Dat we het aan de bergen mogen vertellen en ver over de heuvels: The Valerie Solanas’ nieuwe album The Return Of Jesus Christ is er! Dit is hun vijfde release. Met teksten die grootstedelijke poëzie lijken en een geluid dat wij moeilijk kunnen labelen… Groovy, jazzy crooners, die filmische beelden met big bands oproepen en er regelmatig een lading bijna psychedelische no nonsens overheen kiepen.
De ironie van het opgroeien in een nummer gevat:Can’t Grow Up opent met levenslustige akkoorden, waarop de diepwarme stem van Michaël Brijs en de eenvoudige, maar opvallend aanwezige baslijn van Filip Vandebril ons duidt dat opgroeien en keuzes maken niet zo eenvoudig is. ‘And I want to take a bath with the girl next door. I can’t grow up. It makes me sad you won’t stay with me.’ Gelukkig komen de heren met een mooie oplossing: ‘Let’s blend into Michael Jackson so we can heal the world.’ Ironie of sarcasme? Beiden zijn deze heren niet vreemd.
Dat horen we ook in I Found My Way To Jesus. Een refrein dat verlichting brengt, terwijl alle zwaarte van het leven in de strofes bijeen gezongen wordt, onder machtig knappe drums door Diederik Van Remoortere.
Verbeeld je een impressie van een octopus, een draak en een menselijke karikatuur en je krijgt The Statuette. De drumstijl valt opnieuw op in dit nummer: wild, dof klinkend en atypisch. Heerlijk in combinatie met de synths! Dit nummer deint uit met een scala aan klanken die een opwindend zwoele indruk nalaten.
Eenzelfde soort klankenpallet opent het nummer Walk Me Trough: een melancholisch nummer, zowel qua sound als tekst.
Dat een villa met zwembad niet altijd genoeg is voor de Lonely Housewives die nood hebben aan plezier en hun genot misschien wel vinden op een parking achter het shoppingcentrum. Een filmisch nummer waarbij je sowieso een soapscenario voor de ogen haalt. Tv-tune-gewijze deuntjes en vocals als die van de meest geprezen presentator die we kennen, maken dat dit plaatje volledig klopt.
Donkere gesproken teksten die geflankeerd worden door flamboyante vrouwenstemmen openen Masquerade. ‘Never mind the stairway, it’s a cul de sac’. Oosters aandoende klanken op de synths bij het begin van Winter Blossom doen ons cliché-gewijs aan Japanse kerselaar denken terwijl het een heel mooie liefdesverklaring blijkt te zijn.
Het knapste nummer vonden we 4th Dimension. Een eenvoudig, rustig nummer dat bijna een ballade wordt. Waarin elk instrument breed uitgesmeerd zijn klanken lijkt te exposeren, om dan met stevigere gitaarrifs een uitgesproken refrein neer te zetten. ‘Kiss me in a milkyway’. Alsjeblieft.
Met een knap pianostukje met warme zang slaat de afsluiter Kind To Love de blues-weg in. En de tekst heeft ook die blues: ‘Fucked up my karma centuries ago.’ Een streepje fatalisme raakt altijd gevoelige snaren bij ons. ‘That’ll be our faith, facing eternity.’
Op de terugkeer van de Heer zaten wij al lang niet meer te wachten, maar de heren van The Valerie Solanas zijn altijd welkom! Ze klinken rijk, warm, easy going, maar zo vol van betekenis. Een edgy rock-kantje, dat geruststellend klinkt, maar inhoudelijk zorgwekkend kan zijn.
En hoe hard we tot hier toe crooners uit ons leven banden, zo hard zijn we gesmolten voor The Valerie Solanas. The Return Of Jesus Christ is er eentje om aan te schaffen!
De cd is verkrijgbaar vanaf 7/2 met een boekje waarin je naast alle teksten ook enorm knap artwork van Bert Lezy vindt. De duivel druipt af op de releaseparty van The Return Of Jesus Christ die plaats heeft op 21 februari in de grote zaal van de Arenberg schouwburg in Antwerpen.
Wil je de terugkeer van Jezus met de Valerie Solanas live meemaken? Dat kan!
16/03 – Sint-Dyonisiuskerk, Roborst
22/10 – Missy Sippy, Gent
Facebook / Website / Twitter / YouTube / Spotify
