In 1953 zag hij het levenslicht, Wim Mertens. Eind de jaren 1970 werkte hij voor de radio en producete concerten van onder meer Philip Glass en Urban Sax. Componeren en muziek maken was echter zijn ware roeping.
Zijn eerste stappen zette hij meteen met Maximizing The Audience voor een stuk van Jan Fabre. Al snel kwam zijn carrière in een ferme versnelling, met de soundtrack voor Peter Greenaways Belly Of An Architect en de nog steeds prima klinkende platen Vergessen en Struggle For Pleasure, die hij onder de noemer Soft Verdict maakte, net als At Home / Not At Home dat we doorheen de tijd, tot op heden, heel veel keren rondjes hebben laten draaien. Uit die Struggle For Pleasure komt misschien wel zijn bekendste stukje Close Cover, dat jarenlang de begintune was van de nachtelijke programma’s op de nationale radio.
Tot 2005 zo ongeveer bracht hij al zijn albums, en dat zijn er nogal was, uit op Les Disques Du Crépuscule, waarna hij zich meer richtte op labels die in de klassieke wereld een voet aan de grond hebben.
We hoorden dan ook verre van al zijn platen, het zijn er gewoon heel veel, maar we weten wel dat we ferm moesten wennen toen Mertens begon te zingen bij zijn muziek. Het kostte ons heel wat jaren om het te laten bezinken. Uiteindelijk lukte ook dat, wat ervoor zorgde dat we konden genieten van een alsmaar groter deel van zijn oeuvre.
Stilzitten kan hij nog steeds niet, dus maakte hij met zijn ensemble het album Ranges Of Robustness, dat eigenlijk zowaar helemaal in het verlengde ligt van zijn vroege werk en dat is voor ons toch wel ietwat verrassend (we typten het eerder al, we kennen verre van al het werk van Mertens).
Het is echter wel zeer aangenaam om de speelsheid van toen opnieuw te mogen horen, in een grote bezetting waarbij zijn eigen pianospel toch de boventoon blijft voeren.
Negen composities over het huidige tijdsgewricht, op zoek naar de gradaties van de term robuustheid in al zijn variaties. Ze worden uitgevoerd in een rijk kleurenpalet, wat niet zo verwonderlijk is als we zien dat zijn ensemble uit eenentwintig muzikanten bestaat. Het is bijna een symfonisch orkest, dat zich wel prima leent voor ’s mans aanpak.
Marina’s Music is er eentje dat wordt opgedragen aan de Russische dichter Marino Tsetajeva (1892-1942) en is al net zo intrigerend als de overige stukken.
Ranges Of Robustness is dan ook een prima album van een man die niets meer hoeft te bewijzen maar toch nog steeds uitstekend werk weet af te leveren.
Website – Facebook – Instagram
