Een verslag van Werchter maken is een uitputtingsslag. Werchter is een topfestival qua organisatie en programmatie. Iedereen kiest zijn programma en maakt zo zijn eigen line-up. Soms wordt die keuze deels door het lot bepaald. Luminous Dash was er er de volle 4 dagen bij en ondervond dat deze Werchter-editie legendarisch was door de hitte, het voetbal en de super line-up. Dit jaar waren er 4 podia dus was kiezen soms ook verliezen. Zet u schrap voor ons verslag van de eerste festivaldag.
Klub C 14:20 – 15:00 Kali Uchis
Het was half drie ’s middags toen Kali Uchis het Klub C podium mocht openen. Het voelde aan alsof het ’s morgens vroeg was, want er was precies weinig volk. Schijn bedriegt, ook als het maar halfvol was, stond hier veel volk. Door allerlei logistieke problemen bij camping The Hive was er wat vertraging zodat het kamperende publiek omstreeks het aanvangsuur niet op het terrein was geraakt.
Kali Uchis liet het niet aan haar hart komen. Ze zag er sexy uit op stilletto’s met een gele outfit die haar lange benen onverhuld lieten. Vanaf de start van het optreden weerklonken zuiderse ritmes doorheen de Klub C: reggae, bossa nova…. Uchis is één van de zangeressen die ook bij Gorillaz op het podium komt, dus de dame weet een massa te entertainen. Sensueel heupwiegen en twerken, het werkte fantastisch op die loungemuziek met zuiderse ritmes.
Voor ons was de muziek een ontdekking, maar niet zo voor de vele jonge mensen rondom ons. Ze scandeerden elk woord mee. I know what I want… We zagen punksters, metalchicks en modepopjes verbroederen in deze muziek. Een eerste mooi moment van de dag.
The Slope 15:20 – 15:55 Otzeki
Otzeki… bij het begin van het optreden werd ons verklapt dat de naam eigenlijk niets betekent. De mannen waren op zoek naar een groepsnaam die origineel klonk en omdat Bukkake al was genomen, kozen ze Otzeki. Wellicht is het een beetje in het belachelijke getrokken, maar het geeft ook wel een beetje aan wat voor band dit is. Het lijkt wel het lokale hobbyclubje van 2 jonge Britten die wel wat zagen in het rock ‘n roll-circuit en dus wat muziek bedachten die hen de wereld rond kan brengen.
Otzeki’s keyboard player Joel Roberts en zanger/gitarist Mike Sharp die zijn gitaar eigenlijk vooral als versiering gebruikt. De ene ziet er uit als een seutige chiroleider, de andere als een half verwijfde voetbalhooligan met een serieuze hoek af. Hij is ongetwijfeld een gesel voor modebewuste mensen, want zanger Mike paradeert rond in een Hawaii-hemd dat vooraan in een knoop zit met daaronder een trainingsbroek van Adidas en een soort combatboots. Maar het gaat niet over de looks natuurlijk, wel over de stem.
En zingen dat kan hij soms met een kopstem zoals bij de Beach Boys, maar andere keren pakt ook uit met een oerschreeuw zoals we die ons ook soms herinneren van de shows van The Doors. De zanger heeft duidelijk goed gekeken naar die beelden en slaagt erin om met evenveel flair als Jim Morrison zingend tussen het publiek te verdwijnen. ‘Are You Stil There/I am still here’.
Muzikaal situeren we ze tussen The XX en Glass Animals en zelfs wat Primal Scream. Aanvankelijk keek het publiek wat verwonderd, maar naar het einde toe zat iedereen helemaal in de goeie vibe. Het was een overtuigende set. Dit is een duo dat potentieel heeft om groot te worden.
Main Stage 16:00 – 17:00 The Vaccines
De Vaccines deed wat er van hen verwacht werd: een hoogtepunt verzorgen op de Main stage. Deze Britse band maakt rommelige gitaarrock die super meezingbaar is en dat werkt altijd op Werchter. Ze hebben net een vierde plaat uit. (In het najaar staan ze in AB om die voor te stellen). De nieuwe én oude hits passeerden de revue of wat dacht je: Nightclub, Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra), Teenage Icon, 20/20, Wetsuit, All In White. Het leuke was dat ook de nieuwe nummers meegebruld werden.
Werchter is al lang niet meer het festival dat enkel de namen programmeert die in België grote faam hadden het jaar voordien. Het viel op dat zich een zeer internationaal publiek vooraan had verzameld. Die die-hard Britse, Schotse, Italiaanse en Spaanse fans kregen die nieuwe nummers duidelijk al meer te horen dan de Vlaamse en Belgische, want ze kenden ook alle nieuwe teksten.
