Heel in het begin was de Missy Sippy niet meer dan een gat in de markt, maar het was er wel één dat in zeer korte stond perfect opgevuld raakte. Het uitgaanscentrum van Gent bood voor iedereen wat, van fervente technoliefhebbers tot ondoordringbare noise, ieder genre had wel zijn thuishaven. Voor de blues- en rootsliefhebers was het een ander paar mouwen om aan hun trekken te komen. Tot op 6 maart 2015 toen de Missy Sippy in het leven werd geroepen. De voormalig biljartclub De Gouden Sleutel in Klein Turkije werd in een recordtempo niet alleen een ontmoetingscentrum voor muzikaal welgezinden, maar ook talrijke muzikanten vonden hun weg naar de Missy Sippy. Niet in het minst toen clubeigenaars Marie Follebout en Jelle de Boevé de hulp kregen van veteranen Tiny Legs Tim en Guy Verlinde. Alsmaar meer optredens en een drukker wordende zaal. Naast een goed draaiende muziekclub, kon je ook spreken van Missy Sippy-habituées die geregeld het podium bestormden voor de reguliere jams.
Vijf jaar Missy Sippy moet gevierd worden dacht men. Niet alleen in het café met het nodige vocht en taart, maar ook met een release: Missy Sippy All Stars. Aan boord van deze te gekke trip: Fedia Holail Mohamed, Kasper Van de Ponsele, Bernd Coene, Toon Vlerick, Janne Blommaert, Vincent Slegers, Olivier Vander Bauwede, Mira De Schepper, Matis Cooreman, Leander Vandereecken, Matt T Mahony, Tiny Legs Tim, Lajos Tauber, Simon Raman, Naomi Sijmons, Mattias Geernaert, Guy Verlinde, Karel Algoed, Frederik Van den Berghe en Tom Eylenbosch.
In drie woorden worden dat dan de Missy Sippy All Stars. Hun missie: het gevoel van vijf jaar de Missy Sippy op plaat vastleggen. Twaalf songs (van oerklassiekers tot eigen composities) spelen zoals men dat doet op het podium van de Missy Sippy. Zonder al te veel franjes, recht uit het hart, net zoals echte muziek moet zijn.
Het ontwapenende aan deze release is dat je helemaal geen kenner dient te zijn om ervan te kunnen genieten. Vakkundig, wat had je anders verwacht, maar in de eerste plaats een plaat die als een verwelkoming aanvoelt voor wie zich niet meteen thuis voelt in de blues- en rootswereld.
Zoals gezegd vind je er oerklassiekers op terug. Twee keer passeert de Etta James-catalogus de revue met Something’s Got A Hold On Me uit 1962 dat door Naomi Sijmons nieuw leven ingeblazen wordt en het pakkende I’d Rather Go Blind met Fedia Holail Mohamed achter de microfoon. Ook algemeen cultuur erfgoed is Little Red Rooster van Willie Dixon dat veel bekender werd in de versie van de Rolling Stones of het Woodstock-achtige Lawdy Mama van Cream. Uiteraard blijven zo’n klassiekers gevaarlijke bewegingen maken op glad ijs, maar niet voor deze klasbakken.
Ook zijn er een paar versies van minder bekende songs, of toch minder bekend bij zij die geen vinylkast hebben die niet uitpuilt van de bluesplaten. De vette bluesrock van Don’t You Mind People Grinning In Your Face bijvoorbeeld. Een groot voorbeeld van Jack White overigens of de twee traditionals Poor Boy en I Shall Not Be Moved waarmee dit eerbetoon aan het rootsgenre (want dat is het) wordt afgesloten.
Ook eigen composities sieren deze heerlijke plaat zoals de trage blueskiller Have You Ever Had A Feeling van Toon Vlerinck, bij het grote puliek bekend als de gitarist van Absynthe Minded. Ook eentje om te onthouden is Gotta Quit van Vincent Slegers dat rauwer klinkt dan alles wat Tom Waits bij elkaar heeft geschreven.
