“She’s got everything, she’s an artist, she doesn’t look back.” Cat Power coverde met heel veel liefde integraal het legendarische concert van Bob Dylan in de Royal Albert Hall, 1966. En dat is verre van een Judaskus richting origineel.
Cat Power is fan. Heel grote fan. She belongs to me, de tweede vooruitgeschoven single van haar tributeconcert dat op 10 november volledig verschijnt, blijft trouw aan het origineel Maar haar stem is veel zachter, warmer. En zo krijgen woorden en zinnen soms een andere inhoud dan bij Dylan.
De folk- en bluesman gooide in 1965 het muzikale roer drastisch om en belde enkele elektrisch versterkte vrienden voor het maken van een klassiek geworden trilogie. Bringing it all back home. Highway 61 revisited. Blonde on Blonde. Drie elpees waar geen noot teveel op staat.
Op het Newport Festival kon opperfolkie Pete Seeger niet lachen met de elektriciteit en probeerde de stroomkabels op het podium door te snijden. Het publiek reageerde op elk nummer met luid boegeroep.
Een paar maanden later volgde een chaotische toer waarvoor Dylan the Hawks met onder andere Robbie Robertson had opgeroepen. De set bestond uit twee delen: een akoestisch solostuk en een stuk met de groep (later noemden ze zich The Band). Niet iedereen in het publiek kon dat lawaai smaken en de folkfans beschuldigden hem van verraad. Avond na avond hetzelfde scenario. Dylan verdween op het einde van de tournee van de radar na een mysterieus motorongeval.
Concertregistraties van de toer verschenen enkele jaren later op bootleg. (Dylan was met The Great White Wonder een van de eersten die gebootlegd werden) en nog eens vele, vele jaren later bracht de bard het laatste concert van de toer officieel uit. En nu is er Cat Power. We kijken uit naar het volledige concert
