Vorige maand namen we nog single Soybeans onder de loep, nu is dan – na drie jaar – hun nieuwe album Bang! klaar om je trommelvliezen te teisteren.
De gierende gitaren van Soybeans trappen de plaat op gang en doen de albumtitel alvast alle eer aan. De titeltrack volgt meteen erna met een Ramones aandoend baslijntje en dito drums maar met gitaren die zich in eerste instantie nog wat inhouden. Tijdens het refrein wordt het fuzzpedaal ingetrapt en maken de meerstemmige vocalen er een echt punk anthem van.
Poppy dissonantie met een knipoog naar The Pixies is ons fijne deel in Fight. Self-Destruction laat de gitaren tijdens de strofes baden in 80’s reverb enkel om het refrein er weer sterker te laten uitspatten. We maakten al gewag van het sterk aan Tod Ashley van Cop Shoot Cop verwante stemgeluid van frontman Nicolò J. Campana en dat komt op het gas terugnemende Vampire, A Walk At Midnight nog sterker uit de verf mét harmonische bijstand van de stembanden van bassiste Claudia Cesana. Dan gaat de song alsnog in overdrive en komt verdacht dicht bij The Cramps. Tweede single Cade Giù is weer kort en krachtige punkrock met Nicolo die schuimbekkend Italiaans in een distortion zingt.
Van de tien tracks die het album telt, is Marble Cats ons favoriete buitenbeentje. Het is met z’n 5 minuten en 37 seconden de langste in de rij, kent een dromerige opbouw met tokkelgitaren en een glansrol voor Claudia’s mijmerende stem die wat aan Hope Sandoval doet denken, om dan open te barsten tot een Stooges wahwahfuzz feest zonder weerga. Afsluiter Born&Die kent ook nog een verrassende wending. Explosief aanvatten met vet knorrende bas, vlammende drums en een diep rochelende Nicolo, om dan de boel zo goed als meteen weer neer te leggen waarna een clean gitaarlickje het mag overnemen. De bouwblokken komen weer samen, maar ook de crescendo wordt onderbroken door dynamische intervallen met enkel bas en drums. Fantasierijk rocken noemen we zoiets en laten we daar nu net een boontje voor hebben.
Spotify – Facebook – Instagram
