Een zomerse ode aan de liefde, een timbre van beide stemmen, wondermooie minimale luistermuziek, een riff die je meteen terugvoert naar de psychedelische dagen van Jimi Hendrix en een kalm intrigerende slowburner.
Dit alles te beluisteren in onze Luminous Belge van deze week. Artiesten zijn Charlotte & Reinhard, Riptunes feat. Loverman, Festi, Rhea en Trixie Whitley.
Charlotte Caluwaerts & Reinhard Vanbergen, voortaan gewoonweg Charlotte & Reinhard omdat dit lekkerder klinkt, hoeven geen introductie meer. Naast een veelgevraagde producer is Reinhard tevens één van de oprichters van Das Pop en natuurlijk het funky, tamelijk fantastische Rheinzand dat hij oprichtte met muse/echtgenote/zielsverwant en wie weet wat nog allemaal… Charlotte Caluwaerts (Tundra) en Mo Disko van The Glimmers.
Maar nu dus lekker knusjes met zijn twee. Op 18 oktober 2024 verschijnt hun debuutalbum en tot nu toe werden hiervan twee tracks gelost. Het zwoele Guardian Of Sleep en de nieuwe singleMy Love. De vergelijking ligt voor de hand, maar automatisch denk je aan Serge Gainsbourg en Jane Birkin, simpelweg omdat de chemie tussen deze twee van elke noot spat.
My Love, overigens de openingstrack van het album, wordt omschreven als een zomerse ode aan de liefde waarin Charlotte zingt over het verdragen van elkaars eigenaardigheden en deze bedekt met de mantel der liefde. Precies als Serge en Jane dus! Niet zo zeer muzikaal, want Charlotte & Reinhard kiezen voor het pad waar ze het best in zijn en dat is nog steeds de elektronica, wel omhuld door een klassieke song. Of gewoon omdat simpele woorden soms het meest effectief zijn: dit is pop met klasse!
In 2020 besloten ID!OTS het uitroepingsteken uit hun naam te halen. Vier jaar laten zet de band er een punt achter. In oktober geeft dit viertal nog drie afscheidsoptredens in Den Trap in Kortrijk en daarna gaan Luc Dufourmont en Wouter Spaens verder met hun andere project Riptunes. Het Riptunes debuutalbum uit 2022 was een schot in de roos met mooie ingetogen pareltjes. Op 4 oktober verschijnt het vervolg met het album Ready For The Revolution.
In mei kregen we een eerste voorproefje van het nieuwe album met de single June? die volgens ons een Belpopklassieker zou moeten worden. Hoge verwachtingen dan ook voor wat nog komen gaat.
Cake lost de verwachtingen alvast helemaal in. Dufourmont zingt een duet met James De Graef (Loverman) waarbij opvalt dat het timbre van beide stemmen heel mooi bij elkaar passen. Wouter Spaens voegt een knappe gitaarmelodie toe en het geheel wordt mooi afgekruid met de cello van Frans Grapperhaus. Meer heeft Riptunes niet nodig om diep te raken.
Van Cake krijgen we nooit genoeg zodat we reikhalzend uitkijken naar de tweede Riptunes-plaat.
Festi. Vreemde naam vonden we, maar al gauw bleek dat het gewoon een samentrekking is van bezielster Fien Desmet en dan zit er wel logica in, of toch een beetje. Samen met Sophie Verdickt, Wout Gooris, Gerben Brys en Anke Verslype heeft ze verleden jaar een viertal nummers opgenomen. Marriage Story is de eerste die op de streamingskanalen wordt gegooid.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ook al maak je met één song nog de lente niet, gaf het nummer en de uitvoering ervan ons een “wow”-gevoel. Deels door de stem van Fien die soms als een nachtegaal klinkt (dan denken we aan pakweg Joan As A Policewoman), maar toch ook een zeer duister kantje heeft (en dan mag je Nico als referentie bovenhalen).
Ook muzikaal voelt het positief schizofreen aan. Enerzijds wondermooie minimale luistermuziek die je dwingt om te luisteren, anderzijds somber door de zware industriële klanken. Voeg daar nog een simpele cynische tekst aan toe die je tot denken aanzet en je hebt genoeg om te zeggen dat Festi een muzikaal project is om te volgen. En dat na één song.
We gaan er niet moeilijk over doen: de lekkerste single van deze week komt uit eigen land en is gemaakt door de vijf van RHEA. De band zette alles op alles en kon producer David Bottrill (Tool, Muse, Mastodon) strikken voor de opnames van hun nieuwe album, en dat hoor je want nooit klonken deze Vlaamse rockers zo gelaagd!
Better Than God, de eerste single uit die gelijknamige plaat, opent met een riff die je meteen terugvoert naar de psychedelische dagen van Jimi Hendrix. Weliswaar commercieel verpakt, maar met een resultaat om duimen en vingers bij af te likken. Goed genoeg om in één adem genoemd te worden met T. Rex, David Bowie in zijn Ziggy Stardust-dagen of als je het wat actueler wil: Kasabian.
Jammer, dat de herfstdagen in aantocht zijn, want Better Than God was anders zonder twijfel onze zomerplaat van dit jaar geweest. Kortom, klasse!
Trixie Whitley is terug, niet dat de Belgisch-Amerikaanse ooit is weggeweest. Wel was het wachten op nieuw materiaal sinds Lacuna, wat ons betreft nog steeds één van de meest innemende (Belgische) platen van de laatste jaren.
De terugkomst wordt gevierd met een tour (zie onderaan de Belgische data) en een nieuwe ep. Dragon of Everything verschijnt op 27 september, maar ondertussen werd met Nana Lou een nieuw nummer ervan de wereld ingestuurd.
Een kalm intrigerendd slowburner gedragen door haar betoverende stem, zoals we haar al jaren kennen (en er haar voor omarmen). Trixie schreef de song tijdens de lockdown toen ze zich zoals iedereen geïsoleerd voelde. Volgens Trixie gaat het over een meditatie, over de parallellen en de paradoxen van verlangens en gevoelens van erbij te willen horen en isolatie die gepaard gaan met moederschap. Moeilijke woorden over het missen van je moeder.
Whitley, ondertussen ook moeder van een negenjarige dochter, levert een perfecte song af zonder al te veel verrassingen. Hoeft ook niet als je Trixie Whitley heet, want fans weten dat je het bij haar moet zoeken in de klasse en de gelaagdheid van haar songs en daar is Nana Lou alweer een schitterend voorbeeld van.
