Met goede moed en wind in de zeilen zetten wij – jullie nederige dienaars – koers naar Hulst, Nederland dus, helemaal opgenaaid voor twee dagen Vestrock.
Het is er mooi. Er wuiven bomen en wij wuifden terug, vriendelijk als we zijn, ook voor het lekker eten en drinken maar wegens het verkeerde diploma gaan we het daar niet over hebben. Wel over: music, maestro!
Over And Also The Threes (ze wuifden) las je hier al.
Eerste hoogtepunt: The Darkness. Jawel, ze begonnen twintig jaar geleden als een parodie op de monsterbands van de seventies en frontman Justin Hawkins houdt die trend aan, wegens verkleed in een kanarie. Maar: rock-‘n-roll met rookmachines en dingen die vuur spuwen, vooral hun Gibsons. Hun bassist heet overigens Frankie Poullain en dat is een naam waarmee je op het Vlaamse platteland in garages brommers zit op te drijven. En dat deden ze ook. Alle clichés waren zeer aanwezig. Wij ook.
Whispering Sons dan, in de intimiteit van een tent maar Fenne Kuppens, frontvrouw en wat voor één, heeft présence aan haar act toegevoegd. Alhoewel, ‘act’? Ze was ooit een muurbloempje en nu domineert ze de planken zoals Patti Smith, haar natuurlijke voorgangster.
Goldband, Neerlans’ helden, deden wat Neerlans’ helden moeten doen: scoren. Vooral tegen ons, Belgen.
Wat Ten Times a Million ook deed: drijvend op de bas van Sem Christoffel werden her en der kopstoten uitgedeeld. Ze kwamen hard, ze kwamen snel. Ze kwamen aan.
Dan, drumroll, trrrrrrrrr… Rookmachines kondigden Wolfmother aan. Australisch en al bijna twintig jaar bezig vierden ze het feest van de Gibson-gitaar. En van de rock-‘n-roll. Rammerammeramme en frontman Andrew Stockdale heeft nu een snor maar dat geeft niet want hij is een man en Wolfmother zorgde voor dé geluidsexplosie van dag één.
Die dag één sloot af met Editors. Kruip je even mee tussen haakjes? (Want ik, ondergetekende, hou niet van hen. Ze zijn een hartmonitor in een ziekenhuis: waar Wolfmother en The Darkness toppen en dalen halen, rest er hen een vlakke lijn. Piep.) Al zijn Editors natuurlijk voor het talrijk opgedaagde publiek wel geweldig. Maar dat zijn wij ook, toch?
