De hoes van de vierde plaat van Sophie Allison aka Soccer Mommy oogt wat futuristisch. Op het eerste gezicht zou je denken dat de zangeres uit Nashville een synthpopplaat voor ons in petto heeft, maar schijn bedriegt nog maar eens. Er zit namelijk een kleurentheorie, zoals de titel aangeeft in deze plaat, in verborgen.
De songs worden opgedeeld in drie kleuren. Het startsignaal is blauw (de depressie), gevolgd door geel (psychisch ziek zijn) om ten slotte te vervagen in grijs (de dood). En dat allemaal voor een 23-jarige! Een plaat die bol staat van zelftwijfel en waarop het woord “fake” meer dan eens valt. Waar hebben we dat nog gehoord. Maar bij deze Amerikaanse is het wel om zichzelf in vraag te stellen, want de zelftwijfel komt in zowat iedere song om de hoek loeren.
Zware noten om te kraken, maar muzikaal (op de loodzware teksten na) toch eerder lichtvoetig. En misschien te licht om echt indruk te maken. Sophie begon net zoals zovele anderen met muziekjes te maken op haar slaapkamer om via Bandcamp vrij vlug te worden opgemerkt door de grote jongens. Haar jongste plaat Clean is wat je noemt een Pitchfork-lieveling en dat resulteerde in een groot succes, zeker wat Amerika betreft. Maar ook bij ons gaat het steil naar boven, want normaal zou Soccer Mommy in juni naar de Brusselse Botanique komen, maar we weten ondertussen wel waarom dat niet kan doorgaan.
Met de single Bloodstream, die geregeld gebruikt werd voor de campagne van Bernie Sanders, weet je meteen ook wat je de komende tien songs te verteren zal krijgen. Semi-akoestische nummers van het dagdromerige type dat maar zelden doorbroken wordt, op het postpunk-achtige Lucy na dat dienst doet als een aangename golfbreker. Fraai, maar Soccer Mommy blijft net iets teveel op dezelfde muzikale lijn steken die soms net iets te monotoon is. Zelfs in Gray Light waar ze het heeft over haar moeder die ze verloor aan kanker, blijft Soccer Mommy binnen de door haar zelf uitgestippelde lijntjes lopen.
