Zaterdag verschenen we weer voor de poorten van het walhalla genaamd Dour. Benieuwd hoeveel bands de geuzennaam Doureuuuh! vandaag gaan scanderen. En ook al lichtjes nerveus voor de komst van een superster. We hadden echter een flink parcours uitgestippeld en we kunnen nu al verklappen dat het serieus de moeite was.
De eerste zon zat verscholen achter het podium van The Last Arena maar daar had Boa Joo in La Chaufferie natuurlijk geen last van. Deze Brusselse met Rwandese roots haalt zelfs al tijdens volle zomernamiddagen seksistische stereotypes keihard onderuit in haar vlotte hiphop-composities. Ze speelt op 23 september in De Centrale in Gent en heeft een recente ep Sérénade onder de arm. Haar artiestennaam ontleende ze aan een personage uit de mangareeks One Piece. Het rappen gaat haar heel goed af, muzikaal is het inderdaad allemaal wel nog een beetje die archetypische r&b maar het is een mooie vlotte verschijning die onze aandacht wel wist vast te houden. Niet dat we nog wakker moesten worden, maar een opener mag pittig zijn en dat is Boa Joo sowieso. En spreek dit maar eens uit zonder over je tong te struikelen.
La Petite Maison blijft een veilige thuishaven en daar wachtte Meyy ons op, of nee toch niet want ze was al begonnen. Ze speelt zelf gitaar en piano, best jammer dat we haar dit niet zagen dour eh doen. Zoals vaker verhalen haar songs emoties, the good ones and the bad ones. Ook jammer dat we haar podiumprésence niet in beeld konden brengen want ook hier golden restricties. En laat duidelijk zijn dat die torenhoog aanwezig was. Knappe witte outfit, sensuele danspasjes en de meedansende vlechtjes, we werden er zeker vrolijk van. De nummers zelf waren mooi. Charlotte Meyntjens¸ want zo heet Meyy op haar identiteitskaart, zong zwoel, danste uitdagend en tilde de naar triphop overhellende electropop naar een hoger niveau.
De eerste echte knaller van formaat en best wel één van de ontdekkingen van dit jaar speelde iets na 16u op het grote podium van The Last Arena. Julie Rens leerde Sasha Vovk kennen in het Koninklijk Conservatorium in Brussel en ze studeerden klassieke muziek en jazz. Samen brengen ze electropop maar hun enorme technische bagage zorgde er voor dat hun act, Juicy, zowat het sappigste is dat we te zien kregen. Ze kwamen hun album Mobile voorstellen, een unieke combo van post r&b met jazz, soul en hiphop. De vurigheid van hun sound en act deed ons vaak denken aan SX of Fortress. Werkelijk alles aan beide dames was om duimen en vingers bij af te likken. Dan hebben we het niet over hun nochtans ravissante looks maar vooral aan hun simultaan fitnessgevecht met hun synths alsof ze virtueel de hoogste golven bedwongen vanop hun surfplank. En de outfits kregen ook een hoge score in de categorie ‘dressed for the occasion’. Geloof ons maar want ook hier waakt de toestemmingspolitie.
Beter nieuws op dat vlak uit Le Labo voor de doortocht van LNDFK. Linda Feki heet ze en ze kwam in een bizarre outfit spelen (zie foto). Ze is Italiaans, komt uit Napoli en heeft via haar papa Tunesische roots. Haar album Kuni verwijst naar de herontdekking van haar roots en muzikaal combineert ze neo-soul met hiphop en loungy electro. We droomden lekker weg bij haar composities maar eens de ogen geopend zagen we vooral een onzeker kijkende zangeres, en dat was nergens voor nodig. Ze diende natuurlijk op te boksen tegen de bands die haar vooraf gingen en dat werkte misschien intimiderend. Muzikaal echt wel sterk en klanken die heelden of toch op zijn minst deden beseffen hoe gelukkig we waren samen de echte ‘summer of freedom’ te vieren.
