Het is weer zover; de bladeren vallen van de bomen en de kale takken slaan een eng figuur tijdens deze mistige, druilerige ochtenden. Brace yourself, winter is coming!
Het perfecte moment om een nieuw album te lanceren, dacht deze vijfkoppige doompopband die intussen toch al enige doorgaat als The Girl Who Cried Wolf.
En dat ook hun nieuwe album A(R)MOR beter te pruimen valt op een koude winteravond met een warme chocolademelk (doe er maar een scheutje whisky bij!) dan op een zomerse zonnige namiddag, is gebleken uit onze eerste luisterbeurt.
Het was eventjes wachten want het goed onthaalde debuutalbum Ruins dateert al van 2015, maar we kunnen de leden van The Girl Who Cried Wolf niet verwijten van enige vorm van luiheid. Dat ze hard aan hun sound hebben gewerkt was reeds te merken in hun laatste ep Three Beggars And A Thief. De rode draad blijft wel de melancholie en de duisternis, zo ook op hun laatste album.
De openingstrack Hidden trekt ons alvast aan, het bonzende ritme van de drum in combinatie met de pianomelodie, voorspellen een onheilspellende rit, alsof we het album op eigen risico betreden terwijl zangeres Heleen Destuyver ons lokt met haar doordringende zangstem (You ain’t got nothing to hide!).
Nu we het album zijn binnengestapt wordt het gevoel van de risicovolle tocht versterkt door de doordringende beat waarmee Healer aanvangt. Alsof we een lange, donkere trap afdalen om terecht te komen in een duistere nachtclub.
Dat Running de eerste single van dit album is geworden lijkt ons geen toeval; de popsound en het melodieuze springen hier namelijk naar voren en zijn makkelijk verteerbaar voor het grotere publiek. Hoewel zeer catchy, sluit het niet zo zeer aan bij de eerste twee nummers en lijkt het alsof we ons plots van trap vergist hebben en de duistere club hebben geruild voor wat misschien ook wel een Hooverphonic-optreden had kunnen zijn.
Gelukkig is er de psychedelische piano-improvisatie op Willow Tree om dit idee snel te doorprikken en ons in één klap terug te voeren naar de juiste setting waar de screams in Pestilence opnieuw de toon aangeven. Dat Tim de Gieter, bekend voor zijn samenwerkingen met onder andere Brutus en Amenra, mee aan de basis van de opnames ligt wordt hiermee dan ook onmiddellijk bevestigd. Een invloed die we trouwens ook terugvinden op het nummer Iron and Stone.
Tijdens Left betrappen we ons erop onze adem in te houden en met enige bewondering te luisteren naar het scherpe, zuivere stemgeluid van Heleen Destuyver. De gitaar van Samir Boureghda sluit naadloos aan en vervolledigd de sound van dit fragiele nummer. ‘I want to tell you one more story and then I’ll go’, fluistert Heleen nog net voor het lied een krachtige uitbarsting krijgt en we ons ervan bewust zijn dat we opnieuw mogen ademen.
Net zoals bij Willow Tree zorgt Hold On voor een vlekkeloze overgang. Daar waar bij Senseless onze aandacht een beetje vervaagt, brengt Skin ons opnieuw naar de essentie van de muziek. Melancholische zang op een bruisende gitaar, met een vaak veranderend ritme… de aandacht is terug en blijft hangen tot het einde.
Dat ze ooit hebben beweerd dat David Lynch hun beste vriend is kunnen we plotsklaps volledig aannemen aangezien A(R)MOR ons het gevoel geeft een hoofdrol te spelen in een aflevering van Twin Peaks. We verlaten de donkere club met een tevreden gevoel en bestellen nog een chocomelk. Met een extra scheutje whisky graag!
