Opgroeien in een warm, muzikaal nest laat mooie sporen na. Ignace De Lamper mag daar een voorbeeld van zijn. Zijn passie voor muziek ontstond op de optredens, kleine festivalletjes of stadsfeesten waar hij af en toe mee naartoe mocht als kind. Artiesten als o.a. Pink Floyd, Peter Gabriel, Simple Minds, Gary Numan, Talk Talk, OMD, Dire Straits en Prince hadden hun invloed en gaven zijn eigen postpunk-, darkwavegeluid mee vorm.
Na een jaartje theorie, met de intentie piano te gaan spelen, gaf Ignace er op 9-jarige leeftijd de brui aan in de muziekacademie, maar dat hield hem niet tegen om 3 jaar later met een akkoordenboekje zelf akoestische gitaar te leren spelen. Met het gespaarde geld van zijn plechtige communie kocht hij een eerste elektrische gitaar, volgde enkele jaren privéles en ging ook met de basgitaar van zijn vader, die gestopt was met spelen, aan de slag. “Ik heb echter nooit de noten leren lezen en ben vrij snel overgegaan op spelen op gehoor wat steeds aardiger begon te lukken. Het ging mij vlotter iets uit het hoofd te leren dan iets te moeten aflezen”, legt Ignace uit.
Vanaf zijn 14de speelde hij samen met zijn oom en neef in een coverband, die uitgroeide tot de coverband Diaz. Eerst als bassist, nadien als leadgitarist. Ondertussen werkte hij mee aan verschillende projecten of viel hij in als vervanger voor andere muzikanten. Op die manier deed hij gedurende jaren heel wat studio- en live-ervaring op.
De drang om een eigen project op te starten was er echter altijd al wel geweest, om zijn eigen artistieke expressie vorm te kunnen geven: “Ik probeerde dan ook bij andere bands vaak mee in hun verhaal te gaan, maar dat bleek nooit echt overeen te komen met het mijne.”
Een eigen weg, die hij nu wel inslaat, want Ignace bracht enkele demo’s en eerste nummers uit. Ideeën die hij zelf schreef, inspeelde en zong. Om een geluidsbeeld te schetsen van waar hij naartoe wil en tegelijk ook om gelijkgestemde muzikanten te vinden en zijn band echt leven in te blazen, om een publiek mee te krijgen in zijn verhaal. Een verhaal van tristesse uit persoonlijke ervaringen in het verleden, in relaties, maar ook over levensvragen en filosofische kwesties.
“Voor mij is de grote kunst van muziek de empathie uit het publiek kunnen halen en als artiest het volk meenemen naar deze haast fantasierijke imaginaire wereld die toch onlosmakelijk verbonden blijkt te zijn met de realiteit waar wij elke dag mee te maken hebben. Hoe onze emoties, als een vlot op open zee, onderhevig zijn aan allerlei invloeden van overal rondom. De zin van het bestaan en het samen beleven van al deze leuke en minder leuke ervaringen die we tegenkomen. Dat trillingen in de lucht, een herkenbaar intern gevoel kunnen reflecteren, vind ik ronduit fascinerend. Hoe bijvoorbeeld een majeur akkoord als vrolijk kan worden ervaren en mineur als triest, om een voorbeeld te geven”, aldus Ignace.
Wij hopen alvast op enthousiaste medemuzikanten die snel opduiken, want we willen deze gedreven muzikant graag zo snel mogelijk live op het podium zien met zijn eigen werk. Nieuwste tracks Heartgazer en Lunar Refuge zijn slechts twee van de nummers waarmee hij aantoont een knappe songopbouw te kunnen uitwerken die hij onderstreept met een warm meeslepende stem vol emotie. Meer ontdekken? Dat kan op de Soundcloudpagina van Ignace De Lamper.
Soundcloud / Facebook