Vrouwen waren op zaterdag overduidelijk aan de macht en dan kwam in La Petite Maison Dans La Prairie nog eens doodleuk ene Sylvie Kreusch optreden. Niet dat het een competitie betrof maar de andere bands hielden hun hart vast want La Kreusch kan live verdomd erg straf uit de hoek komen, en dat was nu niet anders. Met haar album Montbray geeft ze haar kijk op liefde en liefdesverdriet en Kreusch was van de eerste tot de laatste minuut bijzonder dwingend en ronduit overtuigend.
Over haar verleden bij Soldier’s Heart en Warhaus gaan we het hier niet hebben, wel over de prachtig opgebouwde en erg gevarieerd ingeklede set. Uitersten volgden elkaar in ijltempo op, zo was er Shangri-La met aansluitend Seedy Tricks. Ook All Of Me passeerde in het eerste deel van de set en was – typisch Kreusch – dansbare pop met vervelende weerhaken. Het blijft altijd indruk maken hoe ze over het podium beweegt, de interactie speelt of opzoekt. Midnight Cowboy was ook weer erg beklijvend en uiteraard erg verschillend van de andere songs, denk maar aan Let It All Burn en Just A Touch Away. We konden alweer genieten van een straf staaltje performance art – Kreusch is de podiumversie anno de twenty twenties van Kate Bush en Grace Jones in een voordeelpak – en Sylvie wil graag op de foto, dus juich juich !!
John Glacier kon ons in Le Labo maar matig bekoren. Ze is Londens en rapt op lo-fi voorbijglijdende ritmes. Het klinkt niet slecht maar ze staat gewoon achter de microfoon alsof het een strafstudie betreft. Ook de man achter het mengpaneel achter haar kon er geen schwung in brengen. Jammer want muzikaal heeft ze echt wat te bieden.
Wat een onwezenlijk contrast met wat we hierna te horen en vooral te zien kregen op het podium van The Last Arena waar Lala & Ce aan hun show begonnen. Mélanie Berthinier had een erg blits pakje aan en eerlijk is eerlijk, we kenden de muziek niet en we hadden lang niet door dat ze een vrouw is. Everything Tasteful kwam vorig jaar uit en smaken verschillen natuurlijk. We vroegen ons af waarom er in godsnaam plots zoveel fotografen in de frontstage verzamelden. Angèle komt pas 4 uur later hoor. Het werd echter snel duidelijk.
Berthinier is Frans-Ivoriaans, komt uit Lyon en woont nu in Londen. Of de aanwezigheid van de dame achter het exuberant soundsystem zich beperkte tot het induwen van een paar knopjes werd nooit duidelijk, maar dat ligt voor een deel aan de danseres en de rapper die op het podium verschenen. Die rapper deed het aardig en vormde een mooie kleurrijk duet met Mélanie die overigens een groot entertainer is. Muzikaal beantwoordt ze volledig aan wat het jonge volk verwacht van een topband op een mainstage van een zomerfestival. R&b met veel show en alle clichés op een hoopje hoewel we ons geen seconde verveeld hebben, en neen dat ligt niet aan de danseres. De eerste tien minuten van de set leken meer op een inkijkje in een studio van een pornofilm. We kunnen foto’s gebruiken om met beelden meer te zeggen dan met duizend woorden maar we beperken ons tot de meest kuise exemplaren en dat laat al bijzonder weinig aan de verbeelding over. Lala & Ce, het klinkt als de teletubbies in een pornojasje.
In het verlengde van deze ophitsende act trokken we naar La Chaufferie waar Le Juiice een gelijkaardig genre muziek aansneed maar het pornojasje werd vervangen door een pussyriotjasje. Joyce Okrou liet het publiek opwarmen door haar partner in crime die in een groen trainingspak ongelooflijk moet gezweet hebben want de man leek wel een levende stuiterbal. Dat we militante rake hiphoplijntjes zouden horen was zonneklaar.
Pussy Riot-gewijs kwamen een paar met bikvakmuts en waterpistool gewapende bondgenoten het podium op en het publiek heeft het gevoeld. Muzikaal heeft Joyce met haar Franse trap het meeste raakpunten met Chilla die we gisteren aan het vrijdag zagen. Haar debuutep was Trap Mama getiteld, wat alles verklaart. De energie was begeesterend en enorm. Het publiek vond het geweldig en wij ook wel. Er was constant iets te beleven en het was grappig genoeg om een optreden lang te blijven bekoren.
