We weten het al lang. The Ex, of leden ervan, daar kan je op muzikaal gebied van alles van verwachten. Actief sinds 1979, begonnen als anarcho-punkband en door de jaren heen gewoon geëvolueerd tot een instituut op zichzelf, hebben de leden een immens netwerk opgebouwd en worden ze steevast her en der gevraagd om mee te spelen met grootheden in allerlei genres. Het maakt de leden van The Ex allemaal niet uit welk genre het is. Als de inborst van de muzikanten hen bevalt of ze hebben het idee een muzikale, dikwijls geïmproviseerde, bijdrage te kunnen leveren , dan gaan ze ervoor.
Om alles wat ze ooit hebben uitgebracht te volgen en te beluisteren is voor de meesten te veel gevraagd. Zelf vinden we verre van alles echt goed, daarvoor is de waaier te breed, maar nieuwsgierig naar nieuw werk blijven we altijd wel. Het is een beetje als met hun concerten. Ietwat wisselvallig, maar veelal goed tot uitstekend, met nu en dan eens een tegenvaller, wat net zo goed aan onszelf kan liggen als aan hen die een al dan niet mindere dag hebben.
Paal Nilssen-Love is dan weer een Noorse drummer die ook al een deftige carrière bij elkaar heeft getrommeld en samen werkte met grootheden als Peter Brötzmann, Mats Gustafsson, Ken Vandermark, Marilyn Crispell, Joe McPhee en nog tal van anderen. Meer dan honderd releases hebben zijn naam op de hoes, en dan speelt hij ook nog in heel wat bands en projecten waar hij zelf de improviserende leider van is.
Zijn Circus is één van die projecten, waarmee hij nu een tweede plaat uit heeft, live opgenomen in februari 2024 in het Bimhuis in Amsterdam. Deels dezelfde nummers namen ze een dag eerder op voor een later dit jaar te verschijnen studioplaat, al blijft het relatief. De nummers zijn dan wel uitgeschreven, elk van de muzikanten mag op ieder moment een fragment uit een nummer inzetten, weze het nu uit het stuk dat ze aan het spelen zijn of uit een ander. Uitdagen en improviseren dus, en dat gaat met vallen en opstaan, met geslaagde fragmenten en minder geslaagde.
Dat is op deze registratie niet anders. Behoorlijk doorsnee jazz die weinig tot de verbeelding spreekt tot heerlijk dwarse stukken, zeker die waarin Juliana Venter haar keelgat open trekt. Dat zijn namelijk echt fantastisch geslaagde freejazz-stukken waar de gensters vanaf vliegen.
De drie gitaren van The Ex, vermassacreerd door Terrie Hessels, Arnold de Boer en Andy Moor zijn slechts fragmentarisch bepalend voor het geluid. Wat ons betreft mochten ze zeker wat mee vooraan in de mix hebben gezeten of een prominentere rol krijgen toebedeeld. Tussen de jazz en free improv zit plots een cover, I should be so Lucky, dat we kennen van Stretchheads maar dat stuk kon ook al een cover zijn geweest van Kylie Minogue al is dat in de compleet geflipte versie van Stretchheads niet echt te achterhalen. Oude, minder oude en nieuwe stukken worden erdoor gejaagd in een concert (en plaat) die zowel hoogte- als laagtepunten kent, maar voldoende spanning blijft bieden over heel de lijn om te blijven volhouden. En de geslaagde stukken maken sowieso alles weer goed.
