Leopard Skull. Het is een naam die je de laatste weken alsmaar meer tegenkomt. Eén van de geluksvogels die kan zeggen dat hij bij de finalisten van Sound Track zit (en geloof ons, de “concurrentie” was niet van de poes) en natuurlijk is hij in de eerste plaats ook de maker van het prachtige debuutalbum Welcome Home dat op het Belgische Exag’ op heerlijk ouderwets gitzwart vinyl verscheen. Wie de weg kent in de keuken van Exag’ weet dat ze met o.a. releases van Phoenician Drive, Moaning Cities of King Gizzard & The Lizard Wizard (jawel!) meesterkoks zijn van de betere psychedelische keuken. En ja hoor, daar heb je meteen ook de perfecte omschrijving voor Leopard Skull mee gevonden!
Achter het brein van Leopard Skull zit Maldegemnaar Harm Pauwels verscholen die in de Belgische underground al eerder van zich liet horen met een single op Belly Button Records, en ook met een paar songs die op een compilatietape van datzelfde Antwerpse label staan. Harm Pauwels verdient als geen ander de naam van multi-instrumentalist, want op wat drumpartijen van Charles Van Der Borght en Ebert Dhuyvetters en basgeluidjes van Mathias Stal na, deed Harm alles zelf, ook de productie. Van een rasechte kamerartiest gesproken.
Twaalf prachtige liedjes die je nooit laten voelen dat we in het jaartal 2019 vertoeven, want dit is psychedelica in zijn meest diverse vorm. Uiteraard wordt Leopard Skull door zowat iedereen (ook door ons) met The Beatles vergeleken. Dat zal wel iets te maken hebben met het koesteren naar het componeren van de ideale popsong en dat weten te verpakken met allerlei psychedelische tierlantijntjes die er iets onweerstaanbaar moois van weet te maken. Songs om zonder na te denken verliefd op te worden, één voor één bijna perfect. Liedjes waarvan je weet dat ze kameraadjes voor het leven zullen worden en die in iedere rechtvaardige wereld de stempel van instant klassieker zouden moeten krijgen.
Deze plaat is duidelijk dit het werk van een psychedelische avonturier die graag grasduint in de rijke collectie van de jaren 60, maar ook graag met hedendaagse bands flirt. De Pink Floyd-vibes van Grizzly Bear of zelfs het poppy gehalte van pakweg Unknown Mortal Orchestra (we zeggen maar wat) zit steeds in de twaalf liedjes verborgen.
Maar laten we niet te veel aan namedropping doen, want dit is zo goed als het perfecte werk van een dagdromer die gelooft in de eenvoud van de dingen en de fantasie van het leven, en een artiest die vooral sterke songs weet te schrijven. Twaalf nummers die net zoals die van Syd Barrett op het eerste gehoor simpel lijken, maar waar toch zeer goed is over is nagedacht. Prachtplaat van een artiest waarvan je wel kan denken dat het parels voor de zwijnen zijn, maar wie weet keert het tij met Sound Track. De man verdient het in ieder geval dubbel en dik.
