Tekst: Felix Sandon (FS) & Hans Vermeulen (HV) / Foto’s: Hans Vermeulen
Ontdek de muziek van morgen, dat is het uitgangspunt van het Fifty Lab Music Festival in Brussel: hier zie je als eerste de artiesten die weldra doorbreken. Afwachten dus tot de namen op de affiche over de tongen gaan bij het grote publiek. Maar in de eerste plaats is Fifty Lab een gezellige jaarlijkse afspraak op verschillende locaties in de Brusselse binnenstad. Wij stippelden een eigenzinnig Luminous Dash-parcours uit met een focus op Belgische artiesten. (FS)
Openen deden we in de Silver Space van de Beursschouwburg. Camille Yembe vraagt een sigaret aan het publiek. “Je fume pas, mais je peux le faire pour toi”, zingt ze: kijk, dat is een verhaal waar we graag in duiken. De zangeres trotseert het publiek in haar eentje, aanvankelijk enkel geruggensteund door opzwepende beats, maar haar stem kan dit aan. Eerst toont ze dus vooral haar door hiphop en r&b beïnvloede kant, waarbij de spotlichten als een bolbliksem boven haar hoofd exploderen, maar naadloos gaat ze ook over op haar chansonnière-kant, gezeten op een stoel met een akoestische gitaar in de hand, badend in de kleuren van de ondergaande zon.
We dansen graag mee met de over het podium dartelende Camille, maar stiekem zijn we nog net iets meer ontroerd door haar intieme nummers. Zoals wanneer ze haast achteloos prachtige zinnen in het rond strooit voor wie ze oprapen wil, als “Je me souviens de nos au revoirs” of “Je t’embrasse la nuit, fais la guerre à midi.” Of wanneer ze de hele zaal “Rejoins-moi après l’eau” laat meezingen. (FS)
Fiftylab Festival heeft goed gekeken naar de succesformule van de Nederlandse topfestivals Left Of The Dial en Grauzone die elk jaar met een paar nieuwe locaties uitpakken. Met een zestal podia op heel korte afstand van elkaar leverde dit op dag 1 alvast een gezellig over-en-weer geloop op. Na de Silver Space kregen we een upgrade naar de Golden Space in de Beursschouwburg voor een beklijvend schouwburgspel van een Spaanse artieste. De Golden Space heeft een tribune naar analogie met de grote zaal van de AB tijdens het jaarlijkse BRDCST Festival. De enige ontsnappingsroute is derhalve tussen de tribune en de artiest wat tijdens het optreden van Adelaida voor gênant indianengedrag zorgde. (HV)
Veel festivalgangers vonden de Spaanse nogal zwaar op de maag vallen maar wij bleven de hele set geboeid luisteren. De Catalaanse kwam haar tweede album Muérdago voorstellen, naar eigen zeggen een plaat ‘full of creatures’ om dan grappig en fijntjes te verwijzen naar Lukas die naast haar op de grond zat. In tegenstelling tot University (vorig jaar op de affiche met de gamende man met bivakmuts) en de visuale artiest van Shoko Igarashi (Les Nuits Weekender) was de man op de grond met de dubbele laptop vooral een auditieve aanwinst. Hij zorgde voor een grommende ambient-infiltratie in haar spektakel vol loops en stemmenvuurwerk.
Onmogelijk niet aan Hatis Noit te denken want Adelaida deed iets vergelijkbaars door haar met zotte effecten verzwaarde stem in een loop te gooien en daar vogelgeluiden uit te puren. Het mystiek sfeertje hield een optreden lang aan in een op spannende wijze voortkabbelend ritme. Haar stem laveerde tussen diep en heel erg hoog. Pas in het slot kreeg ze een hysterische aanval en werd de ambient van een Aphex Twin benaderd om dan het spinnende geluid van haar kat in de epiloog te laten ronken door de luidsprekers. Adios zong ze toen we terug een streepje zilver opzochten maar toch eerst binnenwipten in café KFK Hope. (HV)
Uwase heeft de pech dat het publiek aan de toog van het overvolle café KFK Hope heel de tijd blijft tateren en dat het geluid allesbehalve opperbest is, maar de zangeres laat zich niet uit het lood slaan en gaat de hele tijd onverstoord en stoutmoedig verder. Haar gloedvolle indiepop met shoegaze-achtige ondertonen voelt dan ook als een droom waaruit je niet wil ontwaken. Zoals dat gaat bij jonge artiesten, bevinden een aantal nummers zich in de zone ‘bijna af’. Ze missen nog die laatste kneedbeurt die ze een eigen gezicht geeft. Wel helemaal af is Chorus Baby: dit is het prijsnummer van de set en verdient bonuspunten dankzij het zichtbare speelplezier waarmee Uwase en de haren het te lijf gaan.
De zangeres-gitariste staat er immers niet alleen voor, maar wordt geflankeerd door bassiste Casandra en drumster Mien Heyvaert, die even enthousiast zijn als zij. Samen laten ze ook recentste single Fine op het publiek los en een zinderende versie van Perfect Blue, met dat mantra “I want to be the one you tell you secrets to”, een zin om eindeloos tegen een geliefde te herhalen. (FS)
We ondernamen dan opnieuw de bergbeklimming naar de top van de Beursschouwburg waar de Silver Space Stage ligt.
