Foto’s Patsker Omaer beguin
Meer dan ooit, stond elektronica in de kijker op de achtste editie van Indietronic Fest in GC De Volkskring in Lede. Vier Belgische – deze keer ook enkel instrumentale – projecten, die de bijna volle zaal de hele avond onderdompelden in een electro-fiërend bad. De muren werden gevuld met geluid, maar naar gewoonte ook met overweldigende visuals, waarvoor dit – zoals steeds vlekkeloos georganiseerde – festivalletje bekend staat.
De jonge – voor ons nog onbekende – Gentse producer RT60Fields mocht de spits afbijten. Met enkel wat modulaire synths en sequencers op een tafeltje, liet hij zijn abstracte sounds door de zaal galmen. “Electro-soundscapes uit bakskes voorzien van bliepkes”, klonk het bij het publiek. Abstract, ja, en vrij minimalistisch vonden we. En bij dat laatste wrong het schoentje: het geheel was weinig gevarieerd en zweefde dromerig, maar al te vaak tussen ‘wijs’ experimenteel’ en ‘té minimalistisch’. Heel af en toe doken er donkere zware (bijna drone-)deunen op, wat het iets spannender maakte. In se wel goed opgebouwd, maar te veel van hetzelfde. Goed voor in de hobbykamer, maar nog net niet spannend genoeg voor een publiek.
Het Brusselse duo BÀÀN nam het – met een projectie van hun logo in volle Miami Vice-stijl – van RT60Fields over. Bij de eerste minuten vonden we de intro te lang duren, maar bleek dat hun hele club set zo ongeveer zou gevuld worden… Een lichte teleurstelling? Ja, toch wel… Wat Jean-Philippe De Geest en Pascal Paulus (ook bij Melanie De Biasio) neerzetten, klinkt kwalitatief en werd mooi, traag opgebouwd rond ronde, volle klanken, waarop de ritmes ongeoorloofd sterk geponeerd worden. Ondanks de rustige, innemende sfeer die ze neerzetten bleven ook deze heren veel te lang hangen in de dromerige, zweverige ambientsfeer, waardoor het langdradig en te weinig gevarieerd klonk. Het was pas naar de laatste nummers in de set toe, dat het geheel iets steviger en onrustiger ging klinken, met donkerdere postrockpassages.
De twee projecten die daarop volgden, deden de kwaliteit, sfeer, temperatuur en beweging in de zaal van bij de eerste noten meteen stijgen.
De sound van Motor!k wordt vaak beschreven als ‘krautrock gehuld in Duitse avant-garde-sfeer uit de jaren ’70’ en dat zit er inderdaad sterk in, doch weten frontman Joeri Dobbeleir (toetsen, gitaar, componeren / The Wherebouts Of J. Albert), industriallegende Dirk Ivens (gitaar / Absolute Body Control, Klinik, Dive) en Dries D’Hollander (drums, samples / ex-Suburb Songs) erg eigentijds te klinken. We kregen heel wat nummers uit hun laatst verschenen plaat V te horen (jawel, hun vijfde).
We zagen ze al enkele keren live aan het werk en werden ook nu volledig meegenomen in een trip vol psychedelisch snaarwerk en ongelofelijk strakke drums, waarbij de tracks steeds intenser, rijker en harder leken te worden naarmate de set vorderde. Maar daar zit dat vijfde album wellicht voor iets tussen, want dat klinkt nog net iets straffer dan zijn voorgangers, met meer industrial en EBM-elementen. Juiste titels koppelen op een avond met enkel instrumentale tracks is niet evident, maar Driving Mode hebben we alvast herkend. Stilstaan was geen optie!
Dijf Sanders of David Sanders – want zo heet hij – maakt een combinatie van synths, electroloops en ijzersterke drums. Wat het hele project zo bijzonder maakt zijn de field recordings die hij daar continu in verwerkt. Soms heel subtiel, andere keren dan weer helemaal op de voorgrond. De ene keer wat geritsel, het geluid van een bereden weg, de andere keer traditionele volksgezangen van over de hele wereld die er tantrisch doorheen geweven worden. Dat Simon Segers hem flankeert als drummer, is dé grote meerwaarde, want de langharige, charismatische kerel die we ook kennen van De Beren Gieren, Black Flower en Absynthe Minded, legt daar de meest funky, donkere, verlichtend tikkende, verrassende ritmes bovenop alsof het zijn persoonlijke adem is die hij aan elke track toevoegt. Nummers uit zijn nieuwste album Supra kregen een knappe plek in deze alles verzwelgende set, waar het publiek helemaal in op ging.
Even veel als van de bands, genoten we van de deuntjes op vinyl die François Du Painlait tussen en na de optredens door doldraaide! Lede is nooit het centrum van het land of het Belgische muziekwalhalla geweest en zal dat ook nooit worden, maar één avond per jaar, weet Indietronic daar toch verandering in te krijgen, met wat voor veel mensen een enorm fijn ontdekkingsfestival blijkt te zijn!
