We kregen inmiddels al voorsmaakjes in de vorm van de geweldige single Klub Goesting en de al even smaakvolle pre-album releaseshow in het Antwerpse Djingel Djangel. Nu is er dus eindelijk dat langverwachte tweede album (het duo hield zich inmiddels wel bezig met de Splitt cassette én de soundtrack voor het kunstenproject Bos/Grens in het bos van hun woonplaats Clinge) dat ditmaal een cd release krijgt op het immer fijne Nederlandse Zesde Kolonne label.
Het album opent behoorlijk atmosferisch met diep ronkende bassen, subtiel achterstevoren gitaargepingel, drums en een pulserende sequence op de achtergrond in Het Huisje Dat Slaapt. Daar gooien ze dan al meteen die stevigere groove van Klub Goesting achteraan. Een simpele boemtjak beat gelardeerd met Tortoise sferen siert Hamburgerhut Ann en Lars zingt voor het eerst en doet daardoor ook z’n vroegere en ook fijne band Lo-An weer een beetje herleven. De man is immers gezegend met een mooi, zachtaardig stemgeluid.
Harstad2 (op hun debuut lp staat nummer 1) is een prachtige slowburner van je welste, minimalistisch in ritmiek met flageoletten op gitaar die gaandeweg melodischer worden. Spastischer maar even schoon wordt het in Metzmachien, de sequence zet ons op het verkeerde dansbeen, want Jan D’Hooghe komt hoekig en abstract tevoorschijn op z’n drumkit. Lars zingt ook weer, bijna fluisterend zelfs tot hij halverwege het idyllische klankentapijt openscheurt met wanhoopsgeschreeuw waarna de gitaren en drums volgen in crescendo naar het bombastische einde toe.
Tijd om verweesd achter te blijven is er niet, want plots verschijnt de neo-punker met z’n Vossenstreken in het Clingse bos om wat branie te komen schoppen. Wees gerust, mijmertijd wordt je daarna gegeven in Stroom, letterlijk, want met z’n tien minuten is deze grotendeels uit psychedelische elektronica opgebouwde track meteen de langste van het album. Naar het einde toe kalmeren de apparaten en wordt de jazzdrummer weer gewekt, wij vinden dat helemaal niet erg.
Weer op het verkeerde been zetten de luttele intro seconden ruis van afsluiter De Oude Statie je, want ook dit is een heerlijk traag kabbelend stukje muzikale poëzie; spaarzaam gitaargetokkel, brushes op drums, de aanhoudende synthnoot (we gokken op een re) die even traag wordt ingefade, brengt dan alles in de verdrukking om ons uitgeleide te doen.
Deze uitermate toffe grens-vereniging van twee heeft wat ons betreft z’n grenzen weer wat verlegd op dit zeer puik door Youri Van Uffelen (Sekushi, Dead Man Orchestra, Oktaver,..) geproducet album. Experimenteel is het bij momenten zéér zeker, maar zonder aan gedegen muzikaliteit in te boeten, zodat het voor minder avontuurlijk ingestelde oren ook nog toegankelijk blijft. Dus waag jouw kans en verruim die geest!
Bandcamp – Facebook – Instagram
