Het verhaal van Whispering Sons lijkt bij momenten op een sprookje dat bedacht is door één of andere Disney-scenarist. Bij aanvang een compleet onbekend groepje uit Limburg dat een genre aanpakt dat morsdood lijkt en dat vooral veel betere tijden heeft gekend. Postpunk, en dan nog wel van het zware kaliber.
Alles lijkt er in het begin op te wijzen dat de band in de tang blijft van veteranen die denken dat de muziekwereld na Bauhaus is vergaan. Maar Fenne en haar boys weten beter, en beseffen dat ze met een potentieel zitten dat bijna ongezien is in dit land. De band is nog maar net de podia van de krappe muziekcafés ontgroeid of ze winnen met verve de Rock Rally.
Hoe moet het verder? Want tja, je wint het grootste concours van dit land, maar je maakt wel muziek die door de radio doodgezwegen wordt, zeker als het op nieuw talent aankomt. Gewoon verder doen, en vooral verder blijven groeien. De band werd met ieder optreden beter, en Fenne met ieder concert een tikkeltje nijdiger en vooral nog meer innemend. De azijnpissers kregen vorig jaar het deksel op de neus en de slag deed pijn, want de inbreng van Bert Vliegen en vooral het potentieel aan nieuwe fantastische songs maakten van hun debuut Image (Endless Party was een ep) een mokerslag. Uitgebracht op PIAS, en voor ze het wisten stonden ze met Alone op de eerste plaats in De Afrekening en de Vox-lijst, en de tweede single Hollow lijkt dezelfde weg op te gaan.
Wat niemand voorspeld (wel gehoopt) had, werd werkelijkheid: Whispering Sons hadden het gemaakt. Alle, zonder uitzonderingen, zaalconcerten waren hopeloos uitverkocht en ze staan deze zomer ook op de affiche van talrijke festivals naast kanjers als Dead Man Ray of Balthazar. En je mag er ons later gerust op pakken, this is just the start of it.
Toen we Fenne en Kobe in een Brussels café interviewden, wisten ze ons te vertellen dat Image de plaat was waar ze op dat moment toe in staat waren, en dat ze er ook uiterst tevreden mee waren. Dit maar om te zeggen dat de lust om nog een paar stappen verder te gaan in de groep zit, en dat hoor en zie je tijdens de liveconcerten. Noem ons vooringenomen, of gewoon het geraas van een fanboy, maar Whispering Sons zijn momenteel de beste (Belgische) liveband. Dat heeft misschien te maken met het feit dat we anno 2019 net iets te weinig bands zien die diep willen gaan, feit is dat het imponeert. Een paar weken geleden verscheen naar aanleiding van de Record Store Day een ep (deze On Image) die geperst werd op 500 exemplaren en nu al compleet onvindbaar is. Maar voor wie het zou hebben gemist, hebben de lieverds de ep vrijgegeven op Spotify. Al was het maar om die livekwaliteit te benadrukken, want het gaat inderdaad om vier livesongs uit Image.
De ep begint zoals ook de concerten van start gaan. Got A Light. Een song waarbij de luisteraar uitgenodigd wordt in een universum dat je in feite alleen maar in Twin Peaks tegenkomt. Creepy, zelfconfronterend, bang zijn voor iets wat niet is en toch glip je deze wereld binnen. “How are you feeling? Good.” zingt Fenne op bijna sarcastische wijze. Niet dat er een weg terug is eens je in Whispering Sons-land bent geraakt
Over Twin Peaks gesproken. “They move so slowly when they’re not afraid”, woorden van de log lady herself en de catchphrase van de hit die ze nodig hadden. Alone vat dan ook perfect het Whispering Sons-gevoel in vier minuten samen: Lynchiaanse dark pop met een mystiek kantje.
Hetzelfde geldt voor de nieuwe single Hollow, een song die je perfect begrijpt eens je de clip ziet. Die angst voor dat onbestaande, en tja als de wereld dan toch eindigt dan het liefst met dit als soundtrack.
En dan is er die bevrijding, die metamorfose. No Image. Op plaat een brok in de keel, en live door de piano van Kobe nog aangrijpender. Muziek die bijna te mooi is om te bestaan. Als muziek je van demonen kan verlossen dan moet het wel die van Whispering Sons zijn. Hemels en tegelijkertijd ook wat duivels, maar vooral perfect.
