En begin hier maar eens een stukje over te schrijven. Want we zijn het niet waard maar dan weer wel want wij zijn het wel waard anders deden we dat niet en deed het ons nog veel minder. Sorry, beetje draaierig, hier.
Dit gaat over John Cale, die krassen naliet op de nalatenschap van The Velvet Underground, compleet gek van hen werd, zich onder zijn piano verschool tijdens Fear (Is a Man’s Best Friend) tijdens schaarse concerten in de jaren zeventig, het decennium dat meesterwerken van zijn gepijnigde en beaderde handen opleverde als Paris 1919, Helen of Troy en Music For a New Society (al komt die laatste uit 1982, denk er een emoticon met een glimlachje bij). Het is soms goed om de angst niet meer aan te kunnen en je te verschuilen onder iets.
John Cale weet wat hij doet. Hij doet het, namelijk. Een man van singles is hij nooit geweest maar hij maakte er een geweldige, vanop 30 meter recht in de winkelhaak van het doel, met Dead or Alive, in 1981. En dit is (men kan moeilijk zeggen: nog eens) een single die misschien sneller te vergeten zal zijn maar die voor even blijft plakken en voor even is lang genoeg. Het is namelijk nacht want in muziek is het nooit dag maar in deze clip is het midzomernacht en Cale laat zijn spoken word over iets dromerigs gaan. “I Wanna be the one to hand you the future… Starting now’ mijmert Cale. Zou hij… ?
Binnenkort is hij 83 en hij draagt die last met waarde. Nick Cave zou dit horen op te nemen. Waarom niet samen?
Op 23 maart in de Roma. Er zijn van die legendes…
