Dat heavy metal de laatste vijftig jaar een enorme evolutie doorgemaakt heeft, is inmiddels bij elke metalfan bekend. Wat ooit begon als uitlaatklep voor een aantal rebellerende pubers uit Engeland, is uitgegroeid tot een wereldwijd fenomeen. Die evolutie blijft ook vandaag nog actief, met talloze bands die exotische invloeden tussen hun riffs gooien of die nog feller, harder en sneller dan hun idolen willen zijn. Daarnaast zijn er ook bands die al jarenlang meegaan, hun eigen sound verder uitdiepen en zich niet laten beïnvloeden door trends en rages.
Je leest het al, Leviathan behoort tot de laatste categorie. De band werd opgericht in 1989 in Colorado. Na veel vallen en opstaan blijft eigenlijk alleen gitarist John Lutzow nog over maar dat mag de pret niet drukken. Op Mischief Of Malcontent laat hij zich omringen door ervaren rotten, allemaal met de bedoeling om een lekker ouderwetse progressieve metalplaat op te nemen. Dat is dan ook gelukt. Leviathan combineert element uit heavy metal, thrash metal en progressieve rock tot een meeslepend geheel. Denk Dream Theater, Queensrÿche, Fates Warning, Coheed and Cambria en, waarom niet, Rush.
Het album bestaat uit vijf tracks, te beginnen met het overtuigende Unfriendly to Humans. Met snedige riffs, knappe solo’s en een solide ritmesectie kan deze track gemakkelijk fans uit de verschillende takken van de metalwereld voor zich winnen. Het progressieve aspect benadeelt zich hier niet tot ellenlange solo’s en halve jazz-partijen. In de plaats daarvan krijgen we gewoon uitstekende muzikanten te horen, met een hart voor old school heavy metal. Dat maakt dan een track als Semblance of Self bij momenten zelfs een beetje poppy kan overkomen, vooral dan in de zanglijnen.
Je voelt aan alles op deze plaat dat er veel werk gestoken werd in songwriting en authenticiteit. In dat opzicht is Mischief Of Malcontent gewoon een uitstekende plaat. Of het een plaat is die bij de fans blijft hangen, is een andere vraag. Dat voorrecht is slecht voor een heel beperkt aantal metalmuzikanten beschikbaar.
Hoedanook, Leviathan heeft een sterke plaat uit, eentje die klinkt alsof we weer in de gouden jaren negentig zitten. Progmetalnostalgie, wat een mooi woord…
