De songtitel komt uit de Bijbel, een stad in dat grote fictiewerk blijkbaar, maar wil ook zeggen: chaos.
De naam van de zangeres wil ‘bloem’ zeggen – jaja, wij kennen ons Frans – en dat Frans hoor je te kennen, net als de Franse muziekgeschiedenis, als je naar FLEUR wil luisteren.
Terwijl die hele FLEUR zo Hollands als klompen is. Ze heet namelijk Floor Henkelman en geen idee hoe oud ze is – je vraagt dat niet aan dames – maar een dame is ze nog niet. Wegens een zelfgekozen Lolita, likkend aan lolly’s.
En FLEUR droomt in haar meisjesdromen dat ze France Gall is, ook likkend aan likstokken waar zo anno 1965 Serge Gainsbourg mee aan de slag kon. Niet met snoepgoed, wel met het prille zangeresje dat hij nu eens ging maken.
Want hij, groot componist, groot alcoholist, groot roker (Gitanes!), groot minnaar en groot genie schreef voor la Gall de hemel op aarde en dus de ene hit na de andere. En FLEUR gaat daarin mee, zoekt het verleden van de Rive Gauche op, en net als een mens (we proberen dat te zijn, althans) denkt dat het een parodie is blijkt het gewoon plaisir te zijn.
Wat zo hoort te zijn. Het is pop, het is niet ernstig, steek een Gitane in brand en doe vooral iets onnozels. Doe je ogen dicht en het is 1965, regenbogen alom. Open ze en we zijn weer nu. Het moet vroeger toch beter zijn geweest…
Oh ja, dit is enkel de single, op 11 november komt haar tweede lp uit. Wij wachten en steken er in afwachting nog eentje op.
