De muziekbusiness is hard labeur, zeker als je als artiest geen toegevingen wil doen. Niet uit arrogantie, maar gewoon de drang om je eigen weg te willen volgen. Het is iets waarover zowel Mauro Pawlowski en Kloot Per W over kunnen meespreken. Dat de twee ooit tot een samenwerking zouden komen, stond zo goed als in de sterren geschreven. Pawlowski, de Belpopkenner en liefhebber par excellence, heeft een ontzettend groot respect voor de Tervurenaar en vice versa. Het stond waarschijnlijk ook in diezelfde sterren geschreven dat Outsider/Insider de media niet wakker zou schudden. Mea culpa. Maar omdat we vinden dat deze plaat alsnog je aandacht verdient, hebben we het graag over 21 tracks die gebracht worden door twee Belpop-momenten.
Moeten we ze nog voorstellen? Mauro Pawlowski is natuurlijk de man achter Evil Superstars, en (want dat moet je steeds vermelden) een hele poos lid van dEUS geweest. Maar Mauro is vooral een muziekfanaat die zich in alle mogelijke stijlen wringt en daar als geen ander geniaal mee wegkomt. Van krankzinnige noise in Gruppo Di Pawlowski tot Vlaamse calypso. Een duizendpoot die alles aankan, maar vooral alles aandurft. Niet bang om op zijn bek te gaan, Pawlowski gaat trouwens nooit op zijn bek.
Was Pawlowski de trendsetter in de jaren 90 (nu nog trouwens) dan was dat bij Kloot Per W op het einde van de jaren 70 en het begin van de jaren 80 het geval. Opmerkelijke gelijkenis, net als Mauro is ook Kloot geen seconde gestopt met muziek maken en heb je een verschrikkelijk lang vel papier nodig om alle projecten aan te stippen waar de man in betrokken is.
Claude Perwez, de echte naam van Kloot, zette zijn eerste stappen in de muziek in 1969. Bij het grote publiek had hij voor het eerst succes als bassist van The Misters, later als gitarist voor The Employees en natuurlijk ook bij de new-waveact Polyphonic Size die internationaal doorbrak en de steun kreeg van Jean-Jacques Burnel van The Stranglers. Voor de projecten waar hij nadien bij betrokken was heb je meer dan één bladzijde nodig, maar waar of bij wie ook, Kloot was altijd wel ergens bij betrokken.
21 tracks staan er op deze samenwerking. Meer dan eens krijg je het gevoel dat de nummers tussen de soep en de patatten zijn opgenomen, en als je weet dat deze twee de songs aan de lopende band uit hun mouw schudden, is dat misschien wel ook zo. Maar toch, is het eerder een statement van “lekker uw eigen goesting doen” net zoals de grote voorbeelden uit de rockgeschiedenis dat doen.
21 nummers lijken lang, maar het is net die variatie die ervoor zorgt dat de plaat als een sneltrein loopt. Geen luxetrein, want daarvoor worden er teveel omwegen genomen doorheen een Zappiaans muzieklandschap. Bewust, want tussen het experiment door zitten er ook veel geniale radiohits verscholen. Land Of The Most Forgotten heeft amper de ether gehaald, maar het blijft een perfecte popsong. Hard labeur dat muzikantenleven, we zegden het al…
Aan de plaat werkte schoon volk mee zoals Nathalie Delcroix, William Souffriau, Daan, Sandra Arslanian, Peter Evrard en dochterlief Mona Per W. Een rollercoaster doorheen de popgeschiedenis met tussenstops bij (hoe kan het ook anders) The Beatles (Eleonore Rigby), The Byrds (We Won’t Lose Touch), Captain Beefheart (Waitin’ For The Con Man) of zelfs Giorgio Moroder (Oe Oe Oe). Deze twee weten het wel…