Het blijft mooi blijft om te zien hoe artiesten van dit niveau nog steeds onder de indruk zijn van de massa. Zanger Justin Young gaf dankbaar aan dat ze al 3 of 4 keer aanwezig waren op Rock Werchter en dat hij blij dat er telkens meer volk staat maar dat er altijd veel wordt meegezongen. Een paar jaar geleden stonden ze nog in een van de tenten maar hij was er zeker van dat we evenveel zouden kunnen meezingen als toen. Vervolgens hoorden we oa Post Break-Up Sex, Out On The Street, Maybe, If You wanna.
Afsluiten deden ze met I Can’t Quit uit de nieuwe plaat. Tot in de herfst (in de AB) of tot in de de finale van de world cup final zei Justin Young ook nog – ja willen of niet er was voetbal en dat zouden we geweten hebben.
The Barn 16:40 – 17:40 – BLACK REBEL MOTORCYCLE CLUB
Wie het stevigere gitaarwerk opzocht kon in de Barn terecht. Alsof het daar nog niet warm genoeg was, want de rockers van BRMC stonden in de bloedhete tent compleet in zwart leder op het podium. Tja, wat een mens overheeft voor zijn cool imago zeker? De band heeft duidelijk nog veel aanhangers want ze startte met een volle tent. Halverwege de show liep die echter halfleeg.
Afgetrapt wordt er met enkele nieuwe nummers Little Thing Gone Wild en King Of Bones. Stevig gitaarwerk en dito drums zoals we verwachten van deze band. Echt vernieuwend is het niet. De ganse set gaat op hetzelfde elan door en wisselt af tussen hun herkenbare garagerock en psychedelische bluesrock. Slecht kunnen we het allemaal niet noemen, maar nogal statisch en na enkele nummers krijg je een déjà-vu gevoel.
De Amerikanen moeten het duidelijk hebben van hun oudere hits zoals Beat The Devil’s Tattoo en Spread Your love waarop het publiek dan weer wel geestdriftig reageerde. Afsluiter Whatever Happened To My Rock ‘n’ Roll was er nog eentje waarbij we dan toch nog even alle remmen los konden gooien en onze hoofden enthousiast meeschudden. Ons antwoord op deze laatste vraag is dat de tand des tijds er voor iets tussen zit. Maar we hebben slechtere optredens gehoord van bands die al meer dan twintig jaar meedraaien.
Klub C 17:40 – 18:30 Anne-Marie
Na het optreden van The Vaccines ontstond er een kleine volksverhuizing want in de Klub C zou Anne-Marie haar opwachting maken. Een week geleden stond deze jonge dame (29) nog als opwarmer voor Ed Sheeran geprogrammeerd. Nu was het verzamelde publiek duidelijk voor deze Britse verzameld. Dat publiek bleek vooral uit vrouwen en heel veel jonge meisjes te bestaan. Dit is dan ook een tieneridool dat zingt over thema’s die het jonge volkje aangaan: jongens, make-up, mooie kleren, shoppen …
Vanaf de eerste noot werden we meegezogen in het enthousiasme van Anne-Marie en de haar publiek dat instant begon te springen. In Klub C ligt een vloer en het effect was dat iedereen wel moest bewegen aangezien de vloer zelf omhoog leek te komen.
Anne-Marie heeft nog maar net een eerste full album uit maar werkte daarnaast samen met o.a. Sean Paul, Major Lazor en Marshmello. Die nummers zijn telkens instant hits. Haar eigen album Speak Your Mind heeft in België trouwens ook goud gehaald, iets wat Anne-Marie net voor het optreden was te weten gekomen en wat haar duidelijk emotioneerde. Klub C was tot de nok gevuld met dansende mensen.
Ze deed er ook alles aan om iedereen mee te laten doen met Pull The Trigger en The Alarm. Nummers van die cd die volgens haar niet iedereen zou kennen. Vrij veel mensen zongen mee, maar dat kon nog beter blijkbaar, want toen Let Me Live en Rockaby werden aangesneden werden was werkelijk iedereen aan het meezingen. Al een geluk dat we in een tent zaten anders was het dak er letterlijk afgegaan.
Main Stage 17:40 – 18:40 Alice In Chains
Alice In Chains heeft nieuwe songs uit en binnenkort ook een nieuw album. Met hun indrukwekkende oeuvre (de rockers gaan al mee van 1990) was er dus reden genoeg om hen nog eens op de main van Werchter te zetten.
De aftrap was er eentje uit hun eerste album Bleed The Freak en daarmee werd er stevig ingevlogen. Het is duidelijk dat deze mannen niet aan hun eerste festival toe zijn. Spijtig genoeg liet het geluid wat te wensen over. De klank was niet zuiver en de zang stond niet luid genoeg en viel af en toe weg.
