Vijf albums met Flying Horseman, vier met Dans Dans, eentje als Strand en een soloalbum. En dat allemaal sinds 2010. Ziedaar de fenomenale output van Bert Dockx. En waarschijnlijk zijn we nog een paar albums uit het oog verloren bij de telling. Een niet onbelangrijk gegeven hierbij: geen enkel album is minder dan ‘goed’. The hardest working man in Belgian showbusiness? Reken maar van yes. Bij dat imposant lijstje releases tellen we sinds vandaag Ottla, het debuutalbum van zijn nieuwste gelijknamige project. En laten we maar direct met de deur in huis vallen: het is waarschijnlijk zijn beste album ooit.
Want dit project verzamelt alle incarnaties die Dockx op al zijn eerdere releases toonde: de songschrijver, de veelzijdige gitarist, de arrangeur, de improvisator, de rocker, de jazzcat. Hij verzamelde met Frans Van Isacker (altsax), Thomas Jillings (tenorsax, klarinet), Nicolas Rombouts (bas), Louis Evrard (drums, percussie) en Yannick Dupont (drums, elektronica) ook nog eens een hoop talent rond zich. Hij haalde vaste producer Koen Gisen aan boord om al dat muzikale geweld in goede banen te leiden.
Het resultaat? Zes knisperende eigen composities en twee covers die gedurende een dik uur flink tekeergaan. Opener Huisje Tuintje begint typisch Dockx. Een kristalhelder, ietwat bedeesd melodietje, Oosters getint, neemt je bij de hand en leidt je de plaat binnen. Daarna een swingversie van hetzelfde motief en dan de song die uitwaaiert en het ijle opzoekt. Magistraal!
Ander hoogtepunt is Stofwolk. Een pulserende synthlijn gaat in discussie met Dockx’ gitaar. Tegen het einde van de song neemt de gitaar de song over. Ze scheurt, gilt, piept, gaat wild tekeer en eindigt in een verstillende eenzaamheid.
Je Ne Sens Presque Rien begint ingetogen met, opnieuw, zo’n mooie heldere gitaarlijn. Wanneer de blazers de eerste keer invallen, komt het haar op je armen recht, want wat een prachtig moment. Wat een ingetogen ballade lijkt, muteert gaandeweg tot een mysterieuze track die perfect kan dienen als soundtrack bij een film van Lynch of Aranovsky. Betoverend!
De beide covers, eentje van Thelonious Monk, de andere van Sun Ra overtuigen en klinken helemaal Ottla. De band stript beiden tot op het bod en met het karkas ervan spelen de jongens als een kat met een pas gevangen muis. Ook hier weer grote klasse.
Je merkt het, beste lezer. We zijn geen klein beetje fan van Ottla. Bert Dockx musiceert met zijn nieuwe band op een onwaarschijnlijk hoog niveau. De songs zijn steengoed, intrigerend, uitdagend, mysterieus. Ottla is kort samengevat een grote kanshebber op ‘Belgische album van het jaar.’ Of weet je wat, maak er meer gewoon ‘Album van het jaar’. Zo goed is ze.
