‘Akerdjie’. Om de weg naar Porta Nigra te berijden, moesten we langs de poorten van de hel en de ‘file der zeven steden’ doorworstelen. ‘La grande merde’ was dat we daardoor de eerste band van het tweedaagse duistere festival Porta Nigra, La Merde, moesten missen. Het Brusselse project van Jonah Carter en Thomas Van den Eynde wist gelukkig al heel wat muziekliefhebbers wél tijdig in de Klinker in Aarschot te brengen, die naar verluid genoten van hun werk, dat nog vrij onbekend bleek.
De Zwitserse darkwave-/ indierockband The Beauty Of Gemina maakt al jaren indruk. De charismatische zanger Michael Sele, die een sober esthetische elegantie over zich heeft, van ieder woord dat hij zingt tot ieder topje van zijn prachtige lijkwitte haar. Hij wordt bijgestaan door trouwe drummer Mac Vinzens, verse toetsenist Daniël Mannhart en bassist Andi Zuber. Samen namen ze ons ook vanavond mee in hun donkerromantische tracks.
Zelf waren ze er maar net op tijd, want wegens een gecancelde vlucht gisterenavond, konden ze pas in de voormiddag overvliegen vanuit Zwitserland, maar van dat stress-momentje was geen zucht te merken tijdens het optreden.
Sele vertelde ons dat hun muziek in hun beginperiode in eigen land blijkbaar nauwelijks gedraaid werd. “Omdat onze muziek schadelijk zou zijn voor de gezondheid. Wegens te donker, gaven ze als verklaring”, legde Sele uit. Waarop hij toch maar even checkte of iedereen in de zaal zich nog goed voelde. Even later vertelde hij ook dat hij zich ook ergerde aan goth dj’s die altijd maar steeds dezelfde bekende nummers speelden, terwijl iedereen toch nieuwe muziek wil ontdekken!?! The Lonesome Death Of A Goth DJ was het nummer dat er helemaal bij paste! Dansbaar en zo waar.
Eén van de nummers die ze deze avond ook brachten, was het eerste nummer dat Peter Sele ooit schreef. Het achttienjarige One Step To Heaven staken ze in een hedendaagser jasje en kreeg zo een iets grimmiger postpunksfeertje mee dan de rest van de set. Heel knap.
Rumours is een nummer dat we dan eerder een hoog rockgehalte zouden toeschrijven, met zijn meer urgente sound. Ook One Million Stars was zo’n donkergrommend pittige track, waarop stilstaan onmogelijk was.
De dark folkelementen in de gitaar in Crossroads stuurden een lading warmte de zaal in, waarop Friends Of Mine een hoog Nick Cave-gehalte uitademde. Met fluweelzachte stem, troostend en schitterend pijnlijk ook tegelijk, stuurt Sele dit nummer van op het album Skeleton Dreams dat vorig jaar verscheen de zaal in, met een aantal grote existentiële vragen. Wie zal er naast me staan op het einde? Wat zullen we ons herinneren? Wat zal er ons nog resten? En de algemeen gekende angst om alleen te moeten sterven: “Where are you, dear friends of mine?”
Toen de band ergens aan het einde van de set de Sisters Of Mercy-cover Nine While Nine aankondigde, begonnen onze zwartgelakte teennagels te krullen… Toch geen cover op het eind van de set?! Onze bevooroordeelde mening over covers werd (alweer maar eens) teniet gedaan, want deze overtrof het origineel. Hoewel dat nu ook weer niet hoefde te verbazen, gezien de live-reputatie van onze (op plaat) geliefde Sisters.
Van hun laatste plaat, Songs of Homecoming die vorig jaar verscheen, kregen we de donkerdromerige tracks Dreams Of The Vagabonds en God Willing. Tristesse werd nog nooit zo mooi verpakt als in Countless: “So many hands, but no one will touch you!” Eenvoudig repetitief en pakkend mooi.
Dromerig duistere teksten voerden ons mee langs zowel grote hoogtes als de diepte van de afgrond, in hun fascinerende mix van melancholische wave en warme dark blues met aardse folkelementen.
Rome wordt als neofolkband omschreven, maar het Luxemburgse drietal vulde het podium met toch wel een ruimere sound dan dat. De band werd in november 2005 opgericht door frontman Jérôme Reuter en viert dit jaar dus zijn 20-jarig jubileum. Om dit te vieren hadden ze maar liefst 7 releases gepland dit jaar, waarvan we er wel wat te horen kregen tijdens deze Belgische passage van hun One Fire Worldwide-tour. Rome luidt het volgende tijdperk van de band in met twee frisse en visionaire albums: The Tower en The Hierophant die samen op 19 december verschijnen.
Wat meteen opviel, is dat de drums en percussie van de drie live nog eens zoveel krachtiger klinken. Visueel ook erg knap om te zien. Zes armen die de lucht in gaan en de stokken die bijna synchroon op de vellen knallen en toch elk een andere sound in de tracks duwen. First We Take Berlin was dan ook de opener, die dat meteen duidelijk maakte. Donker kreunend drapeerde Reuter zijn woorden over de trillende drumslagen, kracht bijgezet door zijn bandleden die het refrein meezongen.
Veel warmer overspoelde Eagle Wings bijna liefelijk met warmte in zijn melodie, emotie en rake snaren. “Hearts never heartening…” Mooi. Moodswingend volgde Sons Of Aeeth, dat ons meenam in een dreigend sfeertje, versterkt door de percussie en de rauwere zang van Reuter. Todo Es Nada – alles is niets – was wellicht één van de nummers met het grootste folkgehalte, dat met een lading akoestisch snaarwerk en ritmische samenzang steeds rijker en voller werd.
Ook in melodische zang is Jerôme pakkend sterk, zoals het prachtig donkerfluisterende Neue Errinnerung en In Brightest Black, “We walk in Brightest black, we walk as one.” Een zanglijn geschreven op maat van het publiek.
Prominente drumslagen en de spoken words lieten het imposante Kali Yuga Über Alles door de zaal dreigen. Een dreiging die met de knappe samenzang alleen maar meer ruimte innam in de zaal.
Eén van de meest opvallende tracks van de voorbije vijf jaar in de carrière van Rome moet wel Achtüng, Baby! zijn. Contrasten tussen stevige percussie, theatrale snaren en zang en fragiel getokkel. Prachtig… Het werd meteen gevolgd door Submission, onze favoriet binnen het meer recente Rome-werk, waarbij het nummer in opbouw geniaal langs het geluid van strijkers glijdt en zwoel de balans vindt tussen uitdaging en dreiging.
“So go and kneel and wait. And joint the herd. You know a million sheep will be dispersed. By one lion’s roar”. One Lion’s Roar van het album Le Ceneri Di Heliodoro (2019) is de track waar we iedere keer weer volledig in kunnen opgaan en dat bleek voor heel het publiek zo te zijn.
De ‘encores‘ of bisnummers gingen in met twee zachte tracks, intiem en toch overdonderend sterk gebracht door Jerôme solo en op akoestische gitaar: Wolfsmantel en Uropia O Morte, waarna het innemend sterke One Fire volgde. Rome sloot af met Swords To Rust – Hearts To Dust, dat het geluid van strijkers laat openbarsten in hun kenmerkende folkritmische percussie, waarna Jerôme ons met de woorden “to new horizons” meenam in de nacht, volledig hartverwarmd door Rome.
Een straffe set vol dark folk, met invloeden van postpunk tot chanson, van industrial tot synthwave!
Porta Nigra – La Merde – The Beauty Of Gemina – Rome
