In april kondigde Explosions In The Sky, na zes jaar stilte, een Amerikaanse tournee aan die ze de The End Tour noemden. Natuurlijk werd er onmiddellijk gespeculeerd dat de band er na een carrière van bijna 25 jaar de brui aan ging geven. Pas in juli verduidelijkten ze dat End de titel van de nieuwe plaat was en dat de langspeler handelde over het einde, de dood, of het einde van vriendschap of relatie maar zeker niet de split van de band.
Deze achtste studioplaat (soundtracks niet meegerekend) vond inspiratie in de duisternis en is een luide, dramatische, wilde overpeinzing over leven en dood. Elke song begon met een verhaal of een idee van een de bandleden waar de ze dan samen aan werkten om er een eigen wereld rond te bouwen. Elk einde is een stop maar ook een start. Wat afgelopen is, verbleekt soms in vergelijking met wat erop volgt.
Je beluistert de zeven ijzersterke nummers best als geheel. Het album is net een boek met verschillende hoofdstukken waarin je van de ene emotie naar de andere wordt gesleurd. En ook al gaat het er soms heel donker en stevig aan toe, toch schuilt er pure schoonheid in alle tracks. Door de jaren heen creëerde de band een wereld die verder gaat dan de pure postrock die ze in de beginjaren afleverden.
Wat ons betreft mag Explosions In The Sky – op 9 november in de Ancienne Belgique en 11 november in De Roma – dit album gewoon integraal spelen. End is een ode aan de schoonheid en de diversiteit van onze wereld in al zijn facetten. Een meesterwerk!
