Dertien jaar geleden moesten we afscheid nemen van Sparklehorse-frontman Frederick Mark Linkous. Hij had net het vijfde Sparklehorse-album opgenomen met Steve Albini achter de knoppen maar dat belandde na de dood van Linkous in de kast. Tot nu.
Albini zou ondertussen niks meer met de plaat te maken hebben want Marks broer Matthew en schoonzus Melissa (die beiden ook op enkele Sparklehorse-platen meespeelden) hebben Bird Machine geproducet en afgewerkt. Of de nieuwe Sparklehorse klinkt zoals Mark het gewild zou hebben, weten we dan ook niet.
Linkous had tegen zijn broer gezegd dat hij een popplaat wilde maken zoals Buddy Holly. Hij liet zich indertijd inspireren door The Kinks, MF Doom, Grandaddy en The Beatles. De broers hadden het in die periode ook vaak over hoe de nieuwe langspeler moest klinken. Matthew en Melissa hebben naar eigen zeggen dan ook niet veel verandert aan de pure opnames. Alleen hadden sommige tracks een nieuwe mix nodig.
Bird Machine voelt als een typische Sparklehorse plaat maar tegelijk heb je het gevoel dat je naar een verzamelaar zit te luisteren. Er zit namelijk geen echte lijn in.
Het album begint met het lekker overstuurde It Will Never Stop waarin we Linkous op zijn best horen. Het psychedelische Kind Ghosts is gebouwd rond een simpele drumcomputer, soundscapes en de ruwe stem van Mark; dan valt onverwacht een prachtig en gevoelig refrein in en merk je wat voor een geweldige track dit is. Die breekbare schoonheid hangt ook in Evening Star Supercharger, net als bij O Child dat echt ontroerend mooi klinkt door de sobere arrangementen.
En daar stopt het niet want ook bij Falling Down krijgen we ook een krop in de keel.
Daarna wordt het gaspedaal helemaal ingedrukt met het punky I Fucked It Up, wat de hele breekbare vibe helemaal kapot maakt. Vervolgens gaat het er terug somber aan toe met Hello Lord.
Daddy’s Gone en Chaos Of The Universe hadden evengoed Lennon & McCartney composities kunnen zijn. In de Robyn Hitchcock-cover Listening To The Higsons wordt de fuzz pedaal weer flink ingedrukt en de stemvervormer stevig gebruikt, het typische Sparklehorse-recept dus.
De rust keert terug met het sublieme Everybody’s Gone To Sleep. Jason Lytle van Grandaddy komt Mark bijstaan bij The Scull Of Lucia in het refrein, weer zo’n pareltje waar je intens kippenvel van krijgt. Het album wordt afgesloten met twee korte songs, waarvan we het idee hebben dat ze niet echt af waren. Het zijn wel twee mooie en intieme nummertjes die eigenlijk niet mochten ontbreken op de plaat. Eerst het instrumentale akoestische Blue en dan het iets gelaagder Stay.
Onsamenhangende plaat? Toch een beetje, maar het is wel een heel pure en intens mooie plaat. Met nummers die eigenlijk allemaal de moeite waard zijn en waar je aan alles merkt dat Mark Linkous een geniale songschrijver was, maar dat wisten we al langer.
