Nee, eind de jaren zeventig was het leven in La Belle Wallonie ook geen pretje. Het staal en de steenkool op; de grond leeg. Wat er te doen?
Heel snel in een huwelijk treden, wat Jo Lemaire dan ook deed. La Lemaire, geboren anno 1956 in Gembloers, vond er samen met echtgenoot Philippe Depireux de kracht om een groepje te beginnen. Dat kon, de toen heersende punk liet iedereen die geen akkoord kon spelen toe om er plots drie te spelen en voor je tot drie kon tellen was daar Jo Lemaire & Flouze.
Ze brachten wat singles uit in wat de Waalse versie van de new wave genoemd mag worden: plaatjes met weerhaken aan die overigens voor geen meter verkochten. Tot 1979, tot So Static. Een hit(je) maar groot genoeg om groter te worden. Al vergde dat evenwel een cover.
Het is dan 1981 en Jo Lemaire & Flouze nemen Je Suis Venu Te Dire Que Je M’en Vais op. De harde, vertwijfelde sniksong van Serge Gainsbourg die overigens naar de opnames van een clip kwam kijken. Niet dat je er veel uit kreeg, Gainsbarre had de neiging om zijn Pastis °51 aan te lengen met wodka want water was vergif voor hem. Goed, het nummer werd een Europese hit maar binnen het groepje Flouze én binnen in Lemaire rommelde het.
Er kwam een split. En een echtscheiding. Jo Lemaire nam een nieuwe start en ging in Limburg wonen samen met haar nieuwe beau Fa Vanham. Een muzikant, met alles erop en eraan. Wat in den beginne wonderwel marcheert: haar eerste soloplaat Concorde is in 1983 een succes net als de single Parfum De Rêve en dan gaat Vlaanderen overstag voor Lemaire, het Waalse meisje dat overigens perfect tweetalig is en misschien is het wel die tweeledigheid die haar verwarde.
Want latere platen, in het Nederlands gezongen, kelderden. Net als haar relatie.
Ach, wat doet het er eigenlijk toe? Jo Lemaire is nog zeer actief in het circuit van Het Betere Lied. Zingt Brel. Zingt, gewoon. En ze mag zich sinds 2021 ongestraft Commandeur in de Kroonorde noemen. En wij, om maar een voorbeeld te noemen, niet.
