Een warme ballad, een gigantische explosie van energie, een ruimtelijke ambient sax sound, klaterende snaren, levenslustige blazers, onvermoeibare raps, soulvolle refreinen, de juiste dosis funk en minimalistische jaren 80 beats.
Dit allemaal te horen in onze wekelijkse Luminous Belge op woensdag! Artiesten van dienst zijn Galine, Psychonaut, Why Panda, Why?, Blackwave en Winston. Get into the groove!
Galine bracht dit jaar haar tweede ep Lilith uit waarvoor ze zich liet inspireren door Maggie Rogers, Lana Del Rey en Sylvan Esso. Ze naam plaat op met Daan Schepers (Eefje deVisser, Bazart) in de productiestoel en haar muzikanten Esther Coorevits (Jan Verstraeten), Wouter Vandersyppe (I Will, I Swear), Sven Sabbe (momoyo) en Thomas Van Caeneghem. Omdat deze straffe ep nu verkrijgbaar is op gevlamd geel vinyl krijgen we er nog een single uit.
I Don’t Mind You Leaving is een warme ballad die gebouwd is op subtiele arrangementen die de prachtige stem van Galine perfect ondersteunen. Het is net zoals de andere songs van de ep een sublieme compositie die veel indruk maakt.
Galine Kuyvenhoven is een groot talent, helaas weet het grote publiek dit nog niet. Deze I Don’tMind You Leaving is eigenlijk perfect radiovoer en kan een grote hit worden. Wij gunnen het Galine in elk geval.
Bijna is het zover. De lanceerdatum van de nieuwe en tweede plaat van Psychonaut, 28 oktober 2022, komt dichterbij. Om ons nog ongeduldiger te maken, brengen ze hun tweede single en title track Violate Consensus Reality uit. Thomas Michiels noemt het zijn favoriete nummer van het album. Het werd opgenomen en gemixt in de DAFT Studios en Trix doorChiaran Verheyden, geassisteerd door Victor Jacobs.
Stefanie Mannaert (Brutus) leidt het bijna 9 minuten durende nummer in met haar vocals. We kennen haar stem vooral als rauw en bruut maar hier etaleert zij haar broze, Ierse folk-achtige zijde. Oorspronkelijk was ze gevraagd om samen met de band de outro te zingen.
Ze zong reeds mee op één van hun tracks op de eerste ep uit 2014, 24 Trips Around The Sun. Zij stelde zelf voor om de intro te zingen met door haar aangepaste lyrics. Hetzelfde geldt voor Colin H. van Eeckhout. Hij herschreef de originele lyrics in zijn eigen woorden waardoor het voor hem veel natuurlijker werd om ze te brengen. Het resultaat is een gigantische explosie van energie op het einde van het nummer.
Ymre Denis (saxofoon), Benjamin Saw (drums) en Arne Fivez (piano) laten zich inspireren door jazz en filmmuziek en willen onder de naam Why Panda, Why? met hun minimalistische bezetting, instrumentale meeslepende ambient jazz brengen. Naast hun muziek creëert het trio ook een hele visuele wereld, ze doen dit aan de hand van conceptueel en visueel sterke live sessies. Ze willen hun luisteraars verwonderen met hun akoestische ‘feel’ met een toets van elektronica.
Ze begonnen het project uit te werken in 2021 nadat ze werden geïnspireerd door de new wave jazz beweging met groepen als Mammal Hands, GoGo Penguin, Protico Quartet, Alfa Mist… Het trio liet zich volledig onderdompelen in de muziek van deze nieuwe jazzgeneratie wat leidde tot experimenteren, en een andere manier om muziek te benaderen. Ze ontdekten schoonheid in doordachte herhalingen en het gebruik van elektronisch omgevingsgeluiden om een meditatief en ontspannend gevoel voor de luisteraar te creëren. Dit combineren ze met intensere jazz improvisatie die balans brengt in dit nieuw geluid.
Op 28 oktober verschijnt de debuutep van Why Panda, Why? waar deze 315 het eerste voorproefje uit is. De inspiratie voor deze track kwam van een experiment waarin het trio probeerde een meeslepende soundscape te maken in een ongebruikelijke maatsoort, vandaar ook de titel. Het nummer heeft een ruimtelijke ambient sax sound, met een sterke ritmische puls erachter om het concept aan elkaar te lijmen. Er wordt sterk gefocust op de dynamiek, die naar het einde toe tot een climax komt.
