Indiefans die dweepten met Out In The Storm zullen enigszins slikken bij het horen van de nieuwe Waxahatchee. De in Alabama geboren Katie Crutchfield heeft genoeg van het wilde rock-‘n-roll-leven on the road, besloot om niet meer te drinken en om terug te gaan naar haar roots. In haar geval is dat ouderwetse country zoals ze die met haar zus Allison zong bij bandjes als The Ackleys, PS Eliot en Bad Banana.
Een plaat waarmee de Amerikaanse wil aantonen dat een rock-‘n-roll leven fake is en dat je maar beter vrede neemt met je eigen ik. De nieuwe plaat Saint Cloud werd opgenomen met leden van Bonny Doon en dat leverde in Engelstalige landen reviews op die nu al duidelijk hebben gemaakt dat deze langspeler in een eindejaarslijstje thuishoort. Een tikkeltje erover vinden we…
Alles hangt af van je muzikale smaak natuurlijk. We horen de grote dames zoals Emmylou Harris, Neko Case, Rilo Kiley en Rickie Lee Jones en dat resulteert soms in prachtige songs zoals het prachtige Ruby Falls of de sterke opener Oxbow dat drijft op een zachte Destroyer-beat, maar voor de rest is Saint Cloud een rootsalbum geworden dat voor-, maar minstens evenveel tegenstanders zal hebben.
Vaak verzandt Waxahatchee in niemendalletjes waar je wel de schoonheid van kan inzien, maar die je niet meteen aanzetten tot een tweede draaibeurt. Om het hokje nog enger te maken gebruikt Crutchfield verschillende stemtechnieken die wel knap zijn, maar de hoge tonen zoals bij ons Linde dat doet, zullen niet iedereen bekoren. Soms ronduit irriterende feelgood, dan weer iets waar je stil van wordt zoals de akoestische titeltrack die duidelijk maakt dat ze nog steeds songs kan schrijven. Mooi, maar in de buurt van pakweg Big Thief komt deze nieuwe Waxahtchee nooit.
