Dat we hier op de redactie van Luminous Dash fan zijn van The Christian Club (TCC), daar maken we geen geheim van. Lees gerust onze review van hun concert in Cactus in Brugge nog eens na om te weten waarom dat zo is.
Van diezelfde groep devote muzikanten verscheen onlangs nieuw werk in de vorm van een single Hell met bijhorend ‘b-kantje’ Wander. Twee nummers die toch wat afwijken, zij het elk op een andere manier, van wat we tot nu toe gewend zijn van de Brugse doodgravers.
Laten we het eerst over Hell hebben. Luca Missiaen zingt nog steeds alsof zijn favoriete cavia net is komen te gaan, en daar zijn we blij om (blij om de manier waarop hij zingt bedoelen we, niet vanwege het schielijk overleden knaagdier). Ook de cello is opnieuw van de partij en legt als het ware de graszoden op het pad tussen de graven van kerkhof TCC. Zalig. Het ritmeboxachtige drummetje werkt uitstekend als tegengewicht voor de donkerte in Missieans stem en de dreigende klank van de cello, alleen – en nu komt de ‘maar’ – wil hij af en toe net iets teveel accentueren en daar moeten we toch even aan wennen. Missiaen is een meester in het understatement en net daardoor komt elke subtiele wijziging in stemtimbre of toonhoogte zo stevig binnen. Dat effect gaat soms toch wat verloren in dit nummer.
Wander klinkt helemaal anders, elektronischer en met een vervormer op Luca’s stem. TCC slaat hier een interessante weg in die best wel afwijkt van en toch heel mooi aansluit bij hun andere nummers. Het roept meer vragen op dan het antwoorden geeft, borrelt van de onderdrukte spanning en houdt ons vast bij ons nekvel, zonder dat die spanning evenwel resulteert in een catharsis. Top!
Het is duidelijk dat TCC op zoek is naar de grenzen van hun sound en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Fijn om het verhaal van deze interessante band op de voet te kunnen volgen.
