Jonge mensen weten het amper, maar hoe populair shoegaze vandaag ook is, was het destijds een scheldnaam die de Britse pers gebruikt om artiesten als Ride, Lush en Pale Saints te omschrijven. Muzikanten die zo in de weer waren met het gebruik van effectpedalen dat ze naar de grond staarden in plaats van naar het publiek.
Gerenommeerd muziekjournalist Steve Sutherland van de Melody Maker ging zelfs een stapje verder en noemde de shoegazebeweging smalend “The scene that celebrates itself”, omdat de bands vaak met elkaar toerden en daardoor “de schijn” hoog hielden dat shoegaze de muzikale toekomst was. Verkoopt een band als Slowdive vandaag een grote zaal uit in één minuut, dan was dat in 1989 voor de band uit Reading toch anders. Gekraakt door de pers en spelend voor halfvolle (of zo je wil halflege) zalen.
In 2024 is shoegaze echter populairder dan ooit, met ontelbaar veel copycats als gevolg. Niet dat je dat laatste per se als negatief moet zien, want zeg zelf: hoeveel bands blijven eeuwig puren uit het oeuvre en de stijl van pakweg The Beatles of Joy Division?
Maar goed, één van de nieuwe shoegaze-volgelingen zijn de Texanen van Trauma Ray die in de Verenigde Staten wat succes in het undergroundcircuit hebben opgebouwd met hun eerste ep, die meer dan zes jaar geleden verscheen. Er volgden nog een handvol singletjes en zelfs een casetterelease, maar in oktober volgt het echte werk met het verschijnen van Chameleon, hun debuut op het befaamde Dais-label. Om de aandacht gaande te houden werd Bishop als eerste single gedropt.
Qua tekst is het onmiddellijk zware persoonlijke kost. Uriel Avila, één van de songwriters van de band, groeide op in een strenge religieuze omgeving waarbij zonde, schuld en boetedoening altijd thema’s geweest zijn die hem van jongs af aan zijn blijven achtervolgen. De angst voor de hel of eeuwig branden in het vagevuur was voor de jonge Amerikaan dagelijkse kost aan de ontbijttafel.
De muziek zelf is een mes dat pijnlijk aan beide kanten snijdt. Enerzijds klinkt de shoegazesound als boter in de oren voor iedere fan van het ander genre, anderzijds is het allesbehalve origineel en klinkt Bishop wat als een verloren track die evengoed op het baanbrekende album Loveless van My Bloody Valentine uit 1991 had kunnen staan, weliswaar zonder het genie van Kevin Shields.
