Zo maar eventjes het meest commerciële album van The Stranglers eruit pikken? “Hoe durven ze daar bij Luminous Dash!”, horen we je al denken. Met punk, laat staan met de beweegreden waarom gitarist Jean-Jacques Burnel, zanger Hugh Cornwell en drummer Jet Black de band in de vroege jaren 70 oprichtten, heeft Aural Sculpture nog minder te maken.
Met hun zesde album, La Folie, wisten de platenbonzen dat de punkband in staat was om een synthpophit uit hun mouw te toveren. Hoe groot en naïef de druk ook was, slaagde de band er evenwel nooit nog in om meer hitgevoelig uit de hoek te komen dan met Golden Brown. Zeker niet met de zevende plaat, Feline, waarop geen enkele hit te bespeuren was. Epic Records voerde dan ook een enorme tensie uit op de band uit Guildford om dringend met een hitalbum voor de dag te komen.
Hun achtste album Aural Sculpture kwam er niet zonder slag of stoot. Het joeg misschien wel de doorsnee fan op de kast, wel werd het een quasi perfect popalbum en daar zat producer Laurie Latham voor heel veel tussen. Toen de band hun Feline-tour achter de rug had, namen ze een demo op die werd afgeleverd bij Epic. De platenfirma vond er niks aan en weigerde om de nummers uit te brengen.
De eerste optie was soullegende Marvin Gaye als producer, maar toen die in april 1984 door zijn eigen vader naar de pieren werd geschoten, kwam daar niets van terecht. Uiteindelijk kwam men bij de toen hippe Laurie Latham terecht die naast werk van Ian Dury ook het hitalbum No Parlez van Paul Young producete. The Stranglers wisten niet wat ze hoorden toen Latham op het idee kwam om hun geluid hip te krijgen door een kopersectie aan hun songs toe te voegen.
Jean-Jacques Burnel die toen meer oren had naar zijn eigen solowerk en voor zijn terminaal zieke vader zorgde, liet maar begaan, terwijl de producer er alles aan deed om naar de pijpen van de platenstudio te dansen. Zo liet hij een volledige kopersectie en achtergrondzangeressen naar de ICP Studios in Brussel overvliegen om ervoor te zorgen dat The Stranglers een meer hitgevoelige sound kregen.
Uiteindelijk was Epic nog niet akkoord en keurden ze een deel van de opgenomen nummers af. De studio zette namelijk alles op alles om van The Stranglers een geoliede hitmachine te maken. Voor de hoes van Aural Sculpture – een titel die overigens genomen werd van de gelijknamige gratis single die bij Feline zat – werd op Trafalgar Square een zes uur durende fotosessie georganiseerd met op de achtergrond een beeldhouwwerk van kunstenaar John King.
De plaat gaat natuurlijk in de eerste plaats de muziekgeschiedenis in voor zijn drie singles: de twee hits Skin Deep en No Mercy, en de flop (maar toch prachtige) Let Me Down Easy. Het succes in Groot-Brittannië was eerder lauwtjes, maar in Frankrijk en vooral Duitsland lustte men wel soep van het nieuwe Stranglers-geluid. Ondertussen liepen de gemoederen op tussen Hugh Cornwell en Jean-Jacques Burnel tijdens de Europese tour.
Epic slaagde er wel in om The Stranglers te introduceren bij het grote publiek, maar verwoestte uiteindelijk wel de punk spirit van de band. Achteraf beschouwde de band Aural Sculpture als een studioplaat die vanop afstand was georkestreerd. Gelukkig zorgde het wel voor wondermooie songs zoals North Winds met zijn ontembare schoonheid, het pompeuze maar zo goed als perfecte Laughing Souls of Spain dat door zijn Aziatische inslag altijd wel wat doet denken aan It’s No Game, Part 1 van David Bowie. Kortom, hadden we deze review in 1984 geschreven dan waren woorden als “beschamend poppy” aan de orde, maar door de ogen van vandaag gezien is het gewoon één van de mooiste en beste commerciële 80’s-platen tout court.