De verrassingen zijn de wereld niet uit want wat we nadien in La Petite Maison Dans La Prairie zagen tartte alle verbeelding. Yves Tumor & It’s Band kwamen daar een rockshow geven waar we 3 dagen later nog niet over uitgepraat zijn. En beseffen dat we het eerst gingen laten vallen want was het niet stilaan tijd iets te eten?
Rock horen we je zeggen? Jawel hoor, dat was er soms ook nog te vinden op Dour 2022. Punt is dat de meest tot de verbeelding sprekende acts op zaterdag achteraf bekeken eerder in het rockgenre geplaatst dienen te worden dan in de hiphopscene. Begin maar eens te omschrijven wat er tijdens een Yves Tumor-show verwacht kan worden? Ga daar maar eens tegenaan staan. Hen is Amerikaan en woont in Milaan, wat verdorie nog rijmt ook. Op zich is hun echte naam ook al redelijk vlot bruikbaar voor muzikale doeleinden want de naam Sean Bowie is een pak interessanter om mee uit te pakken dan pakweg Timothy The Greec aka dj Tom Van Grieken. Bowie zit in de entourage van Mykki Blanco maar gaat nog vele stappen verder. Hun brengt zijn platen uit op het prestigieuze Warp-label en overstijgt Bowie-gewijs elke notie van grenscontrole. What’s in a name? Het resultaat is een pastiche van moeilijk met elkaar te verenigen stereotypen van de rockwereld, maar het publiek was dit weekend nooit wilder dan tijdens de set van Tumor.
Tumor bracht zowat the greatest rockshow on earth. We hadden daar de typische eighties keyboardwizard, Yves Rothman, met alle volksmennerskwaliteiten. De bassiste, Gina Ramirez, was sexy à la Khruangbin, de gitarist, Chris Greatti, leek met de teletijdmachine van Professor Gobelijn 35 jaar in de tijd te zijn geflitst want wat was dat met die olifantenpijpen en die glamrockattitude? De drummer had niet veel tijd om zot te doen want er moest stevig uitgehaald worden. Elke andere verantwoordelijkheid schuiven we in de schoenen van Tumor themselves. Een persoon met een atletisch lichaam in een nauwelijks verhullend lederen broekje en een topje waarop te lezen stond “lick me” op een podium laten is om problemen vragen.
Muzikaal – want laten we het daar even over hebben – hoorden we vooral garagerock en melodische postpunk, dus dat was wel even een mindf*** voor de vele festivalgangers. De meest recente van hun vier albums (jahoor) is Heaven To a Tortured Mind en dat is niet eens een boutade. Hun was fan van Throbbing Gristle en ja dan krijg je zoiets hé. To cut a long story short, Yves Tumor & It’s Band was redelijk overweldigend, en wat zou het als er veel show en theater bij kwam kijken, het was gewoon meesterlijke rock en een feestje voor een volle tent. Game, set and match!
Onze dagelijkse passage in Le Rockamadour bracht ons even tot bij Kafim. Maar we wilden toch vooral nog een portie Neue Grafik Ensemble meepikken in Le Labo. Het is het jazzensemble van de in Londen residerende Fransman Neue Grafik. Het zou supercool zijn indien zijn ouders hem effectief Neue gedoopt hebben, maar zijn echte naam lijkt hij voor de mensheid integraal verborgen te willen houden. So be it. Foulden Road Part II kwam dit jaar uit, een vervolg op Foulden Road uit 2019.