Het middenplein op de weide stond niet eens halfvol maar de mannen lieten het niet aan hun hart komen en mepten verder op de drums en lieten hun gitaren verder scheuren met Check My Brain en het bombastische Again waarin we een jonge Metallica horen. Met Damn That River en Them Bones uit het album Dirt bewijzen de ‘ouwe’ rockers waarom ze zo’n verdomd goede band zijn! Dit is muziek die wij op een festivalweide willen horen…
Klub C 19:30 – 20:30 Vince Staples
Vince Staples, de hiphoprevelatie van het moment, start sterk met Get The Fuck Of My Dick in een volgepropte Klub C. De verwachtingen zijn hoog gespannen ondanks de heisa rond de teleurstellende live performances van de Californische rapper. Jammer genoeg moeten we het hiermee eens zijn vandaag. Het concert gaat eigenlijk na het derde nummer Little Bit Of This bergaf. Het geluid zit niet mee, de muziek (alles op een bandje) wordt na enkele nummers te eentonig en in het kader van het oog wil ook wat, is dit een tegenvallende show. Staples zelf lijkt op het podium rond te zwabberen alsof het hem eigenlijk niet interesseert en ratelt het ene na het andere nummer af. Voor de fans ongetwijfeld geweldig, maar wij waren niet echt overtuigd. Volgende keer beter?
The Barn 20:30 – 21:45 James Bay
James Bay heeft een metamorfose ondergaan. Na het debuut van 2015 Chaos And The Calm waarop supermeezingers stonden als Let It Go en Hold Back The River is er nu een nieuwe plaat en daarmee ook een nieuw imago en stijl. Weg is de sympathieke jonge gast met hoed en lang haar. Wat we in de plaats kregen is een gepolijste adonis zonder hoed en kort haar. Muzikaal was het allemaal afgelikt, extra backings, gladde sound- het klonk allemaal heel erg steriel. Om gauw te vergeten.
Main Stage 21:30 – 23:15 Queens Of The Stone Age
De Queens Of The Stone Age stonden al een 7-tal keer geprogrammeerd in Werchter. Strikt genomen is het een band die nooit ontgoochelt. Maar op Pinkpop leken ze te varen op routine. Dus was er een herkansing nodig in de lage landen. In Werchter was het superstrak. Met al hun coolness kwamen ze op het podium, de schermen switchten over op zwart wit. The Queens gingen tegen een rotvaart door hun hits Go With The Flow, Can You Dig It, No One knows. Bij dat laatste nummer was de massa al aan het meezingen toen we enkel nog maar de gitaren hoorden – indrukwekkend.
Josh gaf aan dat hij die ochtend ziek wakker was geworden en dat hij niet zeker was dat het optreden zou kunnen doorgaan, maar naarmate de avond vorderde en er meer volk reageerde op de muziek, was dat griepje vergeten. “This is the moment , yesterday is gone , The future is not relevant, this is the fucking moment”. Het is leuk te zien dat ook supersterren als Josh Homme nog onder de indruk zijn als ze op een groot festival voor een massa mensen staan: I Wanna Make It with You, als je dat met 60000 mensen tegelijk scandeert is het super ontzagwekkend. Met dank ook aan Spiderman die als verrassingact optrad.
Main Stage 00:15 – 01:45 Gorillaz
Over Gorillaz kan veel gezegd worden: te commercieel, geen consistentie, chaotisch, te druk…. maar saai of eentonig dat nooit! Verrassend, origineel, geen verdomde vakjes, serieuze en minder serieuze thema’s met een plezante hoek af. Gewoon puur genieten van muziek, dat wel! De avond zal een Gorillaz-hitparade blijken waarin alle hits de revue passeren.
Damon Albarn oogt moe, maar zijn performance is dat allesbehalve. De heren houden duidelijk van gezelschap. Naast de vaste band zien we een resem backing vocals en gastoptredens op het podium verschijnen waaronder Little Simz, die eerder nog haar schitterend ding mocht doen in KluB C, Bootie Brown en leden van het immer coole en groovy De La Soul. En niet te vergeten natuurlijk: de indrukwekkende virtuele Gorillaz op het achtergrondscherm! Albarn wisselt regelmatig zijn gewone microfoon af met een CB-micro om het oh zo herkenbare monogeluid te bekomen met het gewenste effect.
De band start met het aan Kraftwerk herinnerende Tranz, het dubby Last Living Souls, het soulvolle Humility met het onevenaarbare gitaarwerk van jazzlegende George Benson en Jack Black op achtergrondscherm. Rustpuntje met het dromerige On Melancholy Hill met de naar Titanic refererende graphics. Andere absolute hoogtepunten zijn ongetwijfeld het oppompende en überaanstekelijke Andromeda, het voortstuwende, bombastische Stylo en zo kunnen we blijven doorgaan… Het ene oorgasme na het andere om bevredigd te eindigen met het extatische Souk Eye. In de encore mag Eden Hazard eventjes opdraven in Kids With Guns en de definitieve, perfecte afsluiter van dit anderhalfuur durende hoogstandje is de dub/hiphop debuutsingle Clint Eastwood.
Negentig minuten werden we ondergedompeld in het Gorillaz-universum en we hebben hier geen seconde spijt van! Een van de beste concerten van de laatste jaren!!
Bart Verlent- Sandra Regent-Wout Meganck