Fervente fans van alternatieve rock als we zijn stonden we vooraan toen het Luikse trio Fervents de debatten opende in kleurrijk stroboscopisch licht. Ten huize Luminous Dash hoeven we al lang niet meer overtuigd te worden van de bruisende Luikse scene en hierbij denken we lang niet alleen aan de It It Anita’s en de Cocaine Pisskes van deze wereld. Zo komt het geweldige Eosine binnen een drietal weken afgezakt naar Gent. Fervents als punkband omschrijven zou hen oneer aandoen want ze zijn zoveel meer dan dat. Hun geluid is veel dieper geworteld in de alternatieve noiserock en grunge van de gouden jaren negentig. Geen idee waarom ze dan in de zilveren ruimte stonden te spelen. (HV)
Ze kwamen hun nieuwe ep Plastic Snake Factory voorstellen en niet alleen Fiftylab is hen al op het spoor. Vorige maand speelden ze in de Botanique en binnen een dikke twee weken spelen ze shows in Londen en Oxford. Daar laten ze alleen de allerbeste Belgische gitaarbands overvaren. Eén van de nieuwe nummers, Fatih, had bijvoorbeeld een hoog Wolfmother-gehalte maar ze beperkten zich lang niet tot melodisch heerlijk geborstelde powerrock. Set Us Free was een staalplaatje van hun sterke kant, zijnde de Helmet-maneuvers. Net als de alternatieve metalband openen ze de meeste nummers in een melodische gitaarkadans waarna ze in het slot telkens meerdere versnellingen hoger schakelen, vaak in verbazingwekkend knappe harmonieën.
Op die momenten deden ze ons meermaals aan Wiretap Scars van Sparta denken. Hun versie van de koude oorlog, Cold War, klonk ziedend en spannend. Titelnummer Plastic Snake Factory sloot af en klonk live veel intenser dan op plaat. Dat gold voor het ganse optreden van Fervents. De band speelde één van de meest overtuigende rockoptredens die we dit jaar zagen. (HV)
Een drummer in zijn eentje op het podium: hoe maak je dat toch boeiend? Door Antoine Pierre te zijn. Onder de naam VAAGUE gaat de trommelaar van Next.Ape en TaxiWars de confrontatie met het publiek aan met enkel zijn drumstel (en een paar toetsen en knoppen) voor zich. Oktopus Mekaniks heet zijn debuutalbum, en wie Antoine aan het werk ziet, moet inderdaad aan een octopus denken. Ze zou zweren dat de onvermoeibare percussionist meer armen en benen heeft dan een gewone sterveling.
“Voortdurend stel je je de vraag hoe dit live moet klinken, wanneer het echt donker is en een volle zaal zich in het zweet staat te dansen op deze muziek”, schreven we in onze recensie. Zweten doet iedereen in de warme AB Club, maar met dat dansen valt het wel mee. Pas in het slot durft het publiek meer dan braaf en Vlaams wat te staan wiegen. Nochtans is dit bij uitstek het soort muziek waardoor je je moet laten meeslepen. Niet zozeer wanneer Antoine zijn kunstjes wil tonen, wel wanneer hij met die kunde een trefzekere compositie distilleert. De grillige elektronica van Leviathan, een nummer opgebouwd rond een vocale sample die uit old school hiphop lijkt te komen of een eindeloos salvo breakbeats opgedragen aan de junglists in de zaal. (FS)
Ook onze passage in de Belgian Beer World Stage in de kelder van de Beurs, en dit mag je dus echt letterlijk nemen, leverde een straffe verrassing op. Het Zweedse Norberg Festival is één van de vele curatoren die de line-up van Fifty Lab dit jaar alvast onvergetelijk maken. Ze programmeerden Rip ME, de podiumnaam van de Zweedse Em Silén. Ze komt uit de ‘queer’ gemeenschap en bracht voorlopig enkel het album Libido uit. Alles kwam uit een laptop maar het geluid was diep, donker, vrolijk en helder. Donker en vrolijk? Jawel. Zelf zong ze en speelde ze bas. (HV)
Haar stem deed eigenlijk de hele tijd denken aan Dave Gahan. Iets zegt ons dat ze dat een geweldig compliment zou vinden. Waar sommige nummers pure lounge vibes lieten horen die integraal dreven op de electronische composities was het laatste nummer Cherry een uitzondering die de regel bevestigde. Niets electro, gewoon Em met de vette basgitaar en de overtuigende croonerstem. Het nummer ervoor was sublieme electro-doom in pure Grauzone-stijl waarin ze zong dat ze haar testament schreef. “Fuck it up honey”. Heerlijke ontdekking! (HV)
Tijd om af te sluiten alweer met Ciao Kennedy, maar wat voor een afsluiter. Wie zijn beste nummer al als tweede van de set speelt, neemt een gigantisch risico, maar dit vijftal in V-formatie lijkt er zich weinig van aan te trekken. J.Z.K.R. bestaat uit gelijke delen klaterende snaren, retro-futuristische synthesizers, postrock-achtige dromerigheid, vinnige jazz en complete mafheid, maar is zo’n nummer dat eindeloos uitgesponnen kan worden zonder een moment te vervelen. En waar komt die gekke sample van “Goeiemorgen iedereen” nu eigenlijk vandaan?
Op dat elan gaat de groep verder, ook in de nieuwe nummers die pas volgend jaar verschijnen. Net als VAAGUE daarnet is dit muziek waarin je je moet onderdompelen en waardoor je je moet laten meeslepen: niets voor wie de rechte weg naar zijn bestemming zoekt, wel voor wie dit avontuur weg van de platgetreden paden wil aangaan. Het giert en het knettert, het suist en het bonst en toch levert dat nergens lawaai op. (FS)
Zo, dat was dag één, morgen hangen we er uiteraard weer rond.