Hij kwam het podium op in een kleurrijk hemdje met een voltallige band die nogal vlot inwisselbaar lijkt als je de foto’s op zijn website bekijkt. De saxofoniste en trompettiste zijn in ieder geval speciaal voor deze tour ingezet. Hij sprak het publiek vaak toe maar meestal in een te onverstaanbaar Frans. Een tweetal songs zijn aan iemand opgedragen die overleden is, ze heette Adama. Een nummer van de nieuwe ep is ook aan haar opgedragen. De muziek is donkerder dan op de eerste Foulden Road maar er zit een sprankeltje hoop in verweven. Hij wijt dit deels aan covid, Brexit en zelfs de George Floyd protesten. De interactie van de bandleden zorgde wel voor een erg beklijvend concert, eentje waarvoor we speciaal uit onze zetel willen komen. Neue Grafik Ensemble was één van de vele bands in Le Labo die erg veel tijd nodig hadden om zich van hun soundcheckimago te verlossen.
Veel volk omstreeks 20u voor The Last Arena, en dat had minder met Niska te maken dan met wie daar 2u later acte de présence zou geven. Le Monde Est Méchant en deze Frans-Congolese rapper is een heuse hitmachine, wat ook zijn programmatie rond dit uur verklaart. Ideale zomerse achtergrondmuziek om vanuit de vip-tent bij te verpozen en laat het jonge volkje maar dartelen voor het grote podium. Het stoort niet!
In Le Labo kregen we de geweldige Makaya McCraven voorgeschoteld. Hij is één van de vele grandcru jazzvirtuozen op deze Dour editie. Jazzdrummers zaten op Dour kennelijk allemaal rechts, is dit een ongeschreven wet binnen het genre? De 38-jarige Parijzenaar McCraven zat hierdoor als spilfiguur niet centraal en liet het witte licht op zijn gitarist en bassist neerdalen. Als adept van de Chicago-scene (hij woont daar al 15 jaar) zette hij wel een hypnotiserend jazzfeestje in dat ons uren aan heupwiegend plezier had kunnen verschaffen. Vooral zijn 7 jaar oude plaat met Kamashi Washington, In The Moment, is legendarisch. Hear the drummer, get wicked. “Wicked” was trouwens het stopwoordje van die andere jazzvirtuose, Nubya Garcia. De tijdsdruk speelde ons parten want we wilden hier nooit weg doch helaas, op festivals is het vaak ‘kill your darlings’. We widen immers eindelijk eens weten of de gigantische buzz voor de wereldtopper/headliner op The Last Arena gerechtvaardigd is.
Afgaande op haar kapsones was het antwoord op die vraag ja. Angèle kwam haar enige Belgische festivaloptreden geven en het was hierdoor al een hele dag ontzettend druk. Er was geen doorkomen meer aan. Het over de koppen lopen deed herinneringen bovenhalen aan Pukkelpop 2012 toen Foo Fighters daar voor een drukkende mensenzee kwamen spelen. Kapsones? Jawel want ze had haar eigen persfotografen meegebracht waardoor de pers onverrichter zake vanop een veilige maar onverantwoord verre afstand fotografisch en literair verslag diende uit te brengen. Het zal er in de toekomst niet op verbeteren. Waar Angèle op plaat nooit langer dan een paar nummers boeiend is wegens onvoldoende variatie, zorgde ze live middels een prachtig uitgekiende show voor een redelijk onvergetelijk concert. De dansroutines zijn er mooi ingeslepen en in haar frivole kleedje dartelde ze vrank en vrij over het grote podium. En haar stem is bedwelmend mooi, faut le dire!
Dit kwam mooi tot uiting in de intieme songs zoals Tu Me Regardes en Perdu. Niet alleen haar recente plaat Nonante-Cinq kwam uiteraard aan bod, ook voor ‘dubbel diamanten’ Brol was nog ruimte en tijd. Angèle Van Laeken uit Linkebeek, het klinkt allemaal relatief als we haar echte naam er eens bijhalen, is een superster en ze hoeft niet op sleeptouw te worden genomen door Dua Lipa om koortsachtig (sic) succes te halen. De impact live was intens, de mensenzee golfde onstuimig. Dat was zeker zo tijdens pompende versies van Je Veux Tes Yeux en Flou. Dat Angèle een superster is, valt niet alleen op door haar podiumtalent of kapsones. Ze verstaat de kunst het publiek het gevoel te geven alsof ze iedereen wil knuffelen en de choreo is erop gebaseerd om mensen te laten genieten vanop 200 meter. Te dicht op het podium staan vergalde dus de pret voor de duizenden die daar wel in geslaagd waren. Voor hen was dit ongetwijfeld het hoogtepunt van 5 of in sommige gevallen 7 dagen Dour, dus wie wilde hen die pretgevoelens ontnemen?
