Recent draaiden we Mesh & Lace en After The Snow, de eerste albums van de uit Colchester, Essex afkomstige band Modern English. Ze hadden zelfs een hitje met I Melt With You uit die twee plaat. Respectievelijk uit 1981 en 1982 en beiden op het legendarische 4AD kende de band in die tijd zijn hoogtepunt. Het erop volgende Ricochet Days was best aangenaam, maar maakte op ons verre van zo’n indruk als die eerste albums.
Toevallig kregen we dezelfde dag de melding dat het kwartet, een nieuw album zou uitbrengen. En dat zowaar bijna weer in de oorspronkelijke bezetting, na een werveling van wissels gedurende al die jaren dat we hen niet meer volgden en we dachten dat de band het al lang en breed had opgegeven en teerde op de successen van de vroege jaren 1980. Een volledig nieuwe plaat, jazeker, geen live of herkauwen van oude liedjes. Gewoon, tien nieuwe nummers die ietwat in het verlengde liggen van het vroege werk.
De titel van de plaat vinden we maar niks. De band hoeft echt niet te bewijzen dat ze nog tot vier kunnen tellen en dus verre van dementerend. De muziek die we te horen krijgen is een ander paar mouwen. Kijk, dat hadden we van deze heren echt niet meer verwacht.
Uiteraard is de impact op ons hoofd minder dan vier decennia geleden. Logisch ook, we worden ouder, hebben al zoveel muziek gehoord, dus ons echt omverblazen gebeurt maar zelden meer. Maar toch, we luisteren met veel plezier naar deze collectie nieuwe nummers, die zowel postpunk, synth-gedreven, donkere nummers en zowaar een klassieker in wording (Out To Lunch) bevat.
Waar initieel een paar liedjes net iets te middelmatig klinken, veranderen we onze mening na een paar keer luisteren al snel. Zowaar, we gaan deze plaat aanschaffen. Waarschijnlijk zullen we ze nooit zoveel draaien als het debuut, maar regelmatig draaien zullen we ze zeker.
Probeer Genius, Plastic of Not Fake en waan je net als wij in de vroege jaren tachtig, toen de botten nog niet kraakten (de laarzen wel, maar dat doen ze nu nog).
