Gothrock? Bestaat dat nog? We geven grif toe, vaak is het lachen met de hand voor de mond als we voor de zoveelste keer één of andere bende horen die denkt dat het anno 2019 bon ton is om zonder enige inspiratie door het leven te wandelende als een zielloze, vijftienderangsachtige Sisters Of Mercy. Maar er zijn uitzonderingen. Jammer genoeg niet veel, maar The Arch is dat wel. Misschien wel één van de meest hardst werkende undergroundbands die dit land telt. En dat dertig jaar lang, en vooral een gothrockband met een zeer diverse en vooral eigen stijl.
Niet dat Gerd Van Geel (CUVG), Ivan Moons (Ivan DC), Ian Lamberts (Jakke) en Pieter De Clercq (Mr. Pierre) daar in eigen land voor beloond zijn. Net zoals bijv. de EBM-act Suicide Commando dat doet, moet ook dit viertal uit Breendonk het applaus en de appreciatie in andere landen gaan zoeken. Staan ze in Duitsland met gemak op de grootste alternatieve festivalpodia, moeten ze tegenwoordig op eigen bodem vaak genoegen nemen met café-optredens. Ondanks de hoge kwaliteit die geleverd wordt op XII zal daar geen verandering in komen, vrezen we. Zo nuchter zijn ze zelf ook wel, maar de richting die de levensweg uitdraait heb je nu eenmaal niet zelf te kiezen, wel die van The Arch want die leidt iedere keer naar kwaliteit.
De titel XII is niet zo maar lukraak gekozen. Het gaat om twaalf songs, en dat komt overeen met het plan dat ze vorig jaar zichzelf hadden opgelegd: ééntje per maand. Met zo’n zelf opgelegde deadline blijf je natuurlijk bezig, maar heb je ook twaalf verschillende moods. Het leven is nu eenmaal niet iedere dag hetzelfde… Hoewel we niet weten of de songs in chronologische volgorde op het schijfje zijn verschenen, klinkt het net alsof de songs die zijn neergepend in de zomermaanden de somberste zijn.
The Arch is een band die van verschillende markten thuis is. De twee clubhits behoren tot het startblok. Blood Crystals vangt aan met een loeiende sirene die je mee zuigt in de dreigende sound die het dansbare upbeat-nummer typeert. Zonder twijfel één van de strafste songs die de band in 30 jaar heeft afgeleverd. Alien Ann zet die toon verder, zij het iets minder grimmig. Let trouwens op de clip waar je een redactrice van één of andere website mysterieus kan zien dansen.
De band kon gemakkelijk verder gaan op dit elan want ze zijn nu eenmaal goed in het schrijven van catchy songs, maar The Arch kiest nooit of te nimmer voor het gemak. Uitdagingen hebben ze dan wel weer graag, zoals Cadaver Synod waarop je de vocals en de viool van Tuxedomoon-opperhoofd Blaine L. Reininger hoort. Op hun vorige plaat Fates was Ronny Moorings van Clan Of Xymox gastzanger van dienst en ook dat donkere synthpopgeluid zit in bepaalde songs verhuld (Dark Room en sowieso het prachtige Phantom Chase met zijn melancholische Cure-gitaartjes).
Het creëren van een duistere sfeer is ook iets waar ze meester in zijn (Black Drains en Tanglet Stones) of gewoon zoals elke waveband dat doet, de perfecte melancholische song opzoeken die je ziel tot inkeer doet komen en dat is op deze plaat Clocks Populi geworden. Een andere invloed die The Arch altijd wat heeft getypeerd is die van David Bowie, de inductie van de thin white duke hoor je duidelijk in Joan’s In Prison dat niet zou hebben misstaan op Earthling van de grootmeester. De toepasselijke instrumentale afsluiter Sacramental Blade flirt dan weer op zijn beurt met de Eno-invloeden uit de Berlijn-trilogie.
Een perfecte plaat voor het dertigjarig jubileum dus. The Arch kan je je volgend jaar zien op:
18/01 Dark Winter Festival Liège 2020 – Centre Culturel de Wanze, Wanze
07/03 Porta Nigra 2. Stadsfeestzaal, Aarschot
11/04 Wol’n Bak 4 Jeugdhuis De Schakel, Sint-Lambrechts-Woluwe