Als er nog bewijs nodig was, leverde blackwave. dat deze zomer op Jazz Middelheim: het duo bestaande uit Jay Atohoun en Willem Ardui is Belgiës meest verrassende hiphopgroep. Het charisma van beide heren en hun onderlinge chemie zijn verpletterend, en waar Kendrick Lamar de blazers weer opborg na To Pimp A Butterfly, blijft blackwave. experimenteren met trompetten en saxofoons. Drie jaar na ARE WE STILL DREAMING? schenken ze ons eindelijk een nieuw album, dat vorm kreeg in de Californische zon en no sleep in L.A. heet.
Misschien heeft de opener van deze langverwachte plaat wat te lang in de zon gelegen, want die klinkt bijzonder loom. Ook is de titel, back on track, behoorlijk clichématig. Ja, we weten dat jullie terug van weggeweest zijn. Dan was het tweede nummer, die in L.A., een betere binnenkomer geweest die je meteen in volle vaart in de plaat gooit. Klaterende snaren, levenslustige blazers, onvermoeibare raps, soulvolle refreinen en de juiste dosis funk: dat is het blackwave.-recept waar we verslaafd aan zijn sinds we hen jaren geleden met BIG Dreams leerden kennen. In het slot krijgen we zelfs strijkers geserveerd, waar we graag nog meer van hadden willen horen. Hiphop met barokinvloeden, waarom niet?
Even hing het bestaan van de groep zelfs aan een zijden draadje. Tijdens dit laatste nummer wil je hen dan ook toefluisteren dat ze moeten volhouden, want de dag is aangebroken waarop er weer een nieuwe blackwave.-plaat de wereld verovert. En zo’n dag kan alleen maar een good day zijn.
Wie de reviews en nieuwtjes hier op Luminous Dash regelmatig leest, zal ooit al wel de naam Simon Alice René zijn tegengekomen. We publiceerden toen een review van zijn single Roxane.
We zijn nu 2 jaar later en Simon besloot nog een stapje verder te gaan met zijn guerrilla-poëzie. Door de toevoeging van gitaren, beats en de kruisbestuiving met de structuur van de betere popsongs ontstond Winston. Naast de poëet en de muzikant ontdekte Simon zijn derde persoonlijkheid: de graficus. Alles wat met deze release te maken heeft, ontstond in zijn hoofd en werd uitgevoerd door zijn handen.
En dan is er Versailles, de eerste singel uit het album WNSTN. Een album dat in februari 2023 zal verschijnen. Dit nummer ontstond twee jaar geleden voor de deur van het toenmalig repetitiekot. Simon repeteerde toen nog in Mechelen en tijdens de rit werd er ettelijke kilometers zomernieuws uit zijn autoradio geperst. Het is de ergernis die toen groeide, die in de tekst vervat zit.
“In strikte zin zou je Versailles een protestlied kunnen noemen. Protest tegen de homo politicus, de homo journalisticus en vooral hun bijwijlen symbiotische verhouding tot elkaar. Valt het jou ook op dat hun woorden vaak identiek zijn? En doet dat bij jou ook het kip-of-het-ei-vraagstuk rijzen? Bij mij gebeurde dit wel, daar in die zomerschaduw voor het repetitiekot”, aldus Simon.
Dit stukje uit de bio konden we niet laten staan, het vat perfect samen waar het nummer over gaat. We gaan nog even verder met volgende quote:
“Tekstueel bestaat Versailles daarom uit twee delen: het hij-perspectief vertelt het standpunt van de journalist, terwijl het ik-personage de politicus is. Maar van wie zijn de woorden? Van de molenaar die ze maalt, van de acrobaat die ze keert of van de leugenaar die ze verdraait? Maar de kern van Versailles is natuurlijk de schreeuw, de wens, de roep en hoop in het refrein, om als grootsten der geschiedenis bezongen te worden. Als een échte Caesar, Napoleon of Zonnekoning.”
Voor de muziek van Versailles greep Simon terug naar één van zijn muzikale helden: Michael Jackson, aangevuld met minimalistische jaren 80 beats en militaristische gitaaraanslagen. Doch, vergis je niet, dit nummer ontwikkelt zich langzaam maar zeker tot een oorwurm.
Veel luistergenot!
