientallen optredens in binnen- en buitenland en passages langs grote festivals, straalt de podiumervaring van frontvrouw Fenne Kuppens af. Drie jaar geleden nog wat beschroomd en verlegen, nu alle demonen loslatend. De intensiteit waarmee ze haar persoonlijke teksten over vervreemding, afstand, eenzaamheid bracht, wist ook het doorwinterde W-publiek, dat toch wat gewend is qua donkerte, omver te slaan. Whispering Sons toonde zich als een actuele en relevante Belgische topband. Goede zaak dat W-Festival oog heeft voor jonge bands die de fanatiek gekoesterde muziekstijl nieuw leven inblazen, en bewijzen dat de wavesound een bron van inspiratie blijft en veel meer is dan nostalgie. Let’s keep this scene alive!
Red Zebra is vaste klant op W-Festival. De enige band die er vanaf de eerste editie iedere keer bij was. Special guests waren de dames van Alk-A-Line, de elektrowaveband van Laurence Castelain (Flesh & Fell) en Sandra Hagenaar (Fifty Foot Combo). Peter Slabbynck blijft erin slagen uitstekende muzikanten rond zich te verzamelen en bracht een overtuigende en aanstekelijke set. Red Zebra zal altijd vereenzelvigd worden met het tijdloze I Can’t Live In A Living Room, maar ook nummers als Shadows of Doubt, Paradise Lost en I’m Falling Apart, om die maar te noemen, klonken evengoed uitstekend. Zelfs met de bek vol banaan (Man Comes From Ape). Dit en de onverdroten punk attitude van Peter Slabbynck, de mix van kwaadheid, sociaal engagement en humor, zorgden voor een fel gesmaakt feestje. Als eerbetoon aan The Sound kregen we een knappe versie van Missiles met Sandra Hagenaar op de toetsen.
New Model Army maakte indruk met hun stomende, uitgebreide drumwerk en een mooie afwisseling tussen hard en zacht, drukkend en zwoel,… zowel in enkele nieuwe nummers van hun album From Here dat volgende week verschijnt als in oudere. Winter en Stormclouds klonken als melancholische pracht op deze zonnige dag. En ja, Justin Sullivan, wij merkten jouw nog steeds sprankelende ogen op!
Twijfelachtige blikken kregen we toegeworpen wanneer we verkondigden uit te kijken naar Jimmy Somerville. Forgive us, ‘cause we have sinned… It wasn’t dark, it wasn’t melancholic… it was Jimmy and we enjoyed it! Wat een show: de ene na de andere hit liet hij knallen, met zijn indrukwekkende band / half orkest met cello, violen, trompet, saxofoon, trombone, drums, synths, gitaar en bas rondom zich. Zijn falsetstem schalde doorheen de bijna volle expohal alsof het een instrument op zich was. In eigthies disco-stijl flirtte hij terecht schaamteloos met de knappe backing vocalist terwijl hij You Make Me Feel, Tomorrow, There’s More To Love Than Boy Meets Girl, Why, So Cold The Night, For A Friend, Never Can Say Goodbye, Smalltown Boy, You Are My World en Don’t Leave Me This Way liet horen. In ieder nummer zit zijn liefde verwerkt en de obstakels die hij daarvoor moest overwinnen. Een icoon op zo veel verschillende manieren. De enige die iédereen aan het dansen kreeg en zelfs een zwarte polonaise in de zaal veroorzaakte bij de afsluiter I Feel Love, waarin hij ook een stukje Highway To Hell (AC/DC) coverde.
Na deze discoroes was het weer even wennen aan And One, die W-Festival met een typische Duitse synthpop-, EBM-sound afsloot met o.a. Shouts Of Joy, Metalhammer, het nummer Get You Closer, dat over de grenzen ging en het nog steeds verrukkelijke Panzermensch. We hoorden met Timekiller ook een knap tribute aan Project Pitchfork en Killing The Mercy was het laatste W-bommetje voor 2019.
Wij zien jullie graag terug op W-festival 2020!
Verslag door Nel Mertens en Peter De Bruycker. Foto’s door Karim Hamid. Bekijk zijn volledige fotoverslag van dag 4. Lees ook onze W-fest-verslagen van Dag 0, Dag 1, Dag 2 en Dag 3.