Bisnummers was bijna niemand gegund op Dour, maar voor Angèle gelden andere waarden en normen. Songs als Balance Ton Quoi en Bruxelles, Je t’aime waren prachtige afsluiters van een memorabel concert van de grootste diva die ons landje rijk is. Dit was het soort festivaloptreden waarbij de mensen zich verdrongen om een blik te hebben vanop de banken van de eettafeltjes onder het overdekte tentenkamp 250 meter verderop. Dan weet je dat het verdomd erg goed was!
Hoogspanning en verdrukking op de eerste rijen in de Boombox voor headliner Princess Nokia. In 2018 stond deze Destiny Nicole Frasqueri ook op Dour, toen nog vroeger op de dag. Ze is een fenomeen met de allures van een superster, en ze vergroot alles uit, zowel haar imago als haar strijd tegen vrouwengeweld, waarvoor chapeau, of in haar geval klak.
Ze is mode-icoon en actrice achter haar uren en is niet alleen militant in haar muzikale escapades maar ook in haar gedrag. “she does whatever the f*** she wants”. Ze kwam het podium opgerend op de muziek van Blitzkrieg Bop en droeg een minuscuul Ramones-topje. Ze kiest elk concert een ander rocknummer van inspirerend bands uit haar jeugdjaren. De diva had het hele concert lang last van haar ensemble want haar topje dreigde het één en ander vaak te ontboezemen en ze moest haar rokje meermaals laten bijstellen. We zijn het van haar wel gewend dat ze de vaart constant uit het concert haalt, want zo is Princess Nokia. Neem haar zoals ze is. Het ene moment brengt ze briljante trap, het andere danst ze sensueel op soulvolle electro en nog andere momenten gaat ze aan het vertellen. Meestal over zichzelf en hoe goed ze wel is, een ‘child of God’, en vooral ook dat iedereen tegen haar is omdat ze alleen haar zin doet. De lichtman heeft het geweten want plots verpestte het witte licht haar artistiek aura. Princess Nokia is altijd legendarisch en ook nu weer, deels komt dat omdat het optreden alle kanten uitgaat. Vaak denk je ‘dit is het beste concert van het jaar’, maar even vaak erger je je blauw aan haar attitude. Dat straalde ook op het publiek af dat laveerde tussen het wildste van het weekend en het meest aan de grond genagelde van het weekend. Maar een Princess Nokia show wil niemand missen, dat is zonneklaar.
De présence van Princess Nokia zorgde wel voor het maken van een hartverscheurende keuze want tegelijk stond Metronomy in La Petite Maison, en hebben we ons daar even op verkeken zeg! We dachten dat daar geen kat zou staan maar het werd het grootste feestje van de dag met een volledig bomvolle tent en een extatisch dansend, joelend en springend publiek. In het deel dat we hebben meegepikt kwamen ze alvast erg overtuigend over met ondermeer het tijdloze The Look. We konden dus niet pretenderen dat we Right On Time waren maar we zagen vooral dat het poppy aspect van deze electro/indie-helden live met veel rockkracht werd overspoeld en de gitaren en rockposes omnipresent tekenden. De conclusie is wel veelzeggend. De bands die het meest voor publieksgekte zorgden op zaterdag waren de bands die het uitdrukkelijkst de rocktour opgingen, Yves Tumor en Metronomy dus.
Tijd dan om te verkasten naar The Last Arena voor het live audio-spektakel van KAS:ST. Carol Herse en Manuel Sene serveerden (terwijl wij vanop het terras goedkeurend toekeken) hypnotiserende maar best wel melodieuze techno. Trance, ambient en electropop werden zo mooi met elkaar verweven. Eigenlijk bevielen de omstandigheden ons wonderwel om deze Dour zaterdag mee af te ronden. Zondag zou de warmste dag worden en er stond nog veel lekkers op het programma.
