Wat is kunst? Niet dat we het over de blik in haar ogen gaan hebben, maar het is een even overbodige vraag als die van wat punk is. Een woord dat minstens evenveel mis- als gebruikt werd. Eveneens een term die net iets te veel een synoniem van nostalgie werd. Je weet wel het beeld van die kantoorklerk die zich in de week netjes gedraagt, maar op zaterdagavond met de hulp van wat zeep de restanten van zijn haren rechtop laat staan. De betekenis van punk is inderdaad wat je noemt rekbaar, maar het is in de allereerste plaats iets dat van alle tijden is, of dat ten minste toch zou moeten zijn. Punk staat voor de stem van degene die niet akkoord is met wat hem wordt opgedrongen, een attitude die uit de maag komt en in feite tegendraadse kots is die zich in vele vormen kan uiten, niet hoofdzakelijk muziek en voor iedereen anders.
Een genre, net als alle andere stijlen, met mythes en mysteries. Zo zal er nooit een sluitend antwoord komen op die afgezaagde vraag welke lp nu de eerste punkplaat was. Zeggen dat dit het debuut van de Sex Pistols was, is sowieso even kort door de bocht gaan dan stellen dat Elvis Presley de wereld rock ’n roll leerde kennen, ofschoon het een argument met waarheid is. Muziek is nu eenmaal een kluwen van in elkaar gegroeide genres en één draad eruit trekken compleet zinloos. Zo merk je veertig jaar later (wie weet was dat in 1977 ook wel zo) dat de ongecompliceerde punkrock van Ludo Mariman, Danny en Eddy De Haes qua concept sterk op die van The Ramones lijkt: de essentie van fifties-rock ’n roll van teksten met ballen voorzien. Simpel, maar deze Antwerpenaren werden er wel één van de allereerste en allerbelangrijkste punkbands mee, zelfs met internationale allure.
Achteraf beweerden kwatongen (zo je wil, azijnpissers) dat ze met songs als There Will Be No Next Time de door Gust De Coster gedirigeerde (weliswaar heerlijke) Belpoptoer opgingen, of dat ze met Dancing Ray Davies achterna holden. Wie kan het hun uiteindelijk kwalijk nemen? Zelfs Neil Young zou zichzelf na Harvest nooit meer kunnen overtreffen, en voor The Kids was dat hoogtepunt hun titelloos debuut uit 1978, maar The Kids werd in ieder geval niet
een band die veertig jaar lang dezelfde plaat zou uitbrengen. Zelfs de beste punks durven wel eens gaan vervelen.
Anno 2018 lijkt het vreemd, maar dit debuut die het met haar teksten gemunt had op de flikken (Facist Cops) of ons dierbaar land (Bloody Belgium) en in volle Vanden Boeynants-Martens tijden een uiterst extreem-linkse boodschap had, werd uitgebracht op Philips (!). Toen meer dan de producent van gloeilampjes, maar simpelweg één van de best boerende platenlabels. Ook opmerkelijk was het feit dat Leo Caerts achter de knoppen zat. De opa van Stefanie van Brutus, in de jaren 60 betrokken bij Will Tura en vooral ook de bedenker van de schlager Eviva Espana van Samantha! Zelfs voor wie het niet graag leest, punk meer was dan een margefenomeen, je kon er zelfs (hoe contradictorisch ook!) geld mee verdienen.
Het debuut werd een klassieker en later terecht uitgegroeid tot een cultplaat waar je tamelijk veel geld dient voor neer te leggen. Starman Records vond dat de veertigste verjaardag van deze eersteling een onvergetelijke taart verdiende, en daarom werd het kleinood samen met de tweede lp voor de allereerste keer digitaal uitgebracht.
Naughty Kids is duidelijk wat je noemt “een overstapplaat”. De punk zit er wel nog in, maar de tweede lp die een jaar later uitkwam, en in de line-up de versterking van gitarist Luc Van De Poel kreeg, had een meer poppy sound met wat men radiogewijs toegevingen noemt.
Maar als gezegd, is het ergste wat je kan doen een evolutie op de rem van een band zetten. Mariman en zijn gasten weten ook wel dat hun debuut beter is dan wat ook (daarom greep de band bij haar comeback ook naar haar roots terug), maar met deze compilatie-cd heb je wel een stukje onuitwisbare Belgische muziekgeschiedenis in je kast staan!
