Twee straffe stemmen met hun respectievelijke bands en een serieuze kwak melancholie; ziedaar het programma voor een zwoele vrijdagavond in het café van de heerlijke vernieuwde Cactus Club in Brugge. The Christian Club en Echo Beatty reduceren tot hun frontman/vrouw klinkt misschien wat oneerbiedig tegenover de andere bandleden en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Maar zonder Luca Missiaen en Annelies Van Dinter geen band, dat is ook wel duidelijk.
Spelen in Cactus in Brugge was toch een beetje thuiskomen voor de heren van The Christian Club. Familie en vrienden in de zaal versterkten dat gevoel nog. Niet aanwezig was Isa Opstaele, de bassist, want die was volop bezig met het afwerken van zijn bachelorproef. Wil je weten hoe Isa eruit ziet, check dan ff ons verslagje over de passage van The Christian in de AB.
Een half uurtje ofte zes nummers lang mocht het drietal het podium van Cactus het hunne noemen. Da’s kort, té kort misschien om ons mee te nemen naar een kerkhof naar keuze want de stem van Missiaen komt nog steeds recht uit de graftombe. Het is niet velen gegeven en een van de redenen waarom je The Christian Club absoluut eens moet gezien hebben.
Ze openden toepasselijk met het heerlijke Hell, best een energiek nummer waarin we de aangestreken snaren misschien toch wat misten. Een nummer ook waarin Luca zich van zijn meest euh… demonische kant liet zien, of vooral horen. Want visueel bleef hij er het grootste deel van het optreden onbewogen bijstaan. Niet afstandelijk maar toch met een zekere cool. Altlas volgde en het prachtige In The Heat Of A Fight van de Ami Hostel ep.
Even was het schrikken wanneer drummer Lars Missiaen zich waagde aan een, je gelooft het nauwelijks, bossanova ritme! Een nieuw nummer, zo nieuw dat het zelfs nog geen naam had, maar dus wel een ritme. “Muziek voor op een vrolijke begrafenis waar al eens een dansje geplaatst mag worden”, lezen we in onze notities. Het was even wennen. Ook in Ignorance ging het tempo omhoog, we hoorden echo’s van The National. In Brugge zonder Mattias Decraene maar ook zonder hem bleef het een waarlijk ijzersterk nummer. Toen Luca’s stem een octaaf de hoogte inging, was het weer van dattum: kippenvel. Hij doet het niet zo vaak, en dat is prima zo, dosering is in deze belangrijk. Maar wat een straf nummer!
En net wanneer we, wat opgepept door het voorgaande, de toekomst iets positiever tegemoet zagen, volgde de genadeslag met Spin The Wheel. Solo gebracht (“Zoals in het begin” dixit Luca) en daardoor misschien nog zo veel sterker. De aanwezigen keken en luisterden in absolute stilte, de bijl was gevallen en we dachten allemaal hetzelfde: topklasse!
Onder goedkeurend gemompel vertrokken de aanwezigen naar buiten voor wat frisse lucht, al was dat erg relatief natuurlijk met 28°C in de schaduw.
Binnen werd het echter nog een stuk warmer toen Annelies Van Dinter, geflankeerd door drummer Antoni Foscez en gitarist/toetsenist Maximilian Dobbertin, het podium betraden. Het was alweer van 2018 geleden dat we haar nog eens live aan het werk zagen, dringend tijd dus voor een hernieuwde kennismaking.
Haar album Vision Glitch verscheen in maart bij Unday Records en Van Dinter stond werkelijk te popelen om het aan ons voor te stellen. Het was dan ook niet zo verwonderlijk dat ongeveer het ganse album passeerde doorheen de set. Dat begon al met openers Just Because en Weeping Streets; ingetogen nummers net zoals Ode To The Attempt uit de gelijknamige ep waarin de galmende gitaar americana invloeden doet vermoeden. Ingetogen was sowieso het kernwoord dat het grootste deel van de set het beste beschrijft al waren er hier en daar energieke uitschieters.
Een eerste muzikale hoogtepunt kregen we tijdens Myriad of (Im)possibilities. De combinatie van de straffe stem van Van Dinter, de dreigende synths en schurende gitaar bezorgden ons een muzikale opdoffer waar we tijdens het aan Trixie Whitley verwante, Hunger Hunger (uit Nonetheless) even van moesten bekomen. Zowaar zagen we enkele ingehouden danspasjes vorm krijgen voor het podium!
De spacey synths van Laying Low dompelden ons definitief onder in de wat sombere wereld van Echo Beatty. De trance was een feit en de klauwen van Van Dinter lieten ons vanaf dan, tot aan de eindnoot van tweede bis Sparks, niet meer los.
Handdoeken werden voor het eerst bovengehaald. De temperatuur in het zaaltje was ondertussen al een flink stuk boven de 30°C gestegen en de glitter make-up van Annelies moest het onderspit delven van de zweetdruppels.
Met High On A Memory beleefden we zowaar een tweede hoogtepunt, een nummer zo beladen met emotie dat Van Dinter twee microfoons nodig had om ze de zaal in te stuwen. Echo Beatty zingt niet zomaar een liedje, ze wórdt het en gebruikt heel haar lichaam en gezicht om wat binnenin zit naar buiten te persen. Het werkt!
De aangehouden intensiteit begon zijn tol te eisen en even verslapte onze aandacht tijdens Ghosts Of Past Lovers en Reclaim My Time. Bij In Circles waren we echter weer helemaal bij de pinken, en opnieuw was het combinatie van donkere synths, stem en gitaar die het deden. Zo kwamen we aan het einde van de reguliere set met The Silence waarin de band de stilte trachtte te doorbreken door helemaal loos te gaan.
Bissen deden ze met What If en het intrigerende Sparks dat Van Dinter schreef tijdens een eenjarig verblijf in het Canadese Montreal, zo’n 10 jaar geleden. Vooral de verlaagde stemming van de gitaar (waardoor de lage E-snaar tegen het fretboard van de gitaar trilde) in combinatie met de bas synths, gaven het nummer iets bezwerends. Een straf einde van een intense set en van een indrukwekkende avond.
The Christian Club: Facebook – Instagram
Echo Beatty: Facebook – Instagram
