In Londerzeel is kerst in het blauw gehuld, want hun nieuwste single kwam met de boodschap ‘Happy Pig-Mas!’. De coldwavers / postpunkers van Pigs In Blue Glue blikken met nieuwe muziek terug naar een tijdperk waarin muzikanten zich konden concentreren op dat waar het allemaal om draait: muziek. Dat dit sinds hun beginjaren (jawel, de echte jaren tachtig) veranderde, ervoeren de bandleden Reinhart Van Praet (a.k.a. Reinzwein), Marc Vranken (a.k.a. Marx BlueGlue), Wouter (bas) en Dirk (Korg MS20) tot hun grote ergernis.
“Exited to create things, my heart say YES, Frustrated by paperwork, my head says NO.”
“Waar je vroeger als muzikant en band je volop kon concentreren op wat in weze het belangrijkste is – de muziek – dien je nu als band 95 % van je tijd te spenderen aan branding en dit ook allemaal zelf te doen.”, vertelt de band over hun nieuwe nummer Black Or White.
Toen ze aan het nummer startten, was de werktitel ‘Black Or White? No, it’s BlueGlue!’ en daarmee flitste meteen één van hun meest inspirerende platen door hun hoofd, die een grote invloed had op wat ze zelf doen: Black And White van The Stranglers.
“Ik wilde iets schrijven over goesting en tegenzin bij het maken van eender wat. Tussen je hart (yes) en je hoofd (no) kiezen is niet zwart of wit. Het springt wel heen en weer. Soms eindigend in ‘Stop!’, wat later weer ‘Go! ‘ kan worden. Om dit te verwoorden haalde ik de inspiratie uit Curfew van The Stranglers: “It becomes black or white, is it true what I say? Do I turn day into night? Black and white becomes…” uitmondend in de kreet “unpredictable”, maar dan gebracht zoals Unspeakable van Killing Joke, een andere band uit mijn top tien van platen die me het meest beïnvloeden. Bekijk het maar als een bescheiden hommage aan beiden.”, laat frontman Reinzwein weten.
Een zeer fijne postpunktrack, waarin een melodieus catchy synthlijntje zit, maar evengoed bonkende drums en stevige riffs ons op sleeptouw nemen in afwisselend nijdige en melodisch aanmoedigende vocals. I Came Too Late gaat over de onderdrukking van het individu en de verwachting om in de mallemolen van “leef voor je werk, werk niet om te leven” te stappen. Toch kan het hoofdpersonage in de song, tegen de grijze stroom in nog overweldigd worden door onverwachte schoonheid, uitgebeeld door bijvoorbeeld een mompelende zwerm spreeuwen. Een argeloze nonchalance weerklinkt in de ‘zanglijn’ of ‘lijn van gedropte woorden’, die in een vrij poppy, zelfs toegankelijk jasje gestoken is. Een beetje een verwrongen combo, maar er zitten absoluut voldoende elementen in om het genre van de band niet te verloochenen.
