Uitgerekend op 1 november, de dag waarop bezinning en alle tinten zwart dominant horen te zijn, tekende muziekcentrum Kinky Star voor een jolig en bovengemiddeld kleurrijk concert. Met dank aan de progrockers van Quantum Fantay. In de rugzak: een familieverpakking technisch vernuft, veel speelplezier en behoorlijk wat lust for life. Naast een selectie uit het onderhand indrukwekkende Quantum-repertoire.
Het doorsnee Kinky Star-concert neemt ongeveer drie kwartier in beslag. Dinsdagavond ging de spaceyband uit Lokeren vlotjes voor het dubbele. Bis na bis. Als je nummers gemiddeld rond acht minuten afklokken tikt dat aan natuurlijk. Mocht de curfew het toegelaten hebben, stonden ze nu waarschijnlijk nóg op de planken.
Quantum Fantay maakte in Kinky Star een bijzonder goede indruk. De band is al vijftien jaar onder de proggy medemensen en maakte van die tijd nuttig gebruik om uit te groeien tot een oerdegelijke, solide liveband. Dinsdag lieten de Quantummers zich alvast op geen halve fout betrappen, anderhalf uur lang.
De show werd zorgvuldig opgebouwd, nerveuze snelle start/meer laid back halfweg/hard afsluiten en werd samengesteld uit het beste van de verschillende releases tot dusver. Een promo show voor het vorig jaar verschenen Dancing In Limbo (2015, Progressive Promotion) werd het dus niet, al ontbrak het album met Nimbo en Cacimbo allerminst op het appel. En namen een forse hap uit de playtime, beide nummers fietsen immers vrolijk voorbij de 10 minuten drempel.
Naar het einde van de set toe kreeg toetsenman en drijvende kracht Pete Mush, tot dan ultra-geconcentreerd aan het werk, de lachers op zijn hand door publiekelijk te gaan voor niets minder dan een plaspauze. Dat hadden we in 20 jaar Kinky Star nog niet eerder gezien. Zijn collega’s maakten van het onverwachte ‘interludium’ dankbaar gebruik om een potje te jammen. Klonk best goed en niet half zo geïmproviseerd als het werkelijk was.
Trip Escape, een knaller van het eerste album, werd aangekondigd en afgehaspeld als uitsmijter van dienst. Een waardige afsluiter, maar hierna het podium verlaten was echter buiten het publiek, en minstens drie kwart van de band, gerekend. Kort aandringen resulteerde in een extra toegift, een gretig gespeeld Kukuriku. Niets dan tevreden gezichten na afloop. Puntgaaf concert.
